Ο Andrea Dovizioso και ο Hans-Georg Anscheidt θα ονομαστούν θρύλοι των MotoGP το 2023. Ο Dovizioso θα εισαχθεί στο Hall of Fame στο Mugello και ο Anscheidt στο Sachsenring.

Ο Dovizioso κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 125cc το 2004, ανέβηκε για να γίνει σταθερός διεκδικητής του τίτλου στα 250cc και στη συνέχεια έκανε το ντεμπούτο του στα MotoGP το 2008, ανεβαίνοντας το πρώτο του βάθρο στην κορυφαία κατηγορία ως rookie. Την επόμενη σεζόν ο Dovizioso πήρε την πρώτη του νίκη στην μεγάλη κατηγορία και μέχρι την αποχώρησή του από τη Honda στα τέλη του 2011, ήταν σταθερός διεκδικητής του βάθρο. Η επόμενη σεζόν του τον είδε το ντεμπούτο του με την Yamaha Tech3, όπου πήρε και πάλι μια σειρά από βάθρα, προτού μετακομίσει στην εργοστασιακή ομάδα της Ducati το 2013.

Το 2014 ο Dovizioso πήρε δύο βάθρα, το 2015 πέντε και το 2016 άλλα πέντε - συμπεριλαμβανομένης μιας νίκης που έγραψε ιστορία στο Grand Prix της Μαλαισίας, την πρώτη του από το 2009. Αυτό ξεκίνησε μια αναγέννηση του Dovizioso (Ιταλός γαρ) καθώς ο Dovizioso ήταν δεύτερος στο Πρωτάθλημα το 2017 , 2018 και 2019, παίρνοντας 12 νίκες σε μόλις τρεις σεζόν. Η τελευταία του νίκη ήρθε την τελευταία του σεζόν με την Ducati στο Grand Prix της Αυστρίας το 2020.

Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, ο Ιταλός επέστρεψε στο δεύτερο μέρος του 2021 ως αναβάτης της δορυφορικής Yamaha πριν αποσυρθεί μετά το Misano το 2022. 

Ο Γερμανός αναβάτης Hans-Georg Anscheidt γεννήθηκε στο Königsberg (πλέον  Καλίνινγκραντ) το 1935 και θα γινόταν ένας από τους πιο επιτυχημένους αναβάτες 50cc την πρώτη δεκαετία του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος 50cc. Άρχισε να οδηγεί enduro το 1955, πριν μεταβεί στο speedway το 1957, και στη συνέχεια μπήκε στο Πρωτάθλημα των 50cc από το 1959.

Μετά από επιτυχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Anscheidt συνέχισε να αγωνίζεται για την Kreidler όταν η κατηγορία 50cc έκανε το επίσημο ντεμπούτο του ως Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1962, κερδίζοντας τον πρώτο αγώνα της σεζόν στο Montjuïc και λαμβάνοντας μια δεύτερη νίκηστη Monza, στο Nations Grand Prix. Τερμάτισε τη χρονιά δεύτερος στη βαθμολογία, ένα κατόρθωμα που επανέλαβε το 1963 καθώς πήρε άλλες τρεις νίκες στα Grand Prix. Τερμάτισε το 1964 στην τρίτη θέση, παίρνοντας άλλη μια νίκη, πριν από ένα πιο δύσκολο 1965 πριν από τη μετάβαση στη Suzuki.

Αυτή η αλλαγή είδε τον Anscheidt να ξεκινά μια απίστευτη νικηφόρα πορεία. Πήρε το πρώτο του Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 50cc το 1966 και δεν σταμάτησε εκεί καθώς ο Γερμανός πήρε 3 Πρωταθλήματα σερί, από το 1966 έως το 1968. Αξιοσημείωτο είναι ότι τις 2 πρώτες χρονιές ο Anscheidt ήταν εργοστασιακός αναβάτης της Suzuki, αλλά το 1968 κέρδισε το τελευταίο του Πρωτάθλημα ως ιδιώτης. Με το όνομά του στα βιβλία της ιστορίας ως τρεις φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής και νικητής 14 Grand Prix, ο Anscheidt αποσύρθηκε στα τέλη του 1968.

Τώρα, ο Dovizioso και ο Anscheidt θα ονομαστούν MotoGP Legends, προσχωρώντας σε μια μακρά λίστα σπουδαίων που περιλαμβάνει τους Valentino Rossi, Giacomo Agostini, Hugh Anderson, Kork Ballington, Max Biaggi, Alex Crivillé, Mick Doohan, Stefan Dörflinger, Geoff Duke, Wayne Gardner, Mike Hailwood, Nicky Hayden, Jorge Lorenzo, Daijiro Kato, Eddie Lawson, Marco Lucchinelli, Randy Mamola, Anton Mang, Jorge 'Aspar' Martinez, Angel Nieto, Dani Pedrosa, Wayne Rainey, Phil Read, Jim Redman, Kenny Roberts, Kenny Roberts Jr, Jarno Saarinen, Kevin Schwantz, Barry Sheene, Marco Simoncelli, Freddie Spencer, Casey Stoner, John Surtees, Luigi Taveri, Carlo Ubbiali και Franco Uncini.

Αndrea Dovizioso: "Ανυπομονώ να επιστρέψω στο paddock και η εισαγωγή μου στους θρύλοθυς στο Ιταλικό Grand Prix το κάνει πραγματικά ξεχωριστό. Είμαι έκπληκτος και πολύ χαρούμενος, χαρούμενος που γίνομαι Θρύλος των MotoGP. Ευχαριστώ πολύ!".

Hans-Georg Anscheidt: "Είναι μεγάλη χαρά για μένα που γίνομαι θρύλος των MotoGP. Δεν το περίμενα, καθώς η κατηγορία των 50cc ήρθε χρόνια αφότου είχαν ξεκινήσει οι άλλες κατηγορίες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και έχει φύγει πολλά χρόνια τώρα. Είμαι πολύ χαρούμενος και θα κάνω ό,τι μπορώ για να έρθω στο Sachsenring μαζί με τον γιο μου".

"Η κατηγορία των 50cc ήταν πολύ ξεχωριστή για μένα, καθώς αγωνιζόμουν με μεγαλύτερες μοτοσυκλέτες offroad και έπρεπε να μάθω να χειρίζομαι αυτά τα μικροσκοπικά, ταλαντευόμενα θηρία με τη στενή ζώνη ισχύος και τα στενά ελαστικά δύο ιντσών που δεν άφηναν περιθώρια λάθους".

"Όταν το 50cc Moto Cup ξεκίνησε το 1959, έπιαναν κατά μέσο όρο 100 χλμ./ώρα. Το 1960 ήταν ήδη 110 χλμ./ώρα. Το 1961 η τελική ταχύτητα της Kreidler μας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ήταν περίπου 140 χλμ./ώρα, όταν αγωνίστηκα για τελευταία φορά στο Spa το 1968, η Suzuki μου ανέβηκε στα 205 χλμ./ώρα. Ήταν μια καταπληκτική εξέλιξη αυτά τα πρώτα χρόνια. Δεν έχω βρεθεί στο paddock για πολύ καιρό, οπότε είμαι πολύ ενθουσιασμένος που βλέπω ξανά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα από κοντά. Ξέρω από την τηλεόραση ότι οι αγώνες είναι πολύ σφιχτοί".