του Δημήτρη Διατσίδη

φωτογραφία: Τ.Υamaguchi

Στην Ιαπωνία και κυρίως μέσα στις πόλεις σπάνια συναντάς μοτοσυκλέτες στους δρόμους!!! Απίστευτο κι όμως αληθινό, μια διαπίστωση που έγινε και πέρυσι και φέτος στη διάρκεια του Ιαπωνικού Grand Prix για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MotoGP. Στο Τόκιο δύο ημέρες είδα παρά ελάχιστες μοτοσυκλέτες στο δρόμο, στο Κιότο την παλιά Πρωτεύουσα και πόλη με τεράστια ιστορία για την Ιαπωνία, τρεις ημέρες πολύ λίγες μοτοσυκλέτες και στην πόλη Μίτο, 35 χλμ από την πίστα της Honda στο Μοτέγκι, πέρυσι και φέτος συνολικά σε δέκα ημέρες μέσα στην πόλη είδα μόλις μια μοτοσυκλέτα, στις παρυφές της πόλης!

Είναι δυνατόν θα πει κανείς, στην πατρίδα των τεσσάρων μεγάλων κατασκευαστών μοτοσυκλετών και με την Honda να κατέχει την ηγετική θέση στην παγκόσμια αγορά, οι ίδιοι που κατασκευάζουν τις μοτοσυκλέτες να μην τις αποδέχονται κοινωνικά και ουσιαστικά να τις έχουν υπό διωγμό, μέσα από μια σειρά μέτρων, αλλά και μέσω της κατακραυγής;

Η Ami Uchino, νεαρή Συγγραφέας και Δημοσιογράφος, κάτοικος Τόκιο και σπουδαγμένη στο Πανεπιστήμιο της Νιχόν συνοψίζει την κατάσταση σε μια συνέντευξη που κάναμε και για την τηλεόραση της Cosmote TV και φυσικά εμπλουτίσαμε με περαιτέρω συζήτηση και στοιχεία για την zougla.gr.

“Νομίζω ότι υπάρχουν τρεις λόγοι: ο πρώτος είναι οι συμμορίες μοτοσυκλετιστών από τη δεκαετία του 1970, που έφτιαξαν κάποιες ομάδες – συμμορίες που στα ιαπωνικά λεγόταν 'Μποουσοουζόκο' (Bōsōzoku) και μετά έκαναν παράνομες μετατροπές στις μοτοσυκλέτες τους και είχαν πολύ θορυβώδεις εξατμίσεις και εμπόδιζαν τα αυτοκίνητα και τους πεζούς στο δρόμο τη νύχτα”, μας εξηγεί για το γεγονός ότι τα μέλη των ομάδων αυτών κατάφεραν να στρέψουν εναντίον όλων των μοτοσυκλετιστών τους γενικά φιλήσυχους Ιάπωνες.

Οι Bōsōzoku είναι ο πρώτος λόγος αντιπάθειας του κοινού προς τους μοτοσυκλετιστές!

“Έτσι ο κόσμος σκέφτηκε ότι όλοι όσοι οδηγούν μοτοσυκλέτα κάνουν δυνατό θόρυβο και ότι δεν έχουν καλούς τρόπους”, λέει η Άμι.

“Ένας δεύτερος λόγος, νομίζω γύρω στη δεκαετία του 1980, λόγω του υψηλού ποσοστού θανάτων και λόγω των συμμοριών και επειδή πολλοί νέοι και μαθητές οδηγούσαν μοτοσυκλέτα, η Ένωση Γονέων και Δασκάλων (που είναι πολύ δυνατή στην Ιαπωνία), κατάφεραν να απαγορευτεί στους μαθητές να οδηγούν μοτοσυκλέτα, να αγοράζουν μοτοσυκλέτα και να βγάζουν δίπλωμα. Έτσι εξαιτίας αυτών και επειδή όλες οι δραστηριότητες είχαν εξαπλωθεί σε όλη την Ιαπωνία, έγινε ουσιαστικά παράνομο το να έχεις μοτοσυκλέτα”, κάτι που δεν βοήθησε καθόλου, αφού οι μαθητές μέχρι τα 18 περίπου που τελειώνουν το σχολείο δεν μπορούσαν να έχουν οποιαδήποτε εκπαίδευση και να μπουν στο χώρο των δύο τροχών, με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιων που ασχολούνται από μικροί με αγώνες σε πίστες.

Parking μόνο για μοτοσυκλέτες στο Κιότο

“Νομίζω ότι ο τελευταίος λόγος είναι ότι το 2006 ο Ιαπωνικός νόμος απαγόρευσε το παρκάρισμα των μοτοσυκλετών στο δρόμο, έτσι – νομίζω ότι στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη μπορείς να παρκάρεις τη μοτοσυκλέτα σου στο δρόμο, σχεδόν παντού, στην Ιαπωνία όχι. Πρέπει να παρκάρουμε τη μοτοσυκλέτα σε πάρκινγκ μοτοσυκλέτας, αλλά υπάρχουν λίγα πάρκινγκ μοτοσυκλέτας, τη στιγμή που υπάρχουν αρκετά για αυτοκίνητα και έτσι νομίζω ότι δεν είναι τόσο βολικό για τους Ιάπωνες να χρησιμοποιούν μοτοσυκλέτα αφού δεν μπορούμε να παρκάρουμε παντού, έτσι νομίζω ότι τα ποδήλατα και τα αυτοκίνητα είναι πιο βολικά”, μας εξηγεί και για τον τρίτο και πολύ βασικό λόγο που δείχνει μια πολιτική εναντίον ουσιαστικά της χρήσης μοτοσυκλέτας. Μάλιστα σε μια χώρα που το κυκλοφοριακό πρόβλημα στις μεγάλες πόλεις είναι μεγάλο και τα μποτιλιαρίσματα συχνά.

Η μόνη μοτοσυκλέτα που είδαμε παραρκαρισμένη σε ένα μικρό δρόμο, σε 8 μέρες κυκλοφορίας στην Ιαπωνία!

Πολύ χαμηλά είναι και τα όρια ταχύτητας στις πόλεις στα 40 χλμ/ώρα και στους επαρχιακούς δρόμους μόλις στα 50 χλμ/ώρα, όρια που όμως οι περισσότεροι οδηγοί αυτοκινήτου ξεπερνούν, καθώς κινούνται μεταξύ 60 – 80 χλμ/ώρα οι περισσότεροι και πετύχαμε και αρκετά γρηγορότερους στους δρόμους γύρω από το Μοτέγκι.

Γυναίκα οδηγός με R1 στο Μοτέγκι, δεν προσπέρασε ποτέ πηγαίνοντας πίσω από το προπορευόμενο αυτοκίνητο με 50 χλμ/ώρα

Η Άμι ανακεφαλαιώνει: “Έτσι συνοψίζοντας οι τρεις λόγοι είναι ότι δεν είναι βολικές, είναι επικίνδυνες και είναι θορυβώδεις. Και οι Ιαπωνικές εταιρίες μοτοσυκλέτας η Honda, η Yamaha, η Suzuki, η Κawasaki, εθελοντικά έκοψαν τα διαφημιστικά τους σποτ στην τηλεόραση. Νομίζω ότι πολλοί νέοι άνθρωποι δεν έχουν καλή εικόνα για τη μοτοσυκλέτα και αρκετοί άλλοι επίσης. Νομίζω ότι αυτοί είναι οι λόγοι, ναι”.

Φαίνεται ότι η πρακτικότητα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή των Ιαπώνων και η Άμι μας εξηγεί και το γεγονός ότι οι μοτοσυκλετιστές θεωρούνται από πολλούς Β' κατηγορίας πολίτες: “Με το αυτοκίνητο μπορούν να κινηθούν 4 άτομα, με τη μοτοσυκλέτα μάξιμουμ 2, δεν είναι τόσο βολικό, και οι Ιάπωνες προτιμούν την ασφαλέστερη ζωή, όπως να είναι βολική και να μην έχει υψηλό ποσοστό ατυχημάτων και να μην είναι τόσο θορυβώδης, νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος.

Γιατί οι μεσήλικες, οι περισσότεροι από αυτούς έχουν οικογένεια, έτσι για τις οικογένειες οι πατέρες και οι μητέρες το να έχουν μοτοσυκλέτα είναι κάπως όχι τόσο καλό στην Ιαπωνία. Γιατί είναι επικίνδυνο από τη μια μεριά και επειδή τα παιδιά δεν μπορούν να οδηγήσουν. Έτσι η μοτοσυκλέτα είναι σε χαμηλότερο επίπεδο αποδοχής από το αυτοκίνητο ή από το ποδήλατο”.

Στην εποχή των Bōsōzoku (Γκρουπ Ταραχοποιών Οδηγών, είναι η ετυμολογία της λέξης), η Ιαπωνική αγορά έκανε το ρεκόρ με πάνω από 3 εκατομμύρια πωλήσεις το 1982! Για τα 125 εκατομμύρια κατοίκων της χώρας, ήταν ένα καλό ποσοστό. Σαράντα χρόνια αργότερα για το 2021 που υπάρχουν ολοκληρωμένα στοιχεία πωλήσεων η Ιάπωνες αγόρασαν μόλις 460,000 μοτοσυκλέτες, που αντιπροσωπεύουν μόλις το 15% των τότε πωλήσεων. Ή διαφορετικά η μοτοσυκλέτα μέσα σε 20 χρόνια γνώρισε εμπορική πτώση της τάξεως του 85%!

“Βέβαια και τα αυτοκίνητα επίσης έχουν πτώση πωλήσεων με φόρους ψηλότερους από αυτούς της μοτοσυκλέτας”, λέει η συνάδελφος δημοσιογράφος και εξηγεί ότι και οι μισθοί έχουν πέσει σε σχέση με το παρελθόν, έτσι οι νέοι δεν έχουν λεφτά. Στις ηλικίες των 25-29 χρόνων ο μέσος μισθός είναι στα 23,500€ το χρόνο, ή περίπου 2,000€ το μήνα, αλλά με ένα αρκετά ψηλό κόστος ζωής. Για αυτούς τους μισθούς για παράδειγμα μια Honda CB650R που κοστίζει 6,300€ θεωρείται σχετικά ακριβή. Εδώ να πούμε ότι στην Ελλάδα το ίδιο μοντέλο κοστίζει 9,150€ και ο μέσος μισθός είναι αρκετά χαμηλότερος..

Η Άμι κάνει και τα σχολεία ασφαλούς οδήγησης που υπάρχουν, αλλά γι ανα ξεκινήσει έπρεπε πρώτα να τελειώσει το σχολείο

Kαι τι κάνει η ίδια που έχει βάλει σκοπό να βελτιώσει την εικόνα της μοτοσυκλέτας στη χώρα της; “Είναι τόσο δύσκολο πρόβλημα, γιατί τώρα η μοτοσυκλέτα και ο μηχανοκίνητος αθλητισμός δεν είναι τόσο δημοφιλείς στην Ιαπωνία, αλλά γράφω κάποια άρθρα σε διαδικτυακά μέσα και θέλω να πω το πόσο διασκεδαστικό είναι το να παρακολουθείς τους αγώνες μοτοσυκλέτας και πόσο διασκεδαστικό είναι να οδηγείς μοτοσυκλέτα και ότι τελικά είναι ασφαλές. Κάποιοι κατασκευαστές ενδιαφέρονται πάρα πολύ για την ασφάλεια, έτσι γράφω για αυτά!”

H ίδια έχει παρακολουθήσει σχολεία οδήγησης και τις αρέσει να ταξιδεύει με μοτοσυκλέτα στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου.

Y.Γ. Οι 41,000 μόλις θεατές της Κυριακής στο Ιαπωνικό GP, είναι μια ακόμη απόδειξη όλων αυτών που μας είπε η Άμι. Σαφώς όσοι ήταν στην πίστα και όσοι το απόγευμα του Σαββάτου πήγαν στην εκδήλωση που διοργανώθηκε με τους οδηγούς του MotoGP, ήταν παθιασμένοι και έδωσαν έναν ωραίο τόνο στη γιορτή που στήθηκε, αλλά σε μια χώρα 125 εκατομμυρίων, το να πηγαίνουν στο κορυφαίο μοτοσυκλετιστικό γεγονός της χρονιάς τόσο λίγοι, είναι κάτι απογοητευτικό!