ου Δημήτρη Διατσίδη

Κάθε πτώση με μοτοσυκλέτα, είναι μια επώδυνη και επικίνδυνη στιγμή και οι μοτοσυκλετιστές το ξέρουν καλά αυτό! Μάλιστα δύσκολα βρίσκεις αναβάτη που να μην έχει την εμπειρία τουλάχιστον μιας πτώσης στη μοτοσυκλετιστική του ζωή. 

“Μια ζωή μέσα στις πίστες”, είναι κάτι που ισχύει για τον υπογράφοντα και ειδικά στα χρόνια που αγωνιζόμουν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα είχα κάποιες πτώσεις, ενώ σε δημόσιο δρόμο είχα πέσει ελάχιστες φορές. Τελευταία πτώση σε πίστα του MotoGP ήταν το 2019 στην COTA του Τέξας και έκτοτε άλλαξαν προς το καλύτερο και τα ελαστικά με τα οποία κάνουμε οι τρεις δημοσιογράφοι από όλον τον κόσμο τους γύρους με τη μοτοσυκλέτα ασφαλείας, που για φέτος είναι μια BMW M1000RR. 

Όμως την Παρασκευή που πέρασε ήρθε η δεύτερη φορά και μάλιστα με αρκετά μεγάλη ταχύτητα, αφού τη στιγμή που το μπροστινό μέρος της μοτοσυκλέτας έχασε την πρόσφυση το κοντέρ έγραφε 152 χ.α.ω. Η στιγμή εκείνη είναι κυριολεκτικά φρικτή, καθώς νιώθεις τη μοτοσυκλέτα να γλιστρά κάτω από τα πόδια σου και τα δευτερόλεπτα που ακολουθούν είναι ακόμη χειρότερα, ιδιαίτερα στην περίπτωσή μας, που η αμμοπαγίδα οδήγησε σε πολλές συνεχόμενες τούμπες, με τα πόδια να βρίσκονται στον αέρα και το κεφάλι χαμηλά στο χαλίκι. 

Όταν επιτέλους σταμάτησε η πτώση, αρχικά είχαμε χάσει τον προσανατολισμό, αλλά πολύ γρήγορα οι κριτές και το ιατρικό προσωπικό της πίστας βρέθηκε εκεί, μαζί με ένα φορείο, που δεν χρειάστηκε τελικά, καθώς πήγαμε μαζί με τον γιατρό στο ασθενοφόρο περπατώντας. Από την έκπληξη των κριτών κατάλαβα ότι η πτώση ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακή. 

Ευτυχώς ο αερόσακος της αγωνιστικής φόρμας είχε ανοίξει – ως όφειλε – και το κράνος είχε ένα σχετικά μικρό κτύπημα μόνο στη ζελατίνα. Λίγο αργότερα στο ιατρικό κέντρο της πίστας οι εξετάσεις ήταν καλές και σχετικά σύντομα επέστρεψα στις δημοσιογραφικές μου υποχρεώσεις, αφού πρώτα παρέδωσα φόρμα, μπότες και γάντια στην Alpinestars που θα κάνει τις επισκευές και θα συλλέξει τα δεδομένα της πτώσης, ενώ το κράνος το παρέδωσα στο αρμόδιο τμήμα της Shoei που επιτόπου έκανε τον έλεγχο και αποφάνθηκε ότι δυστυχώς δεν μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί. Είναι γνωστό ότι τις περισσότερες φορές το κράνος λειτουργεί μόνο για μια πτώση, για να μεταφέρει τις δυνάμεις του κτυπήματος σε όλο το κέλυφος και το εσωτερικό και να μην κτυπηθεί το κεφάλι μας. 

Το Paddock του MotoGP είτε είδε, είτε έμαθε για την πτώση και όλοι ενδιαφέρθηκαν για τις συνέπειες, που τελικά ήταν μια επίσκεψη στην Quiron, που είναι το νέο Health Center του MotoGP, όπου οι γιατροί και οι φυσικοθεραπευτές αποφάσισαν ότι μια ειδική μάλαξη του δεξιού χεριού και ώμου ήταν αρκετή. 

Η επόμενη επίσκεψη ήταν στην Michelin και τον Διευθυντή Piero Taramasso, που εξετάζοντας τα στοιχεία της πτώσης, καθώς φαίνεται ότι δεν υπάρχει οδηγικό λάθος, αποφάνθηκε ότι μπορεί η πτώση να προήλθε από λάθος πίεση του ελαστικού ή από ένα ολισθηρό σημείο της πίστας. Δυστυχώς κατά πάσα πιθανότητα οι υπεύθυνοι για τη μεταφορά της μοτοσυκλέτας στην Χερέθ, δεν έλεγξαν την πίεση – λόγω στενότητας χρονικού παραθύρου στο οποίο έγιναν οι γύροι μας – και μάλλον αυτό ήταν το πρόβλημα, που ελπίζουμε ότι δεν θα επαναληφθεί στο μέλλον.

Το τέλος καλό, όλα καλά, ταιριάζει στην περίπτωση και το κύριο συμπέρασμα είναι ότι ο σωστός εξοπλισμός ασφαλείας, κυριολεκτικά σώζει ζωές!