Καθώς τα MotoGP έχουν μπει στο καλοκαιρινό τους διάλειμμα διάρκειας πέντε εβδομάδων, τα αφεντικά της εργοστασιακής ομάδας της Ducati βρίσκονται σε ένα μέρος όπου πολλοί από τους αντιπάλους τους θα ήθελαν να βρεθούν: με περισσότερα νεαρά ταλέντα από ό,τι έχουν εργοστασιακές θέσεις. Ωστόσο, είναι ένα δίκοπο μαχαίρι για την ομάδα, δεδομένου του πόσο ανταγωνιστικές είναι οι επιλογές τους.

Αυτήν τη στιγμή, μόνο ένας εργοστασιακός αναβάτης είναι ασφαλής για την επόμενη σεζόν, με τον Pecco Bagnaia να έχει υπογράψει διετές συμβόλαιο πριν καν ξεκινήσει η χρονιά, κάτι που θα εξασφαλίσει την πίστη του στην Ducati τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2024.

Το ποιός θα είναι ο ομόσταυλός του, μένει να φανεί. Επιβεβαιώθηκε ότι ο Jack Miller θα φύγει τελικά από την Ducati μετά από πέντε σεζόν, κατευθυνόμενος στην KTM το επόμενο έτος. Αλλά ποιός θα ανέβει για να τον αντικαταστήσει είναι η ουσία του αινίγματος στο οποίο βρίσκεται η Ducati, καθώς τόσο ο Enea Bastianini όσο και ο Jorge Martin βρίσκονται αντιμέτωποι για να κερδίσουν μια κόκκινη μοτοσυκλέτα για την επόμενη χρονιά.

Υπάρχουν θετικά και για τους δύο. Ο Martin, το πρώιμο φαβορί για την θέση, έχει χαρακτηριστεί για χρόνια ως ανερχόμενο αστέρι και έχει δείξει λάμψεις αυτής της δυναμικής το 2022, ακόμη και όταν παλεύει ενάντια στον επίμονο τραυματισμό και τις συνεχείς επιπλοκές με μια δύσκολη Desmosedici GP22.

Ένα δύσκολο σερί κακών αγώνων στην αρχή της σεζόν φαίνεται τελικά τώρα να είναι πίσω του, χάρη σε μια αξιοπρεπή φόρμα κατά τους τελευταίους αγώνες που ίσως τον κάνει ξανά το φαβορί για τη θέση του Miller.

Κι αυτό γιατί ενώ ο Bastianini, τρεις φορές νικητής στα πρώτα στάδια του 2022, ξεκίνησε τη χρονιά με εξαιρετική φόρμα για την δορυφορική ομάδα της Gresini, οι επιδόσεις του (και ειδικότερα η συνέπειά του) έχουν πέσει τελευταία, αφήνοντάς τον ελαφρώς σε λιγότερο ευνοϊκή θέση με μόνο έναν αγώνα στο Silverstone πριν η Ducati πάρει την απόφασή της.

Ωστόσο, πέρα ​​από αυτούς τους δύο, που βρίσκονται στη σειρά αυτή τη στιγμή για τη θέση του Miller, υπάρχουν μερικές άλλες επιλογές στις τάξεις της Ducati που σε έναν δίκαιο κόσμο θα λαμβάνονταν επίσης περισσότερο υπόψιν.

Η κορυφαία Ducati στο πρωτάθλημα αυτή τη στιγμή, σε τελική ανάλυση, δεν είναι ο Bagnaia, αφού η φόρμα του στο τέλος του 2021 απέτυχε να μεταφερθεί στο 2022 με τον τρόπο που η Ducati είχε στοιχηματίσει ξεκάθαρα ότι θα το έκανε. Τρεις φορές νικητής φέτος ο Bagnaia, ωστόσο, βρίσκεται πολύ πίσω από τον Johann Zarco στην κατάταξη – και με διαφορά 66 βαθμών από τον Fabio Quartararo, φαίνεται ότι οι φιλοδοξίες του Bagnaia για τον τίτλο μπορεί να έχουν ήδη τελειώσει. 

Ο Zarco, τρίτος στην κατάταξη και χωρίς νίκη ακόμα στο όνομά του, παρά το γεγονός ότι έχει πλησιάσει σε τόσες πολλές περιπτώσεις, έχει κάνει αναμφισβήτητα εξαιρετική δουλειά στο να υποστηρίξει την προώθηση του στην εργοστασιακή ομάδα, παρόλο που δεν είναι κάτι που επιδιώκει ενεργά. Η συνέπειά του είναι εντυπωσιακή – ειδικά σε σύγκριση με τους συναδέλφους του αναβάτες της Ducati.

Έπειτα, υπάρχει το δίδυμο της VR46 Ducati με τον Luca Marini και τον rookie, Marco Bezzecchi. Ο Marini χτίζει σιγά-σιγά την ανταγωνιστικότητά του τον ενάμιση χρόνο του στα MotoGP και φαίνεται ότι το πρώτο του βάθρο είναι προ των πυλών τώρα. Εν τω μεταξύ, αυτό είναι κάτι που ο Bezzecchi έχει ήδη πετύχει – και με τη δυναμική που χτίζει όλη τη σεζόν, είναι θέμα χρόνου να φτάσει τους Bastianini, Bagnaia και Martin για να γίνει νικητής αγώνα με την Ducati.

Αυτό δυνητικά δημιουργεί έξι αναβάτες που αγωνίζονται για δύο θέσεις αυτή τη στιγμή – και αυτό είναι πριν καν λάβουμε υπόψη τον rookie της Gresini Racing, Fabio Di Giannantonio (ήδη κάτοχος pole position το 2022) και τον νέο του ομόσταυλο για το 2023, Alex Marquez, ο οποίος θα θέλει σίγουρα να αποδείξει την αξία του φεύγοντας από την Honda. 

Πώς λοιπόν μπορεί η Ducati να συμπιέσει όλα αυτά τα ονόματα μόνο σε δύο κόκκινες μοτοσυκλέτες; Λοιπόν, εκεί πρέπει η Ducati να κοιτάξει πώς γίνονταν τα πράγματα στο παρελθόν και να διακινδυνεύσει να εξοργίσει μερικά από τα αστέρια της προκειμένου να εξασφαλίσει τη μεσοπρόθεσμη στρατηγική της ομάδας.

Με απλά λόγια, στον Bagnaia δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε προταθεί διετές συμβόλαιο – και αν κάτι τέτοιο δοθεί και στον ομόσταυλό του, όποιος κι αν είναι αυτός, τότε και αυτό θα ήταν λάθος. Τα συμβόλαια ενός έτους ήταν η νόρμα, με τον Danilo Petrucci και τον Jack Miller να λαμβάνουν συμβόλαια μικρότερης διάρκειας από το συνηθισμένο όταν ανέβηκαν στην εργοστασιακή ομάδα.

Με την ασυνέπεια των νεαρών αστέρων της Ducati και με τον αριθμό των ρεαλιστικών αντικαταστατών που περιμένουν στην ουρά, δεν υπάρχει λόγος να μην εξετάσουν ξανά αυτήν την επιλογή ως έναν τρόπο για να βεβαιωθούν ότι η Ducati μπορεί να επιλέξει τον καλύτερο και πιο έξυπνο για να δοκιμάσει και να κάνει ό,τι δεν έχει γίνει από το 2007: να κερδίσουν το Πρωτάθλημα των αναβατών. 

Σίγουρα, κινδυνεύει να εξοργίσει κάποια από τα τωρινά της αστέρια – αλλά αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για να κερδίσει. Δεν είναι κάτι που η Ducati φοβόταν ποτέ να κάνει στο παρελθόν, με την πιο διάσημη τέτοια στιγμή να είναι όταν τα λόγια του Claudio Domenicalli το 2018 έσπρωξαν τον Jorge Lorenzo εκτός ομάδας, ακριβώς τη στιγμή που βρήκε τη νικητήρια φόρμα του.

Πολλές φορές η Ducati έχει βιαστεί στις αποφάσεις της, όπως με τον Lorenzo, και τώρα το ιταλικό εργοστάσιο δείχνει να εξετάζει πιο σοβαρά τις επιλογές του (για αυτό και η καθυστέρηση της ανακοίνωσης περί του ποιός αναβάτης της θα ανέβει στην εργοστασιακή ομάδα). Σε κάθε περίπτωση όμως, με τον φρενήρη ρυθμό που κινούνται πλέον τα πράγματα στον κόσμο των MotoGP και την αστάθεια που επιδεικνύουν οι αναβάτες του ιταλικού εργοστασίου, η Ducati θα πρέπει να σφίξει τα δόντια και να πάρει μερικές σκληρές αποφάσεις.