O John Surtees, γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1934, στο Tatsfield, του Surrey. Γιος ενός εμπόρου μοτοσυκλετών από το Νότιο Λονδίνο, ο Surtees δε δυσκολεύτηκε ούτε άργησε να ανακαλύψει το έμφυτο ταλέντο που είχε στο Μotosport.

Ο πρώτος του επαγγελματικός αγώνας, ήταν με sidecar, με την Vincent του πατέρα του. Πατέρας και γιος Surtees νίκησαν τον αγώνα, αλλά ακυρώθηκαν όταν αποδείχτηκε ότι ο John ήταν ανήλικος! Φυσικά, ο Βρετανός δεν πτοήθηκε. Το 1950, σε ηλικία 16 ετών βρέθηκε στην ομάδα της Vincent, σα μαθητευόμενος, ενώ απέκτησε και το πρώτο του αυτοκίνητο, ένα Jowett Jupiter.

Εκείνη την εποχή, ο έφηβος Surtees εντυπωσιάζε τους πάντες γύρω του αφού μπορούσε να κινηθεί με την ίδια ευκολία και ταχύτητα, τόσο με μοτοσυκλέτα, όσο και με αυτοκίνητο. Το όνομά του γράφτηκε για πρώτη φορά στις εφημερίδες όταν πίεσε ασφυκτικά τον καλύτερο αναβάτη της εποχής, Geoff Duke, στον αγώνα ACU, στην πίστα του Thruxton. Ήταν φανερό πως ένα νέο αστέρι είχε ανατείλει στη Βρετανία.

Το 1955, ο επικεφαλής της Norton, Joe Craig, εντυπωσιασμένος από το ταλέντο του νεαρού Surtees, του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί με την εργοστασιακή, Βρετανική ομάδα. Το αποτέλεσμα ήταν νίκες σε Silverstone και Brands Hatch, όπου ο νεαρός κατάφερε να ξεπεράσει τον Geoff Duke. Παρόλα αυτά, ο Surtees δε συνέχισε για πολύ καιρό με το Βρετανό κατασκευαστή. Η Norton αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και ήταν αβέβαιη για το αγωνιστικό μέλλον της. Ταυτόχρονα, ήταν φανερό ότι οι μοτοσυκλέτες της υπολείπονταν απέναντι στις Ιταλικές τετρακύλινδρες των Gilera και MV Agusta. Κατά συνέπεια, η σύναψη συνεργασίας του Surtees με την ομάδα της Agusta ήταν κάτι που δεν εξέπληξε κανέναν, ενώ αντιμετωπίστηκε με λιγότερο μίσος από τους Βρετανούς, σε σύγκριση με την "αποστασία" του Duke προς την Gilera.

Σε αυτό το σημείο απαιτείται μια μικρή αναφορά στις πρωταγωνίστριες μοτοσυκλέτες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '50:  Όπως είχαμε αναφέρει και στο αφιέρωμα στον Geoff Duke, το grid ήταν γεμάτο από Βρετανικές μονοκύλινδρες και Ιταλικές τετρακύλινδρες. Σε κάποιους αγώνες, οι πιο ελαφριές και ευέλικτες Norton ήταν ανταγωνιστικές, όμως ήταν φανερό ότι ζούσαν τις τελευταίες τους αγωνιστικές στιγμές. Οι μονοκύλινδρες των 500cc, όχι μόνο υστερούσαν σε ιπποδύναμη αλλά ταυτόχρονα είχαν την ισχύ τους συγκεντρωμένη σε μικρό εύρος στροφών, κάτι που επιβάρυνε την οδηγησιμότητά τους.

Ταυτόχρονα, στην προσπάθειά τους να ακολουθήσουν την κούρσα της ιπποδύναμης, όπου οι Ιταλοί ηγούνταν, οι Βρετανοί κατασκευαστές έπρεπε να πιέσουν δραματικά τους μονοκύλινδρους αερόψυκτους, κάτι που είχε σοβαρές συνέπειες στην αξιοπιστία τους. Ήταν φανερό πως οι πολυκύλινδρες διατάξεις ήταν το μέλλον. Αρχικά, η Gilera και αργότερα η θρυλική MV Agusta απέδειξαν τις αρετές των τετρακύλινδρων κινητήρων στους αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Ας συγκεντρωθούμε όμως στις MV Agusta του Surtees. Η ιπποδύναμη ήταν λίγο κάτω από τους 70 ίππους, στις 10500 στροφές, και η τελική ταχύτητα ξεπερνούσε τα 240km/h. Εντυπωσιακές επιδόσεις, που έδιναν στον αναβάτη μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι στις Norton. Παρόλα αυτά, υπήρχαν μειονεκτήματα. Οι Agusta μπορεί να ήταν πολύ δυνατές και με ισχύ απλωμένη σε ένα ευρύ φάσμα στροφών, ήταν όμως βαριές και ογκώδεις σχετικά με το Βρετανικό ανταγωνισμό. Ο τετρακύλινδρος που χάριζε επιδόσεις, έκανε το πακέτο βαρύ και δύσκολο στην αλλαγή κατεύθυνσης. Τα πράγματα δεν ήταν τόσο δραματικά, όμως ήταν φανερό ότι τα πλαίσια έπρεπε να αλλάξουν για να δεχτούν τις νέες μεγαλύτερες ιπποδυνάμεις.

Μια από τις μεγαλύτερες αρετές του Surtees ήταν η ικανότητά του να κατανοεί της συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας του και να προσαρμόζει το στήσιμό της. Ήταν ο κορυφαίος στο συγκεκριμένο τομέα εκείνη την εποχή, όπως ήταν αργότερα ο Kenny Roberts, o Mick Doohan και σήμερα o Valentino Rossi. Ο Surtees είχε δουλέψει από μικρή ηλικία στο στήσιμο μιας μοτοσυκλέτας, πάνω στη Vincent Grey Flash του πατέρα του, οπότε με τη βοήθεια των μηχανικών της Agusta, κατάφερε να έχει μια μοτοσυκλέτα που πέρα από τις επιδόσεις και τη σταθερότητά της στην ευθεία, είχε και ικανοποιητική συμπεριφορά στις στροφές. Φυσικά, η εξέλιξη της Agusta βοηθήκε και από την εξέλιξη των αγωνιστικών ελαστικών, που πλέον πρόσφεραν μεγαλύτερη επιφάνεια επαφής με την άσφαλτο και συνεπώς, μεγαλύτερη πρόσφυση. Συνοψίζοντας τα στοιχεία που ξεχώρισαν τις μοτοσυκλέτες της Agusta εκείνη την εποχή, αυτά ήταν: 1)Άκαμπτα πλαίσια, που σε συνεργασία με τα αναβαθμισμένα ελαστικά πρόσφεραν αυξημένη πρόσφυση – αργή γεωμετρία συστήματος διεύθυνσης, που περιόριζε τα κουνήματα, λόγω της αυξημένης πρόσφυσης. 2)Μεγάλη ιπποδύναμη, απλωμένη σε ένα ευρύ φάσμα στροφών.

Όλα τα παραπάνω βοήθησαν τον Surtees, το 1956 να κατακτήσει τον πρώτο του Τίτλο στα 500cc. Σε αυτο βεβαίως συνέβαλε και η απόφαση της FIM να αποκλείσει τον Geoff Duke, επειδή στήριξε μια απεργία αναβατών που διεκδικούσαν μεγαλύτερες απολαβές. Το 1957 οι μοτοσυκλέτες της MV Agusta υπολείπονταν σαφώς έναντι των αντίστοιχων της Gilera και ο Surtees δεν κατάφερε κάτι καλύτερο από την τρίτη θέση στο Πρωτάθλημα. Στο τέλος του 1957, οι Gilera και Moto Guzzi αποχωρούν από τους αγώνες και ουσιαστικά η MV Agusta μένει μόνη της για να κατακτήσει τα πάντα.

Ο συνδυασμός του Surtees με την Ιταλική εταιρία οδήγησε σε μεγάλες επιτυχίες, τόσο στα 350cc, όσο και στα 500cc. Ανάμεσα στο 1958 και το 1960, ο Surtees νίκησε σε 32 από τους 39 αγώνες που συμμετείχε και έγινε ο πρώτος αναβάτης που πήρε την καρώ σημαία Senior TT του Isle of Man TT, για τρία συνεχόμενα χρόνια. Όμως, η συνέχεια θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή, όσο και αναπάντεχη.

Όπως προαναφέραμε, ο Surtees ήταν γρήγορος τόσο πάνω σε δύο, όσο και σε τέσσερις τροχούς. Έχοντας κατακτήσει τα πάντα στους αγώνες ταχύτητας μοτοσυκλέτας, το 1960 σε ηλικία 26 ετών, ο Βρετανός αποσύρθηκε από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, για να συγκεντρωθεί στους αγώνες αυτοκινήτων.

Το ντεμπούτο του με μονοθέσιο της Formula 1 πραγματοποιήθηκε στο Grand Prix του Monaco, με Lotus. Στον αμέσως επόμενο αγώνα, το Βρετανικό Grand Prix, ο Surtees τερμάτισε δεύτερος, ενώ ακολούθως, πήρε την pole position στο Πορτογαλικό Grand Prix. Μετά από δύο χρονιές με της Cooper (1961) και την Reg Parnell Racing (1962), ο Βρετανός έκανε το βήμα προς την Scuderia Ferrari και το 1964 κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Formula 1.

Το Σεπτέμβριο του 1965, είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα στο Mosport Circuit του Ontario, στον Καναδά ενώ δοκίμαζε μια αγωνιστική Lola T70. Παρόλα αυτά, ο Surtees ανάρρωσε γρήγορα και το 1966 αγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα Can Am με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, κερδίζοντας τον Τίτλο με τρεις νίκες σε έξι αγώνες. Ο Surtees κατάφερε να ξεπεράσει εκείνη τη χρονιά ιδιαίτερα ταλαντούχους και αναγνωρισμένους οδηγούς, όπως οι Dan Gurney (Lola), Mark Donohue (Lola), Phil Hill (Chaparral), Bruce McLaren και Chris Amon (και οι δύο με McLaren).

Ο Βρετανός συνέχισε να αγωνίζεται με Ferrari στο Πρωτάθλημα Formula 1, με κορυφαία στιγμή τη νίκη του στο Βελγικό Grand Prix του 1966, όπου οι μισοί οδηγοί εγκατέλειψαν λόγω καταρρακτώδους βροχής. Επίσης, το 1966 ο Surtees είχε προγραμματίσει να αγωνιστεί στο φημισμένο 24ωρο αγώνα του Le Mans, όμως τα σχέδια αναβλήθηκαν επειδή η Ferrari επέλεξε να φέρει στην ομάδα τον Ludovico Scarfiotti, αντί του Mike Parkes, όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί. Η δυσαρέσκεια του Βρετανού για τη συμπεριφορά της Ιταλικής ομάδας ήταν τόσο μεγάλη που τους εγκατέλειψε, μετακινούμενος στο στρατόπεδο της Cooper – Maserati, με την οποία νίκησε τον τελευταίο αγώνα της σεζόν και τερμάτισε δεύτερος στο Πρωτάθλημα οδηγών.

Στη συνέχεια, ο Surtees βρέθηκε στην ομάδα της Honda, το 1967, νικώντας στο Ιταλικό Grand Prix και κατακτώντας την τέταρτη θέση στο Πρωτάθλημα οδηγών. Την ίδια χρονιά, πήρε μέρος στον αγώνα Rex Mays 300, του Riverside, απέναντι σε κάποιους από τους καλύτερους Αμερικάνους οδηγούς και τους βετεράνους πιλότους F1, Jim Clark και Dan Gurney.

Το 1970, ο Surtees δημιούργησε τη δική του αγωνιστική ομάδα και συμμετείχε για εννιά σεζόν στα Πρωταθλήματα Formula 5000, Formula 2 και Formula 1 σαν κατασκευαστής. Ο ίδιος αποσύρθηκε οριστικά σαν οδηγός αγώνων το 1972, την ίδια χρονιά που η αγωνιστική του ομάδα είχε τη μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της, κερδίζοντας το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula 2 με τον Mike Hailwood. Η ομάδα σταμάτησε σε αγωνίζεται το 1978.

Παράλληλα με τις αυτοκινητιστικές του περιπέτειες, ο Surtees διεύθυνε ένα κατάστημα πώλησης μοτοσυκλετών στο Kent, ενώ μετά την απόσυρσή του από τους επαγγελματικούς αγώνες, συνέχισε να συμμετέχει σε αγώνες κλασικής μοτοσυκλέτας και αυτοκινήτου με κάποια από τα πολλά αγωνιστικά οχήματα που συντηρεί μέχρι και σήμερα στα garage του. Επίσης υπήρξε επικεφαλής της Βρετανικής ομάδα που αγωνιζόταν στο Πρωτάθλημα A1 Grand Prix από το 2005 μέχρι το 2007. Ο γιος του, Henry Surtees ήταν αγωνιζόμενος στα Πρωταθλήματα FIA Formula 2, Formula Renault UK. Ο Henry έχασε τη ζωή του στις 19 Ιουλίου του 2009, σε ατύχημα που είχε σε αγώνα Formula 2, στο Brands Hatch.

Το 1996, ο John Surtees μπήκε στο International Motorsports Hall of Fame, ενώ και η FIM τον τίμησε χρίζοντάς τον Grand Prix "Legend" το 2003. Το Βρετανικό κράτος του απένειμε τους Τίτλους Member of the Order of the British Empire και Officer of the Order of the British Empire.

Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποια χαρακτηριστικά στον John Surtees, αυτά είναι η ικανότητά του στο στήσιμο και στη βελτίωση της συμπεριφοράς της μοτοσυκλέτας καθώς και η ικανότητά του σε διαφορετικούς χώρους Μotosport, που τον ανέδειξε παντού σε κυρίαρχη μορφή των αγώνων. Δεν είναι σπάνιο ένας αγωνιζόμενος να διακρίνεται τόσο σε αγώνες αυτοκινήτων, όσο και σε αγώνες μοτοσυκλετών. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Valentino Rossi, ενώ πρόσφατα διαπιστώσαμε ότι και ο Michael Schmacher είναι ιδιαίτερα γρήγορος όπου συμμετείχε με μοτοσυκλέτες της Triumph και της KTM. Ωστόσο, ο John Surtees είναι ο μοναδικός μέχρι τώρα αγωνιζόμενος που έχει κερδίσει Παγκόσμια Πρωταθλήματα τόσο στα 500cc, όσο και στην Formula 1, δηλαδή τους δύο θεσμούς που αποτελούν την elite του Motosport. Σχετικά πρόσφατα, με τις φήμες να οργιάζουν για μετακίνηση του Valentino Rossi στην Ferrari, ο Surtees παρακίνησε τον Ιταλό να δοκιμάσει, λέγοντας πως σίγουρα έχει το ταλέντο.

Ο τελικός απολογισμός της καριέρας του John Surtees είναι τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματα στα 350cc (1958, 1959, 1960), τέσσερα Παγκόσμια Πρωταθλήματα στα 500cc (1956, 1958, 1959, 1960), με 38 νίκες και 45 βάθρα σε 49 αγώνες. Επίσης, κατέκτησε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Formula 1, το 1964, ενώ πήρε συνολικά 6 νίκες και 24 βάθρα, στους 114 αγώνες F1 που συμμετείχε. Επιτεύματα ανεπανάληπτα μέχρι σήμερα και σίγουρα αξιομνημόνευτα.