Η Τρίπολη γνώρισε στιγμές δόξας από το 1989 και για λίγα χρόνια μετά όταν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας Μοτοσυκλετών μεταφέρθηκε εκεί την ώρα που το άθλημα γνώριζε άνθηση και οι πολλές συμμετοχές πλημμύριζαν τα paddock της πίστας. Σήμερα 25 χρόνια μετά, οι εξελιγμένες αγωνιστικές μοτοσυκλέτες συνεχίζουν να «γυρνούν» σε μία πίστα που τα μπαλώματα, οι γραμμές, τα τσιμέντα και οι κορίνες έχουν τον πρώτο λόγο.

Κείμενο: Γιάννης Διατσίδης

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Μαραγκός

Με την ευκαιρία της προπόνησης/track day που διοργάνωσε το Team 65, στις 30 Μαρτίου, ξαναμπήκα στην Τρίπολη μετά από 12 χρόνια. Σε αυτή την πίστα ξεκίνησα τους αγώνες το 1996, ενώ τα προηγούμενα χρόνια δεν είχα χάσει αγώνα ως χρονομέτρης στην ομάδα του αδερφού μου Δημήτρη. Περιέργως με το που μπήκα στην αγαπημένη πίστα πολλών παλιών αγωνιζόμενων, ένιωσα σαν να μην πέρασε μια μέρα και αμέσως μπήκα στο «κόλπο». Όταν το 1990 πρωτοπήγα στην Τρίπολη, ήδη υπήρχε το Αιγίνιο και είχαμε πάρει μία γεύση για το πώς είναι μια σχεδόν κανονική πίστα. Το πολιτισμικό σοκ που έπαθα ξεπεράστηκε εύκολα αφού εκείνη την εποχή όλες οι δοκιμές και οι προπονήσεις γινόταν στο δρόμο, οπότε η Τρίπολη φαινόταν μία νορμάλ κατάσταση, ιδίως για τους παλιούς αγωνιζόμενους που έτρεχαν σε Τυμπάκι και Ρόδο. Καταρχήν δεν πρόκειται για πίστα, αφού η συγκεκριμένη διαδρομή γίνεται στις εγκαταστάσεις του στρατιωτικού αεροδρομίου της Τρίπολης, το οποίο παραχωρεί τον χώρο στον εκάστοτε διοργανωτή. Έτσι χρησιμοποιώντας τον αεροδιάδρομο, το χώρο που παρκάρουν τα αεροσκάφη (τσιμέντα) και ένα βοηθητικό παράδρομο που ξαναβγάζει στον αεροδιάδρομο, σχεδιάζεται μία δεξιόστροφη διαδρομή μήκους 2,075 μέτρων, με 4 αριστερές στροφές και 7 δεξιές στροφές. Eδώ να σημειώσουμε ότι και στις ΗΠΑ, ακόμη το 2014 γίνονται αγώνες σε αεροδρόμια, με κορίνες και αχυρόμπαλες! Σήμερα μέσω συγκυριών οι Σέρρες παραμένουν με «χαλασμένη» άσφαλτο και τα Μέγαρα είναι κλειστά περιμένοντας την άδεια λειτουργίας. Οι περισσότεροι από τους εν ενεργεία αγωνιζόμενους «έμαθαν» να οδηγούν στην απίστευτη άσφαλτο των Σερρών και την υποφερτή κατάσταση των Μεγάρων, οπότε όσο να πεις μία δυσκολία θα την βρούνε στην Τρίπολη που έχει πολλά πονηρά σημεία. Τσιμέντα, άσπρες, κίτρινες και άλλες γραμμές, μπαλώματα, σαμαράκια και βέβαια κορίνες που ορίζουν τη διαδρομή, τα οποία είναι άγνωστα στοιχεία για έναν που έχει οδηγήσει μόνο στις Σέρρες. Παρεπιπτόντως, χάραξη της διαδρομής είναι ωραία, με ροή και ευχαριστιέσαι οδήγηση - εάν ξεπεράσεις λίγο το αρχικό οπτικό σοκ - βέβαια εάν έχουν γίνει ήδη τα πρώτα απαραίτητα session για να καθαρίσει λίγο η αγωνιστική γραμμή και αρχίζει το γόνατο να βρίσκει στην άσφαλτο.

Ας γνωρίσουμε την ξακουστή Τρίπολη:

- Ευθεία εκκίνησης/τερματισμού: Η σχάρα εκκίνησης στήνεται στις μεγάλες άσπρες γραμμές που ορίζουν την αρχή του αεροδιαδρόμου. Παλιότερα οι αναβάτες σημάδευαν να περάσουν ανάμεσα στις γραμμές αλλά τα σημερινά λάστιχα βρίσκουν πρόσφυση ακόμη και πάνω στις γραμμές, συν ότι οι μοτοσυκλέτες είναι σχετικά όρθιες περνώντας από αυτό το σημείο επιταχυνόμενες βγαίνοντας από την κλειστή Κ11. Στην μικρή ευθεία συνήθως αλλάζουμε από 2α σε 3η ή και 4η (ανάλογα με το γρανάζωμα) και παίρνουμε θέση στο δεξί μέρος του αεροδιαδρόμου γιατί ακολουθεί η αριστερή Κ1.

- Κ1: Η πρώτη στροφή της πίστα είναι αριστερή, έχει έντονα αλλά λίγα φρένα (άντε να κατεβάσεις 1η σχέση στο κιβώτιο, εάν έχεις πολύ μακριά αυτή τη σχέση) και είναι από αυτές που πρέπει να κρατήσεις τα φρένα μέχρι μέσα. Επειδή η πρόσφυση δεν είναι η καλύτερη που μπορεί να συναντήσεις θέλει προσοχή το κράτημα των φρένων υπό κλίση, αλλά και το αρχικό δυνατό δάγκωμα, ιδίως στα πρώτα δοκιμαστικά ή στη βροχή. Ακολουθεί δεξιά οπότε το apex της στροφής τα μεταφέρουμε αρκετά βαθιά, ώστε στην έξοδο να μείνουμε από τη μέση και αριστερότερα για να είμαστε έτοιμοι για την Κ2.

- Κ2: Η πρώτη δεξιά που μας εισάγει στον κόσμο… των τσιμέντων. Ήταν το παρκινγκ των αεροπλάνων και παλιότερα εάν έπεφτες κινδύνευες να βρεθείς αγκαλιά με μία ντακότα. Έχει ένα μπάλωμα στην είσοδο που πρέπει να αποφύγεις (γλιστράει λίγο και σε τρομάζει να το πατήσεις). Παλιότερα το περνούσαμε από μέσα, αλλά τώρα μία γραμμή που υπάρχει από εκείνο το πέρασμα γλιστράει αρκετά, οπότε από έξω είναι μια χαρά. Κάποιοι έχουν βρει τον τρόπο και το περνούν ακόμη από μέσα. Η Κ2 ενώνεται με την επόμενη δεξιά, οπότε μένουμε ανοικτά.

- Κ3: Η συνεχόμενη Κ2-3 είναι δύο στροφές σχεδιασμένες σε τσιμέντο που γενικά γλιστράει και θέλει προσοχή γιατί σε εν- δεχόμενη πτώση δεν υπάρχει

χώμα για να προσγειωθείς μαλακά. Στην Κ3 αργούμε να κλειστούμε γιατί στην έξοδο πρέπει να μείνουμε δεξιά (τουλάχιστον δεξιότερα της μέσης) αφού ακολουθεί η επόμενη αριστερή Κ4. Το σημείο αναφοράς είναι η ένωση των τσιμέντων με την άσφαλτο και το χώμα που υπάρχει στην εσωτερική και η σωστή γραμμή περνά σχεδόν πάνω από το χώμα σε ένα σημείο που χτυπά λίγο η ανάρτηση αλλά δεν γλιστράει.

- Κ4: Η αριστερή που ξαναβγάζει στον αεροδιάδρομο θέλει καλό σημάδεμα γιατί εάν αργήσεις να το «ρίξεις κάτω», θα πάρεις τη συνεχόμενη Κ4- 5 πολύ ανοικτά, κάτι που δεν θέλουμε.

-Κ5: Η συνεχόμενη αριστερή στροφή είναι επιταχυνόμενη και θέλει να αποφασίσεις εάν θα ανοίξεις πολύ το γκάζι αλλά θα σε βγάλει πιο ανοικτά και θα «στραμπουλιχτείς» στην εναλλαγή για την δεξιά Κ6 ή θα είσαι λίγο εγκρατής με στόχο την καλή γραμμή. Η επιτυχία είναι να στρίψεις με γκάζι τη

μοτοσυκλέτα ντριφτάροντας για να «γυρίσει» η ουρά και να μην ανοιχτείς.

- Κ6: Μία σύντομη δεξιά που βγάζει σε μια μικρή ευθεία για το πίσω κομμάτι. Στην Κ6 βγαίνουμε από τον αεροδιάδρομο σε ένα παράδρομο. Πρέπει να μείνεις κλειστά στη μέση της στροφής να περάσεις πάνω από ένα στούμπο που δεν φαίνεται - τον νιώθεις μόνο - και να ανοίξεις δυνατά το γκάζι αφήνοντας τη μοτοσυκλέτα να «φύγει απέναντι». Πρέπει στην έξοδο να εκμεταλλευτείς όλο το πλάτος του σχετικά στενού δρόμου, αλλά ευτυχώς το κράτημα εκεί είναι καλό και το γκάζι ανοίγει σχετικά άφοβα.

Κ7-8: Η γνωστή «παρατεταμένη» δεξιά της πίστας βρίσκεται μακριά από τα πιτς και είναι εκεί που συνήθως χάνεται η οπτική επαφή με αυτούς που παρακολουθούν τον αγώνα από τα πιτς. Στην είσοδο της στροφής, στην Κ7, φρενάρουμε υπό κλίση, αλλά δεν πρέπει να μείνουμε πολύ ανοικτά, καθώς μέσα στη διπλή στροφή Κ7-8 υπάρχει ένα μπάλωμα. Στο μπάλωμα και έξω από αυτό γλιστράει και χρησιμοποιείται με σύνεση και μόνο εάν χάσουμε το μονοπάτι που υπάρχει μέσα από το μπάλωμα. Σε αυτό το μικρό κομμάτι ασφάλτου που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, το κράτημα είναι σχετικά καλό και το γόνατο κουρεύει τα χόρτα που υπάρχουν στην εσωτερική. Φθάνοντας στην Κ8 που είναι και η έξοδος της στροφής, αρχίζει να ανοίγει το γκάζι αλλά δεν πρέπει να ανοιχτούμε πολύ γιατί ακολουθεί η αριστερή Κ9. Σημείο αναφοράς είναι η άσπρη γραμμή στη μέση του δρόμου όπου ανοίγοντας τέρμα το γκάζι φθάνουμε μέχρι εκεί ή άντε να την περάσουμε για λίγο.

- Κ9: η θρυλική αριστερή είναι η γρηγορότερη κανονική στροφή της πίστας, δηλαδή που μπαίνουμε με ελαφρύ φρένο και ανοίγουμε τέρμα στην έξοδο. Η επόμενη είναι η γρηγορότερη αλλά είναι επιβραδυνόμενη. Παλιότερα όταν έτρεχα στα 125 και ρωτούσα πως στρίβεται η Κ9, η απάντηση ήταν: «βγαίνοντας από την παρατεταμένη, κλείνεις τα μάτια, μετράς ως το 4 και στρίβεις», μου έλεγαν. Η Κ9 είναι σύντομη στροφή και όλα πρέπει να γίνουν με ακρίβεια μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. Η είσοδος θέλει καλό σημάδεμα, για να μπορέσεις να κλειστείς στην κορυφή της στροφής και να έχεις τοποθετηθεί σωστά για την έξοδο. Το γόνατο περνά επάνω από το κενό που αφήνει η άσφαλτος και το στρίψιμο πρέπει να γίνει νωρίς ώστε στην έξοδο να αρχίσει να ισιώνει η μοτοσυκλέτα για να ανοίξει πολύ το γκάζι για την επόμενη σημαντική ευθεία που ακολουθεί. Συνήθως η καλή έξοδος από αυτή τη στροφή μεταφέρει περισσότερα χιλιόμετρα από κάποιον μπροστά σου και μετά στην ευθεία μπορείς να προσπεράσεις πιο εύκολα.

- Κ10: Δύσκολη, επιβραδυνόμενη δεξιά που οδηγεί στην πιο κλειστή στροφή της πίστας την Κ11. Στην Κ10 έρχεσαι με πολλά και πρέπει να κατεβάσεις μία ή δύο σχέσεις στο κιβώτιο, την ώρα που ήδη έχεις γύρει λίγο. Θυμίζει Misano στις πίσω επιβραδυνόμενες δεξιές, αλλά τέλος πάντων, εδώ η άσφαλτος δεν έχει καμία σχέση και μόνο βλέποντάς την να γυαλίζει την ώρα που έχεις «μαγκωμένα» τα φρένα …είναι κάπως. Επίσης είναι σημείο για προσπεράσεις, ιδίως στον τελευταίο γύρο. Μέσα ή έξω από το μπάλωμα της Κ2;

- Κ11: Ήδη έχεις κατεβάσει σε 2α ή 1η στο κιβώτιο (ανάλογα το γρανάζωμα και την κατηγορία), έχεις ανοιχτεί λίγο ερχόμενος από την Κ10 και περνάς τη γραμμή για λίγο. Οι ροδιές συνήθως σε οδηγούν στο σωστό σημείο και περνώντας από ένα στούμπο αρχίζεις να επιταχύνεις για την ευθεία τερματισμού. Καλό είναι να σημαδέψεις στην έξοδο ανάμεσα στις μεγάλες άσπρες γραμμές και ακόμη καλύτερα εάν δεν φθάσεις τέρμα αριστερά και μείνεις στις δύο πιο μέσα γραμμές που βγάζουν λίγο πιο έξω από το μέσω της πίστας. Έτσι και αλλιώς η ευθεία δεν είναι μεγάλη και πρέπει να ετοιμαστείς για την Κ1. Στην έξοδο της Κ11 έχεις να προσέξεις τις γραμμές, το χρόνο που έκανες περνώντας τη γραμμή τερματισμού και τις οδηγίες της ομάδας που εμφανίζονται στον πίνακα από τα πιτς στο αριστερό σου χέρι. Α, ξέχασα ότι πρέπει να αλλάξεις ταχύτητα, να κρυφτείς πίσω από το φέριγκ για αεροδυναμική και να ετοιμαστείς για τα φρένα της Κ1. Όχι και λίγη δουλειά!