Μάθημα ιστορίας ήταν λίγους μήνες νωρίτερα η επίσκεψη στο μουσείο «Barber» στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ, όπου μέσα στα 1,000 περίπου εκθέματα ξεχωρίζουν αυτά των εξαιρετικά σπάνιων και σπουδαίων μοτοσυκλετών. Ανάμεσα σε αυτά ιδιαίτερη θέση έχουν οι MV Agusta, 2τροχα θρύλοι, που κάθε συλλέκτης που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να έχει. Και τι «Εμε – Βου» (όπως λέγονται στα ιταλικά) είδαμε εκεί, σπάνιες αγωνιστικές, καλλίγραμμες παραγωγής, πανάκριβες, πανέμορφες, τέλειες.

Το ’73 που πήρε το τελευταίο της Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στα 500, ήμουν πολύ μικρός αλλά το όνομα αυτό κράτησε την αίγλη του για πολλά ακόμη χρόνια, αφού νωρίτερα είχε κυριαρχήσει καθολικά από το ’55 έως το ’62, που σάρωνε τις νίκες και τα πρωταθλήματα. Συνολικά σε όλες τις μορφές αγώνων μοτοσυκλέτας είναι ακόμη η εταιρία που προηγείται με 75 Παγκόσμια Πρωταθλήματα και 3,027 νίκες σε αυτά.

Βέβαια στην ιστορία του ΜοτοGP, έχει την 3η θέση με 275 νίκες, υπολείπεται από τις Honda που έχουν 619 και τις Yamaha που έχουν κερδίσει 430 φορές, αφού δεν έχει επιστρέψει στην αγωνιστική δράση από τη δεκαετία του ’70. Έτσι η πρώτη αυθόρμητη ερώτηση που έκανα στον Claudio Castiglioni, τον τωρινό ιδιοκτήτη της εταιρίας ήταν το πότε θα επιστρέψει στο MotoGP η MV.

Η απάντησή του, ήταν ότι προέχει αυτήν τη στιγμή η καθιέρωσή της στο πάνω κομμάτι της μοτοσυκλετιστικής αγοράς και μετά θα έλθει η πολυπόθητη στιγμή. Άλλωστε όπως παραδέχθηκε, αυτήν την ερώτηση του κάνουν όλοι όσοι έρχονται σε επαφή μαζί του, σε όλον τον κόσμο. Οι Castiglioni είναι οι «άρχοντες» του Varese, αφού η οικογένεια έχει τεράστιες εκτάσεις γης, πολλά κτίρια και βέβαια την αντίστοιχη οικονομική δύναμη.

Όμως αυτό που έδωσε ξανά πνοή στην MV Agusta, είναι η αγάπη του Claudio για το ωραίο (η αγάπη του για τις μοτοσυκλέτες είναι δεδομένη αφού η ίδρυση της CAGIVA έγινε από την οικογένεια το 1950), αλλά και η στενή συνεργασία με τον κορυφαίο σχεδιαστή Tamburini (το «ΤΑ» της Bimota), ο οποίος βέβαια σχεδιάζει το παρών και το μέλλον της εταιρίας.

Την επόμενη μέρα λοιπόν του Grand Prix της Καταλωνίας, με όλη την Ιταλία να συζητάει για την απόδοση του Stoner και της Ducati, απέναντι στον Rossi, βρεθήκαμε μαζί με φίλους δημοσιογράφους και με την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της εταιρίας στην Ελλάδα, την Άντζελα Κουλουμπή, στο Varese και συγκεκριμένα στο εργοστάσιο και έδρα της εταιρίας. H προοπτική να οδηγήσουμε τη φοβερή F4 312R, μας έκανε ανυπόμονους, όμως η δυνατότητα να συναντήσουμε (έστω και για λίγο) τον Claudio Castiglioni και μετά η ξενάγηση στο εργοστάσιο μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Αφήσαμε με τη σειρά μας την 312 για το επόμενο πρωί και απορροφηθήκαμε από το χειροποίητο τρόπο κατασκευής της.

Η ομορφότερη μοτοσυκλέτα στον κόσμο, που κυριολεκτικά μου είχε κόψει την ανάσα όταν την πρωτοαντίκρισα, στην έκθεση της Μπολώνια πριν μερικά χρόνια, κρατώντας την ίδια απαράμιλλη γραμμή, κατάφερε να με εντυπωσιάσει και για την ποιότητα της δουλειάς που γίνεται στην γραμμή παραγωγής και βέβαια στην κατασκευή του κινητήρα, αλλά και στους ελέγχους και τη δυναμομέτρηση που γίνεται σε κάθε ένα κομμάτι ξεχωριστά.

Η δυνατή βροχή που έπεσε το βράδυ μας αποθάρρυνε, όμως ο λαμπρός ήλιος της επομένης και η διάθεση των δοκιμαστών της MV, ζέσταναν την ατμόσφαιρα. Αποφασίσαμε να πάμε κάπου μακριά από το εργοστάσιο, σε μια διαδρομή που οι δοκιμαστές τη λένε «πίστα», γιατί έχει ελάχιστη κίνηση, καλή άσφαλτο και ωραίες στροφές, δυστυχώς κλειστές, με λίγα χιλιόμετρα δηλαδή. Για τελικές την επομένη θα έφευγαν για το «Nardo», τη γνωστή οβάλ πίστα δοκιμών, στην οποία γίνονται πραγματικότητα τα 312 χλμ/ώρα που έδωσαν το όνομά της στην τελευταία έκδοση της F4.

H μοτοσυκλέτα στεκόταν εκεί ίδια σε μέγεθος και ομορφιά με την πρώτη έκδοσή της, μόνο που το μυστικό των Ιταλών είναι η το «fine-tuning of a masterpiece», η βελτίωση στα σημεία. Μια αγωνιστικής μοτοσυκλέτα που έχει ομολογκαριστεί για το δρόμο με τις προδιαγραφές Euro 3, την χαρακτηρίζουν. Δεν υπάρχει μια επανάσταση, όπως λένε, μόνο μια εξέλιξη στην ανάπτυξη του μοντέλου, όμοια με αυτή που γίνεται σε κάθε αγωνιστική μοτοσυκλέτα που γυρνάει στα πιτς, μετά από το τεστ στην πίστα.

Αυτή η προσέγγιση μας θύμισε την αντίστοιχη βελτίωση που γίνεται τα τελευταία χρόνια στην Porsche 911, η οποία κρατάει το διαχρονικό της σχήμα και συνεχώς εξελίσσεται μέσα από μια ανάλογη διαδικασία.

Ξαναγυρνάμε στο δίτροχο κόσμο και στην Agusta 312 που πέρα από την αδιαφιλονίκητη ομορφιά της διαθέτει:

1. Brembo Monoblock P4/34 radial δαγκάνες φρένων,
2. Δισκόφρενα αλουμινίου διαμέτρου Ø320 mm της Brembo,
3. Πιρούνι Marzocchi USD διαμέτρου Ø50 mm R.A.C. (Road Advanced Component),
4. Monoshock αμορτισέρ της Sachs με ρυθμίσεις συμπίεσης για υψηλές και χαμηλές ταχύτητες,
5. Τροχούς αλουμινίου Brembo,
6. Νέα ανάφλεξη Magneti Marelli 5SM,
7. Σύστημα φρεναρίσματος κινητήρα EBS (Engine Brake System),
8. Βαλβίδες εισαγωγής τιτανίου,
9. Κινητήρα προδιαγραφών Euro 3,
10. 183 ίππους στις 12,400 rpm.

Ο στόχος ήταν να κάνουν καλύτερη την απαγωγή θερμότητας και με προσεκτικές κινήσεις κατάφεραν να βγάλουν 9 επιπλέον ίππους από το μοντέλο F4 1000R, ενώ συγχρόνως ανέβασαν κατά 500 στροφές την ευστροφία του μοτέρ. Αυτά με μειωμένο μήκος εισαγωγών, τις νέες βαλβίδες τιτανίου που αναφέραμε, τα ισχυρότερα ελατήρια βαλβίδων και το νέο προφίλ των εκκεντροφόρων εισαγωγής και εξαγωγής.

Το γνωστό σωληνωτό πλαίσιο που περιβάλλει τον 4κύλινδρο εν σειρά, το μόνο τέτοιου είδους πλαίσιο σε 4κύλινδρο παραγωγής, είναι από ατσάλινους σωλήνες χρωμιο-μολυβδαινίου και σ’ αυτό όπως και στις αναρτήσεις δεν υπάρχει κάτι νέο, ενώ στα φρένα η Brembo είναι σίγουρη λύση.

Η ευκολία στο πλάγιασμα, η ταχύτητα εισόδου μας θύμισαν 600αρι, ενώ η σταθερότητα ήταν στα γνωστά επίπεδα για μια τόσο μεγάλη μοτοσυκλέτα. Η δύναμη παντού παρούσα σε απλόχερες δόσεις, χωρίς όμως να προβληματίζει πουθενά. Φρένα και αναρτήσεις δούλεψαν άψογα χωρίς την παραμικρή υπόνοια κούρασης. H αίσθηση ήταν φοβερή.
Σιγά σιγά η εμπιστοσύνη μας ανέβαινε και στο τέλος η MV μας την εξαργύρωνε σε υπέρμετρες δόσεις ευχαρίστησης. Και ο ήχος των τεσσάρων εξατμίσεων; Ποίημα ή καλύτερα τραγούδι στα αυτιά κάθε μοτοσυκλετιστή. Και η λειτουργία της μορφής; Τι να πει κανείς για αυτήν την πανέμορφη κατασκευή που απ’ όπου περνά αφήνει την αύρα της, με τα βλέμματα να την ακολουθούν ώσπου να χαθεί στον ορίζοντα.
Το τέλος της ημέρας μας βρήκε κουρασμένους, λόγω της ζέστης και της κίνησης στην επιστροφή, χαρούμενους όμως που ανακαλύψαμε τον κόσμο της «Έμμε Βου» και ιδιαίτερα για το γεγονός ότι το τελευταίο δημιούργημα η F4 312R είναι μια πραγματικά ξεχωριστή μοτοσυκλέτα, που αναζητά αντίστοιχα αυτούς που μπορούν να εκτιμήσουν τις αξίες της. Σ’ αυτούς θα δώσει πίσω τη μοναδικότητα του σχήματός της και μαζί την τελική ταχύτητα, που εμείς δεν καταφέραμε στην Ιταλία να γευτούμε, αλλά περιμένουμε να δοκιμάσουμε στις ελληνικές ευθείες.
Η αναμονή όταν πρόκειται για ωραία πράγματα αξίζει.