Οι καλοκαιρινές διακοπές έφτασαν, οι αναβάτες και οι ομάδες τις αξίζουν, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι στο παρελθόν όταν παλεύαν για την επιβίωση.

Στο τελευταίο του blog, ο θρυλικός σχολιαστής του MotoGP Nick Harris μας εξηγεί για το πώς οι καλοκαιρινές διακοπές των αναβατών MotoGP έχουν αλλάξει από το 1949.

Εκείνα τα χρόνια οι περισσότεροι αναβάτες έτρεχαν σε περισσότερες από μία κατηγορίες. Οι εργοστασιακοί αναβάτες γιατί τους το ζητούσαν οι εργοδότες τους και οι ιδιώτες για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα εκκίνησης (οι οργανωτές πλήρωναν αμοιβή για την εκκίνηση) για να μαζέψουν χρήματα για τις δαπάνες τους μέχρι τον επόμενο αγώνα. Φυσικά, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν πολύ πιο σύντομο με 10-14 αγώνες από τους 20 που έχει σήμερα. Οι αναβάτες συμπλήρωναν τα μικρά εισοδήματά τους τρέχοντας και σε αγώνες εκτός παγκοσμίου πρωταθλήματος συχνά σε εξαιρετικά επικίνδυνες πίστες. Αυτοί οι συνήθως επικερδείς αγώνες ήταν προγραμματισμένοι ανάμεσα στους αγώνες Grand Prix συχνά κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών.

Ήταν ένας αρκετά διαφορετικός κόσμος και το Assen είναι το καλύτερο παράδειγμα για να συγκρίνουμε τις διαφορετικές εποχές και να καταλάβουμε το πώς ζούσαν τότε οι αναβάτες σε σχέση με σήμερα.

Ο καθεδρικός ναός της Ολλανδίας είναι η μόνη πίστα στο ημερολόγιο του 2022 που ήταν ο χώρος διεξαγωγής αγώνα και κατά την πρώτη σεζόν του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος το 1949.

Καθώς οι αναβάτες περνούσαν με ροή στη θρυλική, άλλα και πολύ-αλλαγμένη, στροφή Strubben την Κυριακή, αναρωτήθηκα τι θα έλεγαν οι αναβάτες εκείνης της εποχής για το εντυπωσιακό show που προσφέρουν οι σύγχρονοι συνάδελφοί τους κάθε εβδομάδα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο ότι θα τους προκαλούσε ευχάριστη έκπληξη και αυτό είναι τα χιλιόμετρα που διανύει ένας σύγχρονος αναβάτης Grand Prix ειδικά την ημέρα του αγώνα.σε ένα Σαββατοκύριακο.

Την Κυριακή, ο νικητής του MotoGP™ Pecco Bagnaia, ολοκλήρωσε, οδηγώντας για την ομάδα της Ducati Lenovo, είκοσι έξι γύρους στην μήκους 4.542km, πίστα Assen. Μια συνολική απόσταση αγώνα 118.092χιλιόμετρα, επίσης, ο Ιταλός αγωνίστηκε μόνο σε έναν αγώνα την Κυριακή.

Κάποτε η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική,και η ιστορία δύο Παγκόσμιων Πρωταθλητών εξηγεί το γιατί.

Το 1964 ο Jim Redman κέρδισε τους αγώνες των 125, 250 και 350cc με Honda στο Assen το Σάββατο 27 Ιουνίου. Τρεις νίκες σε αγώνα Grand Prix σε μια ημέρα ήταν πρωτόγνωρο ακόμη και εκείνη την εποχή. Ο Mike Hailwood είχε κερδίσει τρεις αγώνες TT στο Isle of Man σε μια εβδομάδα, αλλά τρεις σε μια ημέρα ήταν ρεκόρ. Δύο χρόνια αργότερα, το 1966, ο Hailwood κέρδισε τρία Grand Prix στην παλιά πίστα του Brno στην Τσεχοσλοβακία και το επανέλαβε στο Assen ένα χρόνο αργότερα, πάλι με Honda. Ο πρώτος αγώνας ήταν στα 250cc όπου κέρδισε τη μάχη με τον Bill Ivy και την δίχρονη Yamaha 250. Στη συνέχεια ακολούθησε ο αγώνας των 350cc και τέλος ο αγώνας 20 γύρων των 500cc με τη δεύτερη αναμέτρηση της ημέρας με τον Giacomo Agostini και την MV Agusta. Συνολικά, ο Χέιλγουντ είχε σε μια ημέρα 3 νίκες και έκανε 57 γύρους της πίστας 7,7 χιλιομέτρων του Assen καλύπτοντας συνολική απόσταση 439 χιλιομέτρων,σε χρόνο 3 ώρες, 3 λεπτά και 7 δευτερόλεπτα.

Είμαι σίγουρος ότι του άξιζαν μερικές μπύρες εκείνο το βράδυ.

Τα πρώτα χρόνια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος οι αγώνες ήταν μεγαλύτεροι σε διάρκεια από ότι σήμερα, πολύ μεγαλύτεροι. Για άλλη μια φορά ο Assen μας προσφέρει την ευκαιρία για σύγκριση. Το 1950 ο Ιταλός Umberto Masetti κέρδισε τον μεγαλύτερο αγώνα που έγινε ποτέ στη θρυλική πίστα. Οδηγώντας Gilera κέρδισε τον αγώνα των 500cc που είχε διάρκεια 18 γύρων στην πίστα των 16.536 μέτρων σε δύο ώρες και 43,2 δεύτερα. Η συνολική απόσταση ήταν 297,6 χιλιόμετρα για ένα μόνο αγώνα. Ο Masetti κέρδισε τελικά και τον τίτλο του Παγκόσμιο Πρωταθλητή του 1955 συμμετέχοντας στους 6 αγώνες που είχε το πρόγραμμα τότε.

Ο Marc Marquez κάποια στιγμή θέλησε να προσπαθήσει να ακολουθήσει παράλληλα με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Moto2 και το MotoGP. Αλλά το σφιχτό πρόγραμμα του Grand Prix με τις ελεύθερες δοκιμές και τις κατατακτήριες δεν άφηναν κανένα περιθώριο για κάτι τέτοιο . Ο τελευταίος αναβάτης που κέρδισε δύο Grand Prix σε μια μέρα ήταν ο Jorge Martinez το 1988. Ο Ισπανός Παγκόσμιος Πρωταθλητής κέρδισε τους αγώνες των 80 και 125cc στο Brno.

Τρία χρόνια πρίν, ο Φρέντι Σπένσερ στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής 250 και 500 κ.εκ. Το 1985 ο Freddie γύρισε πίσω το χρόνο στο Πρωτάθλημα που είχε τότε 12 αγώνες για να οδηγήσει και στις δύο κατηγορίες. Στο Mugello, ανέβηκε στην υψηλότερη θέση του βάθρου μετά τη νίκη του στον αγώνα των 500cc την στιγμή που οι μοτοσυκλέτες των 250cc έπαιρναν θέσει στη σχάρα εκκίνησης. Ο δεύτερος Έντι Λόσον γύρισε προς το μέρος του μετά τον ύμνο και του είπε, «ευτυχώς εγώ δεν τρέχω». Ο Freddie χαμογέλασε και έτρεξε στην εκκίνηση για να κέρδισει τον αγώνα των 250cc και να γίνει ο πρώτος νικητής Grand Prix στα 250 και στα 500cc την ίδια ημέρα μετά τον Jarno Saarinen 12 χρόνια νωρίτερα.

Αυτό που είναι σπουδαίο με το MotoGP™ σήμερα είναι ότι θέλει και μπορεί να κάνει τις αλλαγές που πρέπει για να διατηρήσει το άθλημα τόσο ζωντανό όσο και δημοφιλές. Έχουμε τον μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για εκείνους τους αναβάτες που έχουν κοσμήσει τη διάσημη άσφαλτο του Άσεν τα τελευταία 74 χρόνια. Έθεσαν και έχτισαν τα θεμέλια των αγώνων MotoGP που βλέπουμε σήμερα. Σίγουρα άξιζαν ένα καλοκαιρινό διάλειμμα, αλλά σπάνια το έπαιρναν γιατί για να επιβιώνουν έπρεπε να αγωνίζονται διαρκώς.