Του Mat Oxley

Απόδοση: Νεκτάριος Διατσίδης

Διαβάσαμε στο Α' μέρος του αφιερώματος για το πλαίσιο από ανθρακονήματα και πήραμε μια ιδέα για τα πλεονεκτήματα της χρήσης carbon στις αγωνιστικές μοτοσυκλέτες, αλλά και σε αυτές περιορισμένης παραγωγής, όπως η HP4 RACE της BMW, στο Β' μέρος ο John Barnard μας εξήγησε ορισμένα από τα χαρακτηριστικά λειτουργίας του. Τώρα πάμε λίγο πίσω να δούμε το ξεκίνημα της χρήσης carbon στους αγώνες μοτοσυκλέτας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μηχανικοί του MotoGP άρχισαν να σκέφτονται την ελαστικότητα του πλαισίου τη δεκαετία του 1980. Ο Nigel Leaper εργαζότανε στην Suzuki RG500 από ανθρακονήματα το 1986 (κεντρική φωτογραφία άρθρου). Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η πρώτη μοτοσυκλέτα GP από ανθρακονήματα - η Armstrong 250 που σχεδιάστηκε από τον Mike Eatough και κατασκευάστηκε από την εταιρεία αγώνων αυτοκινήτων Reynard - οδηγήθηκε από τον Niall Mackenzie.

«Αυτή ήταν σχεδόν μικρή – η μοτοσυκλέτα ζύγιζε περίπου δέκα κιλά λιγότερο από όλα τα Yamaha TZ250», λέει ο Mackenzie. «Το πλαίσιο ήταν απίστευτα άκαμπτο, οπότε σκεφτόμασταν αν η ανάρτηση δεν ήταν σωστή». Αλλά σίγουρα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με την Honda να σκέφτεται πως λυγίζουν τα δέντρα και τη Βρετανική ομάδα της Suzuki να σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο, στην πραγματικότητα, ο εργοστασιακός μηχανικός της Suzuki GP, Paul Boulton, θυμάται την ακριβή στιγμή που συνειδητοποίησε ότι η ευκαμψία του πλαισίου στη μέση ήταν ο καλύτερος τρόπος.

«Παρακολουθούσαμε στο Clearways στο Brands Hatch», θυμάται ο Boulton. «Υπήρχε ένα σαμαράκι στη μέση της στροφής και κάθε φορά που η μοτοσυκλέτα μας περνούσε πάνω από αυτό, πηδούσε στην πίστα επειδή η ανάρτηση βασικά δεν λειτουργούσε. Τότε είπαμε, «Χρειαζόμαστε λίγη ευκαμψία». Εκείνη την εποχή η Suzuki χρησιμοποιούσε ήδη ένα σασί από ανθρακονήματα με κυψελωτό πλαίσιο – βασικά ένα σάντουιτς από ανθρακονήματα με γέμιση από αλουμίνιο. Το πλαίσιο δημιουργήθηκε από τον Nigel Leaper, ο οποίος κατασκεύασε μια παρόμοια μονάδα, με ενσωματωμένη ελαστικότητα στις στροφές, για το πρώτο RGV500 της Suzuki το 1987. Από τότε ο Leaper δημιούργησε σύνθετα σχέδια για αυτοκίνητα McLaren, Tyrrell, Lotus, Ferrari, Red Bull και Williams. Ωστόσο, η Suzuki δεν πείστηκε από τη δημιουργία του Leaper, έτσι το εργοστάσιο παρέμεινε στο συμβατικό δρόμο, με ένα πλαίσιο αλουμινίου.

«Το RG με το κυψελωτό πλαίσιο ήταν υπέροχο στην οδήγηση», λέει ο Mackenzie, ο οποίος έτρεξε τη μοτοσυκλέτα στα τέλη του 1986, εντυπωσιάζοντας τόσο πολύ το Paddock που πήρε μια εργοστασιακή συμφωνία με την Honda 500 GP για το 1987. «Χρησιμοποιούσαμε Dunlop, το οποίο εγώ σκέφτομαι ότι ήταν πιο ομαλό στις αντιδράσεις, οπότε ίσως βοήθησε με το πλαίσιο. Η Suzuki επίσης έδωσε μία μοτοσυκλέτα στον Kevin Schwantz και τον κέρδισα στο Misano, οπότε νόμιζα ότι ήμουν φοβερός, αλλά αυτός έτρεχε με Michelin, κάτι που νομίζω ότι έκανε τη διαφορά».

Η Amrstrong 250 Mackenzie η πρώτη μοτοσυκλέτα GP πλήρως από ανθρακονήματα εμφανίστηκε στο Brands Hatch στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν η Suzuki είχε ακολουθήσει τον δρόμο από ανθρακονήματα με την RGV; Ο Kevin Schwantz θα είχε λιγότερα πεσίματα και θα είχε κερδίσει περισσότερους από έναν παγκόσμιους τίτλους, επειδή θα είχε περισσότερη αίσθηση και κράτημα;

Τις επόμενες εβδομάδες θα δούμε αν η RC16 από ανθρακονήματα λειτουργεί εξίσου καλά στις Mandalika, Phillip Island, Buriram, Sepang, Losail και Valencia όπως έκανε στο Misano και στο Motegi. Εάν το κάνει, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Gigi Dall'Igna της Ducati θα σκεφτεί ένα πλαίσιο από ανθρακονήματα για το 2024. Και πιθανώς και η Honda και η Yamaha.