Πριν την εμφάνιση του Πρωταθλητή της Moto2 με το παιδικό πρόσωπο, ο Jorge Lorenzo έδειχνε έτοιμος να κυριαρχήσει στο MotoGP για τα επόμενα χρόνια. Μέχρι να μάθει όμως πως έπρεπε να αντιμετωπίζει τον Marc Marquez, ήταν ήδη πολύ αργά...

Κείμενο: Mat Oxley

Μετάφραση: Νίκος Μπλούνας

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό MOTOGP WORLD, τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου (#49).

Στις 17 Μαΐου 2012 όλα έδειχναν ότι το MotoGP έμπαινε στην εποχή Lorenzo. Εκείνη την ημέρα ο Casey Stoner ανακοίνωνε την αποχώρησή του από το άθλημα - στο Le Mans - αφήνοντας ανοιχτό το δρόμο στον Lorenzo - ο οποίος ήταν στην καλύτερή του κατάσταση - να κυριαρχήσει στη μεγάλη κατηγορία για τα επόμενα χρόνια. Άλλωστε, ποιος θα μπορούσε να του σταθεί εμπόδιο: ο Dani Pedrosa, ο Valentino Rossi, ή μήπως ο Cal Crutchlow; Μάλλον κάτι τέτοιο ήταν απίθανο.

Αν και κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί τότε, η εποχή του Lorenzo θα ξεθώριαζε μόλις εφτά εβδομάδες αργότερα, όταν ένας έφηβος-ιδιοφυία θα υπέγραφε συμβόλαιο με την Repsol Honda. Φυσικά και κάτι τέτοιο δεν ήταν η πρώτη φορά που γινόταν. Στο μακρινό 1977, ο Barry Sheene έδειχνε απόλυτος κυρίαρχος με την προοπτική να παραμένει έτσι για πολύ ακόμα, μέχρις ότου ο Kenny Roberts αποφάσισε να ανέβει στο αεροπλάνο και να έρθει στην Ευρώπη, έτοιμος για δράση με την αγωνιστική του φόρμα.

Οι εκ των έσω γνώριζαν ότι ο Marc Marquez θα ήταν μια ιδιοφυία, ακόμα και ο ίδιος ο Lorenzo, ο οποίος ακούγοντας τα νέα της υπογραφής του με το HRC, δήλωνε στο Mugello πέρυσι:"Νομίζω ότι ο Marc θα είναι πολύ γρήγορος από τον πρώτο αγώνα". Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής δεν έπεσε έξω. Ωστόσο έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τον τρίτο γύρο, στην Jerez, για να δούμε μια δυνατή κόντρα ανάμεσα στους δυο τους. Η μάχη ανάμεσα σε Marquez και Lorenzo τέλειωσε στον τελευταίο γύρο, όταν ο τελευταίος δεν κατάφερε να υπερασπιστεί με επιτυχία την εσωτερική. Ο Marquez βούτηξε στο κενό που άφησε ο αντίπαλός του, με επακόλουθο τη μεταξύ τους σύγκρουση που άφησε τον Lorenzo να γλείφει τις πληγές του και να χάνει τέσσερις πολύτιμους βαθμούς: τη διαφορά δηλαδή που είχε από τον Marquez μετά το τέλος του αγώνα στην Βαλένθια.

Ο Lorenzo πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν παραπονούμενος για τον επιθετικό τρόπο οδήγησης του αντιπάλου του, αν και ο ίδιος, κατά το παρελθόν, είχε οδηγήσει επικίνδυνα."Ο Marc παίρνει ρίσκα για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους. Όταν οδηγεί έτσι, δυσάρεστα πράγματα μπορεί να συμβούν...". Ο Cal Crutchlow πάντως, είχε εντελώς διαφορετική γνώμη. "Ναι, ο Marc οδηγεί επιθετικά", δήλωνε, "Ωστόσο μερικοί το κάνουν θέμα όχι για τίποτε άλλο, αλλά επειδή έχουν νικηθεί και αυτό τους ενοχλεί. Τόσο απλά".

Στις πίστες, ο εστεμμένος Παγκόσμιος Πρωταθλητής δεν υποτάχτηκε μπροστά στη δυναμική του νέου του αντιπάλου. Η απάντησή του ήταν να προσπαθήσει να πάει πιο γρήγορα και όταν στένευαν να περιθώρια κατέφυγε στους "τσαμπουκάδες" - όπως έκανε στα 250cc - αλλά τότε ήταν ήδη αργά. Στα μέσα της περασμένης σεζόν, δεν μπορούσε παρά να παραδεχτεί ότι ο Marquez είχε μεταμορφώσει το MotoGP με το νέο του οδηγικό στυλ: "Ο Marc μας κάνει καλύτερους, γρηγορότερους και πιο δυνατούς αναβάτες".

Ενδεχομένως τότε ο Lorenzo να είχε μια ιδέα του τι θα ακολουθούσε. Πριν το ξεκίνημα της αγωνιστικής σεζόν του 2013, ο Lorenzo δούλεψε πολύ στο να τελειοποιήσει τη νέα του τακτική: να πετάγεται αστραπιαία από το grid με την εκκίνηση και κρατώντας την ανάσα του να χρησιμοποιεί τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα στην πρώτη στροφή, παρά το ότι τα ελαστικά της Bridgestone δεν είχαν επαρκώς ζεσταθεί. Είχε δει τον Stoner να εφαρμόζει αυτή την τακτική με ολέθρια αποτελέσματα για τους αντιπάλους του και ήξερε ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να επικρατήσει των Honda. Γνώριζε ότι αν ξέφευγε στην αρχή, θα μπορούσε να παραμείνει στην πρώτη θέση χάρη στις καθαρές μεγάλες γραμμές που προτιμά η Μ1 του.

Αν ξεκινούσε πίσω από τις Honda, ήξερε ότι θα έμενε - πιθανότατα - εκεί, μιας και οι RCV επιταχύνουν και σταματούν καλύτερα κι έτσι δεν θα μπορούσε να τις προσπεράσει. Τις έξι από τις οχτώ νίκες του το 2013, τις κέρδισε με αυτόν τον τρόπο: αστραπιαίο ξεκίνημα από το grid και οδηγώντας την κούρσα από τον πρώτο ως τον τελευταίο γύρο, εκμεταλλευόταν με τον καλύτερο τρόπο την καθαρή πίστα μπροστά του.

Ο Lorenzo δεν προσπάθησε ποτέ να αντιμετωπίσει τον Marquez προσομοιάζοντας το "διαολεμένο" του στυλ οδήγησης. Έκανε το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή έγινε πιο ομαλός, πιο ακριβής, πλαγιάζοντας ακόμα περισσότερο και περπατώντας με χαρακτηριστική άνεση σε τεντωμένο σκοινί, διατηρώντας την Μ1 του στην κόψη του ξυραφιού σε κάθε γύρο που ολοκλήρωνε, με τους χρόνους του μάλιστα να κυμαίνονται με διαφορές λίγων μόλις δεκάτων. "Αν ο Valentino ή εγώ, προσπαθήσουμε να πλαγιάσουμε όπως ο Jorge, θα πέσουμε", παραδεχόταν ο Crutchlow. "Δεν ξέρουμε πως τα καταφέρνει!"

Πως λοιπόν τα καταφέρνει; "Είναι από ένστικτο και μόνο", απαντά ο ίδιος. "Κάθε αναβάτης έχει τον δικό του τρόπο να φρενάρει, να μπαίνει στη στροφή και να ανοίγει το γκάζι. Όλα αυτά επηρεάζουν τη γωνία κλίσης που μπορείς να πάρεις. Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι έχω ομαλό στυλ και δεν κουνιέμαι τόσο πάνω στη μοτοσυκλέτα και αυτό με βοηθάει να γέρνω περισσότερο".

Ο Lorenzo είναι ένας από εκείνους τους αναβάτες που φαίνεται αργός, ακόμα και όταν σπάει τα ρεκόρ. Είναι για τον Marquez ό,τι ήταν ο Eddie Lawson για τον Wayne Gardner, ή ο Colin Edwards για τον Troy Bayliss. Σχεδόν πάντα, ο πιο επιθετικός αναβάτης είναι αυτός που αγαπούν περισσότερο οι οπαδοί!

Άλλος ένας παράγοντας που υπεισέρχεται στην τεχνική του Lorenzo, είναι η ισορροπία της μοτοσυκλέτας. Το ομαλό του στυλ, επιτρέπει στον αρχιμηχανικό του, Ramon Forcada, να του δίνει κάθε φορά μια τέλεια ισορροπημένη μοτοσυκλέτα, που διατηρεί το φορτίο στα ελαστικά καθ' όλη τη διάρκεια της στροφής, κάτι ουσιώδες για το - α λα 250cc - στυλ του Ισπανού στις στροφές. Παρά το γεγονός ότι η τεχνική του Lorenzo είναι εντελώς διαφορετική από την αντίστοιχη του Marquez, έμαθε ωστόσο κάτι από τον μικρό νεοφερμένο στην κατηγορία: έμαθε να "δίνει" το ίδιο όπως "έπαιρνε". Στην εντυπωσιακή τους μάχη στην πίστα της Sepang, ο Lorenzo έπεσε πάνω στον Marquez με ταχύτητα! Στον τελευταίο γύρο της σεζόν - όταν και έπρεπε να κερδίσει για να διατηρήσει τις όποιες ελπίδες του για τον Τίτλο - αποποιήθηκε την ταμπέλα του αθλητικού αναβάτη και με ευκολία έπεφτε πάνω στον Pedrosa, με τον ίδιο τρόπο που ο Marquez το έκανε σ' αυτόν στην Jerez.

Με άλλα λόγια, μεταμορφώθηκε και πάλι στον μανιακό αναβάτη των 250cc! Έκανε, δηλαδή, αυτά για τα οποία κατηγορούσε τον rookie. "Αρχίσαμε να βελτιώνουμε τον τρόπο που μαχόμαστε", πρόσθεσε ο Lorenzo. "Είχα ξεχάσει αυτού του είδους το στυλ, διότι το δικό μου είναι να ξεφεύγω από την αρχή και να κάνω τον αγώνα μου, αλλά ο Marc ήταν τόσο επιθετικός που έπρεπε να επαναφέρω αυτό το στυλ στο προσκήνιο! Παρά το ότι δεν είχαμε μια τόσο δυνατή στα φρένα μοτοσυκλέτα, όπως είναι η Honda, εν τούτοις καταφέραμε να παλέψουμε ενάντιά τους".

Πέρα από τις νίκες, τις ήττες, το θεϊκό αλλά και σκληρό τρόπο οδήγησης, το 2013 θα μείνει αξέχαστο γι' αυτό που έλαβε χώρα το καλοκαίρι, όταν ο Ισπανός απέδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία την αφοσίωσή του, αλλά και τη γενναιότητά του. Ίσως αυτό που έκανε να οφειλόταν σε υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Μετά από τρεις δύσκολους αγώνες σε Austin, Jerez και Le Mans, έφτασε στο Assen μετά από δυο συντριπτικές νίκες επί των αντιπάλων του, όταν σε Mugello και Catalunya πήρε κεφάλι στους αγώνες από την πρώτη στροφή, χωρίς να χάσει σε κανένα σημείο των αγώνων το προβάδισμα! Βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση. Πήρε την πρώτη θέση στα πρώτα ελεύθερα της Ολλανδίας, με διαφορά σχεδόν τέσσερα δέκατα και ήταν αποφασισμένος στη βρόχινη δεύτερη διαδικασία, όταν ο πίσω τροχός του βρήκε σε μια λακκούβα, έχασε τον έλεγχο και η μοτοσυκλέτα του τον έριξε πάνω από τα προστατευτικά με αποτέλεσμα να σπάσει την αριστερή του κλείδα.

Δώδεκα ώρες αργότερα ήταν στην Βαρκελώνη, στο χειρουργείο, και 36 ώρες πιο μετά θα ολοκλήρωνε στην πέμπτη θέση το GP της Ολλανδίας. Όσοι είχαν κουραστεί να ακούν τη γκρίνια του για τον Marquez, δεν μπορούσαν παρά να τον σεβαστούν. Δυο εβδομάδες αργότερα, ο Lorenzo έφτασε στο Sachsenring πιθανότατα με την ψευδαίσθηση ότι είναι άφθαρτος. Ήταν πρώτος στις ΕΔ1 και στην αρχή των δεύτερων ελεύθερων ήταν ταχύτερος όλων με διαφορά εννέα δευτερολέπτων! Λίγο αργότερα όμως ένα σφοδρό highside θα είχε ως αποτέλεσμα να σπάσει και πάλι την ίδια κλείδα. Ο Crutchlow ήταν αρκετά ακριβής, αξιολογώντας την κατάσταση: "Ο Jorge έκανε εξαιρετική δουλειά στο Assen, αλλά νομίζω ότι ήρθε εδώ με υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του".

Την ώρα που οι Lorenzo και Pedrosa έμεναν πίσω εξαιτίας των τραυματισμών τους, ο Marquez πήρε φόρα και κέρδιζε σε Sachsenring, Laguna, Indy και Brno. Ο Lorenzo επέστρεψε στις νίκες στο Misano, κάνοντας τον πιο μετρονομικό αγώνα στην ιστορία του αθλήματος: πλην του πρώτου και των τελευταίων γύρων του, οι χρόνοι του στον αγώνα δεν έπεσαν κάτω από το 1:34.020, ούτε πάνω από το 1:34.573, μια διαφορά στους 26 γύρους της τάξης του μόλις 0.553δ! Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο τότε αρχιμηχανικός του Rossi, Jeremy Burgess: "Ο Jorge είναι μηχανή!"

Η Aragon, ήταν το τελευταίο προπύργιο του Lorenzo. Αν κέρδιζε τον Marquez εκεί, θα είχε τη δυνατότητα να ανατρέψει την κατάσταση. Ωστόσο ο Marquez τον κέρδισε για τα καλά και στη φαρσοκωμωδία με τα ελαστικά στο Phillip Island θα είχε την ευκαιρία να πανηγυρίσει τον Τίτλο. Τα ελαστικά όμως της Bridgestone δεν θα άντεχαν παραπάνω από 43 χιλιόμετρα στη νέα άσφαλτο και αποφασίστηκε να μειωθεί η διάρκεια του αγώνα, ενώ θα γινόταν και υποχρεωτική αλλαγή ελαστικών στα μισά του αγώνα. Με κάποιο τρόπο η ομάδα του Marquez τον οδήγησε στα pits στον λάθος γύρο και ο μικρός αποκλείστηκε. Το πλεονέκτημά του στη βαθμολογία μειώθηκε από τους 43 στους 18 βαθμούς. Αίφνης, ο Lorenzo ήταν και πάλι στο παιχνίδι του Τίτλου! "Πριν από αυτό το δώρο, είχαμε 2 ή 3% πιθανότητες για τον Τίτλο και τώρα έχουμε 20%".

Ο Lorenzo κέρδισε και στο Motegi. Ο Marquez πάλεψε για τη νίκη, αλλά ριψοκινδυνεύοντας αρκετές φορές στην "ουρά" της Yamaha, αποφάσισε να συμβιβαστεί με τη δεύτερη θέση γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα χρειαζόταν μια "εύκολη" τέταρτη θέση στην Βαλένθια, για να εξασφαλίσει το Πρωτάθλημα. Η Honda δεν θα έκανε λάθος στους υπολογισμούς για δεύτερη φορά.

Στην Βαλένθια ο Lorenzo οδήγησε όπως ακριβώς στην "τρελή" εποχή των 250cc, σαν ένα αγριεμένο σκυλί που είναι στριμωγμένο στη γωνία. Γαύγιζε άγρια στον Pedrosa και άλλαζε συνεχώς θέσεις, ενώ την ίδια ώρα έριχνε το ρυθμό του αγώνα προσπαθώντας να δώσει την ευκαιρία στον Rossi - ή σε κάποιον άλλον - να εμπλακεί στη μάχη. Αν έβαζε τον Marquez ανάμεσα σ' ένα γκρουπ αναβατών, τα πάντα θα μπορούσαν να συμβούν και η μοίρα ίσως του έκανε το χατίρι. Αλλά δεν του το έκανε.

Ο Lorenzo κέρδισε τους περισσότερους αγώνες το 2013, ωστόσο δεν ήταν αυτός ο Πρωταθλητής. Μην πιστέψει κανείς ότι θα αποτύχει και πάλι το 2014: "Κάναμε μια φανταστική σεζόν και ο Marc έκανε μια φανταστική σεζόν", δήλωσε. "Κάναμε μερικά λάθη, ήταν λάθος μου που δεν έκλεισα την πόρτα στον Marc στην Jerez, αλλά εκεί όπου χάσαμε πραγματικά πολλούς βαθμούς ήταν στο Assen και στο Sachsenring. Δεν κοιτάζω ποτέ στο παρελθόν, μαθαίνω από τα λάθη μου και γίνομαι καλύτερος. Ο Marc άξιζε τον Τίτλο, αλλά θα επανέλθω δριμύτερος τη νέα αγωνιστική χρονιά!"