Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα βιβλία των τελευταίων πενήντα ετών, πιστεύω ότι θα χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά όλων εκείνων που έχουν ψύχωση με την ταχύτητα και τις μοτοσυκλέτες. Ονομάζεται “Crash” και είναι γραμμένο από τον Βρετανό, J.G. Ballard. Φαίνεται πως ο συγγραφέας είχε μια στρεβλή εικόνα των πραγμάτων, έχοντας περάσει ένα μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας – κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου –  σε Ιαπωνικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, έξω από την Σαγκάη, στην Κίνα. Η θεματολογία του κειμένου συγκεντρώνεται γύρω από τον δυστοπικό* μοντερνισμό και τις ψυχολογικές επιπτώσεις της τεχνολογίας στον άνθρωπο.

            Το “Crash” και η αντίστοιχη ταινία του 1996** (καμία σχέση με την Χολιγουντιανή παραγωγή με το ίδιο όνομα, που γυρίστηκε το 2004) αντιμετωπίστηκε με τρόμο από πολλούς διότι οι βασικοί χαρακτήρες είναι μια παρέα σαλεμένων, που ικανοποιούνται σεξουαλικά, αυτοτραυματιζόμενοι σε αυτοκινητιστικές συγκρούσεις, με μεγάλες ταχύτητες. Είναι τόσο αποτρόπαιο που καταντάει αστείο, όμως η κεντρική του ιδέα είναι ιδιαίτερης σημασίας. Ο Ballard πιστεύει ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν εμμονή με δύο θέματα: Το sex και τη βία. Κατά συνέπεια, στο Crash η τέχνη μιμείται την καθημερινότητα και όχι το αντίθετο, όπως συμβαίνει συνήθως.

            Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο εκτιμώ ότι ο Ballard ήταν σωστός. Απλώς παρακολουθείστε ένα τηλεοπτικό διαφημιστικό του MotoGP, ή των Superbikes και θα καταλάβετε τι εννοώ: Όλα αυτά τα video μικρής διάρκειας αποτελούν μονταρισμένο υλικό από αναβάτες που κοπανιούνται μεταξύ τους, κουτρουβαλώντας μέσα σε αμμοπαγίδες και κάνοντας χειρονομίες ο ένας στον άλλον. Όλες αυτές οι βίαιες σκηνές παρουσιάζονται με ένα περιτύλιγμα ερωτισμού, μέσα από θεϊκές γυναικείες παρουσίες με μεγάλα στήθη, που κρατάνε τις ομπρέλες των αναβατών και σκανδαλίζουν τις τηλεοπτικές κάμερες. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι καινούριο. Ο συνδυασμός sex και μηχανοκίνητων έχει τις ρίζες του στη γέννηση των πρώτων κινητήρων εσωτερικής καύσης. Στις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχαν οι Φουτουριστές, μια ομάδα παλαβών Ιταλών, εμμονικών σε σημείο σεξουαλικής διέγερσης, τόσο με την τεχνολογία όσο και με τις μοτοσυκλέτες και τα αυτοκίνητα. Παρομοίαζαν τον κύκλο λειτουργίας μιας μηχανής εσωτερικής καύσης με την ερωτική πράξη: Τα έμβολα ήταν οι Ρωμαίοι και οι κύλινδροι ήταν οι Ιουλιέτες.

            Όταν αγωνιζόμουν, ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τη βία. Μου φαινόταν απολύτως φυσιολογικό ότι έπρεπε να υποφέρεις και να αγωνιάς για να επιτύχεις την ψυχολογική ανάταση που επιδίωκες. Επίσης, πρέπει να παραδεχτώ ότι ένας από τους λόγους που με έκαναν να ξεκινήσω τους αγώνες μοτοσυκλέτας ήταν η πεποίθησή μου ότι έτσι θα έβρισκα μια ωραία γκόμενα. Πολύ αργότερα συνειδητοποίησα, ότι θα ήταν πολύ πιο ασφαλές και επιτυχημένο να συμμετάσχω σε ένα rock and roll συγκρότημα, γι’ αυτό τον σκοπό.

            Αποδεικνύεται λοιπόν, ότι ποτέ δεν κατάλαβα σε βάθος το σύνδεσμο ανάμεσα σε sex και μηχανές. Και τα δύο είναι υπέροχα πράγματα, όμως δεν κατανόησα γιατί ο κόσμος τα έχει τόσο συνδεδεμένα στο μυαλό του. Εκτός βέβαια από την ανάγκη δημιουργίας αφελούς μυθοπλασίας μεταξύ αντρών.

            Όλα τα παραπάνω, με οδηγούν μοιραία στο θέμα των κοριτσιών με τα διαφημιστικά ρούχα, στα paddock: Μέλη του αδύναμου φύλου που έχουν σα δουλειά να στέκονται στη σειρά εκκίνησης, με ήλιο, ή βροχή, συχνά με ακατάλληλο ντύσιμο, γεμάτο από εταιρικά ονόματα πετρελαϊκών κολοσσών και ενεργειακών αναψυκτικών. Ο στόχος τους είναι να μας ιντριγκάρουν έτσι ώστε να ακουμπήσουμε στους διαφημιζόμενούς τους τα χρήματα που κερδίσαμε με τον ιδρώτα του προσώπου μας.

            Ποτέ δεν έχει δουλέψει στην περίπτωσή μου. Ποτέ δεν κοίταξα την κοπελίτσα που κρατάει την ομπρέλα του Cal Crutchlow και μετά να νιώσω μια έντονη επιθυμία να αγοράσω ένα κουτάκι αναψυκτικού Monster. Ούτε έχω κοιτάξει ποτέ τη συνοδό του Marc Marquez στη σειρά εκκίνησης και μετά να σκεφτώ ότι πρέπει να γεμίσω το ρεζερβουάρ μου σε κάποιο πρατήριο καυσίμων της Repsol. Και βέβαια, σε καμία περίπτωση δε σκέφτηκα να αγοράσω μια Yamaha R1 επειδή είδα την κοπέλα που κρατάει την ομπρέλα του  Valentino Rossi.

            Ο κόσμος των κοριτσιών του MotoGP είναι ιδιαίτερα παράξενος. Κάποιες ομάδες τις προσλαμβάνουν μέσω πρακτορείων μοντέλων, άλλοι τις βρίσκουν μέσω ιστοσελίδων πορνογραφίας, ενώ κάποιοι τις παίρνουν χωρίς αμοιβή, υποσχόμενοι μια καριέρα στο modeling επειδή θα κρατήσουν για λίγα λεπτά μια ομπρελίτσα. Ειλικρινά, το βρίσκω ταπεινωτικό. (Πράγματι, είμαι φεμινιστής, που δε σημαίνει τίποτα άλλο από ότι υπερασπίζομαι την ισότητα των φύλων).

            Βεβαίως, υπάρχουν όμορφες αισθηματικές ιστορίες ανάμεσα σε αναβάτες και κορίτσια με ομπρέλες, όπως αυτή του Randy de Puniet και της Αυστραλιανής Lauren Vickers, που είναι επαγγελματίας μοντέλο. Γνωρίστηκαν στη σειρά εκκίνησης, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν. Είναι το ανάλογο για τα MotoGP, μιας αισθηματικής ιστορίας στο γραφείο.

            Πίσω στη δεκαετία του ’80 οι κάμερες δεν κινούνταν πέρα από τις πρώτες θέσεις στη σειρά εκκίνησης και μονάχα οι κορυφαίες, εργοστασιακές ομάδες είχαν κορίτσια με ομπρέλες. Εκείνη την εποχή, ένας Ιταλός ιδιώτης ονόματι Walter Migliorati έδινε χαρά στις πίσω θέσεις της εκκίνησης με τις δικές του κοπέλες, που δεν προωθούσαν τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Ο Migliorati ήταν ένας περιβόητος αγωνιζόμενος που του άρεσε να τριγυρίζει με ιερόδουλες και αργότερα φυλακίστηκε εμπλεκόμενος σε καρτέλ διακίνησης κοκαΐνης.

            Ο Migliorati και τα κορίτσια του πειραματίζονταν πολύ με το γυναικείο ντύσιμο. Εκείνος συνήθιζε να φοράει τα εσώρουχα των κοριτσιών στο κεφάλι του, κάτω από το κράνος του και τα κορίτσια απλώς έβγαιναν γυμνές από τη μέση και πάνω στην εκκίνηση. Δεν προκαλεί λοιπόν εντύπωση ότι οι φωτογράφοι συνωστίζονταν από τις πρώτες, στις τελευταίες θέσεις της σειράς εκκίνησης για μια καλή πόζα.

            Βεβαίως, τέτοιες συμπεριφορές δε θα ήταν αποδεκτές σήμερα διότι ζούμε σε ένα πιο πολιτισμένο περιβάλλον, Αστειεύομαι βεβαίως, βεβαίως…

Σημειώσεις Μεταφραστή:

* Δυστοπικός: Ουτοπικός κόσμος απόλυτης δυστυχίας, όπου το κράτος συμπεριφέρεται δεσποτικά και καταπιεστικά στους πολίτες του. Πρόκειται κυρίως για λογοτεχνικό κατασκεύασμα, σε βιβλία όπως το “1984” του George Orwell, το “Brave New World” του Aldous Huxley και σχεδόν το σύνολο του έργου του Philip Dick.

** Crash: Εξαιρετικά αμφιλεγόμενο βιβλίο του J.G. Ballard, για το οποίο εκδότης είχε δηλώσει: “Μη διανοηθείτε να το κυκλοφορήσετε. Ο συγγραφέας είναι πέραν οποιασδήποτε ψυχιατρικής φροντίδας”. Ο Ballard ασχολείται με την ψυχιατρική έννοια της “Συμφοροφιλίας”, όπου ψυχικά ασθενείς διεγείρονται παρακολουθώντας σκηνές καταστροφής, ή κάνοντας άσχημες σκέψεις. Το βιβλίο όχι απλά εκδόθηκε το 1973, αλλά επηρέασε έντονα τον καλλιτεχνικό κόσμο. Πολλοί μουσικοί αναφέρουν το “Crash” σε έργα τους, ενώ ο maitre του αμφιλεγόμενου και σοκαριστικού cinema, David Cronenberg απέδωσε κινηματογραφικά το βιβλίο, το 1996, διχάζοντας φυσικά κοινό και κριτικούς.

Κείμενο: Mat Oxley

Μετάφραση: Κώστας Φασουλόπουλος