Γνωστός και για το επιθετικό οδηγικό του στυλ... ο Kevin Schwantz που γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου του 1964 οδήγησε την πρώτη του μοτοσυκλέτα σε ηλικία τριών ετών. Mια μικρή αμερικάνικη Bonanza όπου και άρχισε να παίρνει τα πρώτα μαθήματα από τον πατέρα του τον Jim όπου διατηρούσε κατάστημα πώλησης μοτοσυκλετών Υamaha και ήταν τραϊαλίστας. Αυτός που τον μύησε στις τεχνικές του τράιαλ ήταν ο Mick Andrews, Πρωταθλητής Ευρώπης το 1971 και 1972.

Από το Χιούστον του Τέξας με τον θρυλικό αριθμό «34» όπου κληρονόμησε από τον θείο του DarrylHurst, ο οποίος έτρεχε αγώνες short track, έμεινε στην ιστορία και ήταν δημοφιλής στον κόσμο από το επιθετικό οδηγικό του στυλ. Με 25 νίκες σε GP, είναι ο δεύτερος σε νίκες στο Παγκόσμιο, Αμερικανός αναβάτης, μετά τον Eddie Lawson.

Με την κατάκτηση του τίτλου το 1993 ουσιαστικά έκλεινε το κεφάλαιο των μεγάλων αναβατών από τις ΗΠΑ, όπου είχε ξεκινήσει ο Kenny Roberts το 1978. Ξεκινώντας με αγώνες τράιαλ, πέρασε αργότερα – κοντά στην εφηβεία - στο motocross. Σε αυτό το άθλημα κατάφερε να διακριθεί σε Πολιτειακούς αγώνες, ενώ μετά από ένα άσχημο ατύχημα τα δοκιμαστικά αγώνα supercross το ’83 στο Χιούστον, αποφάσισε να σταματήσει το ΜΧ. Κάνοντας και μερικούς αγώνες dirt track, μετά τις οβάλ χωμάτινες πίστες είχε και την πρώτη του επαφή με αγώνα στην άσφαλτο στην πόλη του Ώστιν του Τέξας τον οποίο κέρδισε, πάνω σε μια χωμάτινη μεταποιημένη μοτοσυκλέτα Υamaha short track.

Το 1984 με ένα δίχρονο υδρόψυκτο RD 350 συμμετείχε στα ερασιτεχνικά πολιτειακά πρωταθλήματα όπου και στα τέλη του 1984 υπέγραψε συμβόλαιο με την ομάδα της Suzuki-Υοshimura στα Superbike. Στον πρώτο του κιόλας αγώνα κέρδισε και τα δύο σκέλη του αγώνα στο Willow Springs το ’85. Το 1985 κλείνει με την έβδομη θέση στη τελική βαθμολογία, παρόλο που δεν έλαβε μέρος σε όλους τους αγώνες.

Την επόμενη χρονιά, το 1986, τερματίζει δεύτερος πίσω από τον Eddie Lawson στον δύσκολο, όσο και διάσημο αγώνα της Daytona 200 (68 γύροι - 322 χλμ.) πάνω στο καινούργιο GSXR-750. Η κακή του τύχη εμφανίζεται και στη μορφή τραυματισμών, αφού ο 22χρονος Kevin σπάζει στα δοκιμαστικά την κλείδα του και απουσιάζει σε τρεις από τους υπόλοιπους οκτώ αγώνες του πρωταθλήματος. Το 1986 κλείνει με την έβδομη και πάλι θέση της βαθμολογίας του πρωταθλήματος.

Το 1987 σηματοδοτεί την αρχή της θρυλικής περιόδου «Rainey εναντίον Schwantz», αφού οι δύο αυτοί αναβάτες, ο ένας από την Καλιφόρνια και ο άλλος από το Τέξας, θα εμπλακούν σε μια από τις εντονότερες μονομαχίες που είδε ποτέ το πρωτάθλημα Superbike των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Schwantz κερδίζει τους πέντε από τους έξι αγώνες, του δεύτερου μισού της σεζόν του 1987, αλλά πρωταθλητής στέφεται ο Rainey…

Oι μάχες των δύο μεγάλων αντιπάλων συνεχίστηκαν και επί Βρετανικού εδάφους στους Αμερικανο-Βρετανικούς αγώνες Trans-Atlantic Races. Την ίδια περίοδο ’86 και ’87, ο Schwantz παίρνει την πρώτη του γεύση από τους αγώνες του Παγκοσμίου, παίρνοντας μέρος σε τρία Grand Prix, με κορυφαία την πέμπτη του θέση τον Απρίλιο του ’87 στο Jerez.

Το ’88 ξεκίνησε με νίκη του στον πρώτο αγώνα της χρονιάς του πρωταθλήματος Superbike στην Daytona, όμως το μέλλον του Τεξανού βρισκόταν πλέον στα Grand Prix όπου και τελικά υπέγραψε ένα εργοστασιακό συμβόλαιο με την ομάδα της Suzuki, για πλήρη εμπλοκή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ταχύτητας στην κατηγορία των 500cc.

Ο παρθενικός αγώνας του Kevin Schwantz στα GP 500 σαν εργοστασιακός αναβάτης στεφόταν με την κορυφαία διάκριση. Τερματίζει πρώτος στην Ιαπωνική πίστα, με διαφορά 8,3 δευτερολέπτων από τον πρωταθλητή ’87 Wayne Gardner (Honda) και 12 δευτερολέπτων από τον εργοστασιακό αναβάτη της Υamaha και ήδη δύο φορές παγκόσμιο πρωταθλητή (΄84 και ΄86) Eddie Lawson. Η χρονιά κλείνει με μία ακόμα νίκη στη Δυτική Γερμανία (Nurburgring) και την έκτη θέση τελικά στο πρωτάθλημα.

Oι τιτανομαχίες του 1989 μεταξύ των τριών Αμερικανών Schwantz, Lawson, Rainey μένουν στην ιστορία. Ο Rainey κερδίζει τρεις αγώνες, ο Lawson κερδίζει τέσσερις και ο Schwantz κερδίζει έξι ! Και όμως η σταθερότητα και οι υψηλοί τερματισμοί του Lawson χαρίζουν στον Καλιφορνέζο τον τέταρτο παγκόσμιο του τίτλο. Την τέταρτη μόλις θέση του πρωταθλήματος καταφέρνει ο πολυνίκης Kevin, αφού παράλληλα είχε «μαζέψει» πτώσεις και εγκαταλείψεις σε πέντε αγώνες.

Το 1990 σημαίνει και τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο του Wayne Rainey, που κερδίζοντας μέσω έντονων μονομαχιών, επτά αγώνες (και καλούς τερματισμούς), συγκεντρώνει 255 βαθμούς. Δεύτερος τερματίζει με 77 βαθμούς λιγότερους ο Kevin Schwantz, παρόλο που έχει κερδίσει πέντε αγώνες, αλλά έχει μαζέψει και πάλι επικές πτώσεις, εγκαταλείψεις και τραυματισμούς. Το ’91 και ’92 είναι οι χρονιές του Rainey, που μπορεί να μην κερδίζει αγώνες, αλλά ξέρει να μάχεται για την κατάκτηση τίτλων με επιτυχία.

Η αγάπη του κόσμου για το Kevin είναι ξεχωριστή. Η κορυφαία στιγμή της αγωνιστικής καριέρας του ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο το 1993 όπου κέρδισε τον πρώτο και τελευταίο του παγκόσμιο τίτλο στα 500cc.

Συντετριμμένος ψυχολογικά από το φοβερό ατύχημα του συμπατριώτη του Wayne Rainey, αποφασίζει στις αρχές του 1995 να αποσυρθεί από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Η FIM, η Διεθνής Ομοσπονδία του αθλήματος, σε μια μοναδική κίνηση ευαισθησίας αποσύρει τον αριθμό του Kevin Schwantz για πάντα από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και κανένας άλλος στη μεγάλη κατηγορία των GP, δεν θα «φορέσει» ξανά το Νο 34.

Μετά την αποχώρηση του στα τέλη του ’90 έτρεξε σε αγώνες στο πρωτάθλημα αυτοκινήτων ΝASCAR αλλά συνέχισε την εμπλοκή του με την Suzuki ως σύμβουλος εξέλιξης και αναβατών στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα κάνοντας και ένα πέρασμα από τους αγώνες supermotard.

Σήμερα διατηρεί τη γνωστή σχολή οδήγησης Kevin Schwantz School, στην Ατλάντα της πολιτείας Τζώρτζια των ΗΠΑ, αλλά και την εταιρία «Βrand 34» με είδη ρουχισμού.