Ένας γύρος από το Κάστρο, στο Δίστομο, την Ιτέα, την Αράχωβα και πίσω, ίσως είναι η ιδανική γρήγορη βόλτα που ψάχνει κάθε αναβάτης σπορ ή σούπερ-σπορ μοτοσυκλέτας. Αν μη τι άλλο είναι μια φυγή...

Είτε ξεκινάς από την Αθήνα και ανεβαίνεις βόρεια την Εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας, είτε κατεβαίνεις από Λαμία, στη μέση ακριβώς της διαδρομής στο 110ο χλμ βρίσκεται το Κάστρο, με μια ατέλειωτη ευθεία, που αν δεν έχει κίνηση τα 300 στο κοντέρ είναι σχετικά εύκολη υπόθεση! Βέβαια μιλάμε για superbike με 900 και πάνω κυβικά, αφού οι 600αρηδες κινητήρες κάπου λίγο πάνω από τα 285 στερεύουν. Από κει ξεκινά η διαδρομή που μας αρέσει και σας προτείνουμε, μια διαδρομή που δεν έχει πια τελικές και εξωπραγματικές ταχύτητες, αλλά περισσότερο στροφές, με καλή άσφαλτο σε πολλά σημεία και ένα ωραίο τοπίο που παίζει το ρόλο ενός όμορφου σκηνικού. H κίνηση ακόμη και το καλοκαίρι δεν είναι μεγάλη, αλλά ειδικά στο πρώτο και τελευταίο μέρος, στον κάμπο, από Κάστρο για Ορχομενό και μέχρι τη Λιβαδειά, χρειάζεται προσοχή στα αγροτικά αυτοκίνητα και μηχανήματα που μπορεί να ξεφυτρώσουν από τα παρακείμενα χωράφια.

Στην περίπτωσή μας ο υπογράφων με μια Honda CBR1000RR του 2011, στα χρώματα του HRC και ο Νίκος Σαρδέλλης με μια Suzuki Hayabusa του 2009, “φουλάραμε” βέβαια με BP ultimate και αφού ελέγξαμε τις πιέσεις αφήσαμε πίσω το Κάστρο και μετά τη Λιβαδειά άρχισε το παιχνίδι με τις πρώτες σχετικά ανοικτές στροφές. Στο δρόμο προς Αράχωβα στρίψαμε αριστερά προς Δίστομο και αμέσως μετά δεξιά στην πινακίδα που λέει “ΙΤΕΑ, ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ,κ.λπ.” Η πινακίδα του νομού Φωκίδας μας καλωσορίζει σε μια σειρά από ωραίες στροφές, με τα Άσπρα Σπίτια από κάτω και το εργοστάσιο της Αλουμίνας απέναντι, να χωρίζονται από το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας. Δύσκολο κομμάτι, με τη μπαριέρα δίπλα στην αριστερή μεριά και το βράχο δεξιά και με την άσφαλτο να έχει κάμποσες λακκούβες και να έχει παλιώσει από τα φορτηγά που περνούν συνέχεια από την περιοχή. Καλό όμως για προθέρμανση και πάτημα των ελαστικών, μέχρι να περάσουμε τη Δεσφίνα και να βρούμε ολοκαίνουργια άσφαλτο σε ένα κομμάτι με μερικές μέτριας ταχύτητας στροφές. Βγαίνοντας από το εσωτερικό του βουνού, απέναντι η Πελοπόννησος και κάτω δεξιά η Ιτέα με το Γαλαξίδι πιο πέρα, μας ανακουφίζουν, όσο σκεφτόμαστε ότι σε λίγο θα γίνει η πρώτη στάση.

Οι κατηφορικές συνεχείς κλειστές στροφές, με την καλή άσφαλτο και η τσιμεντένια μπαριέρα αριστερά να μας χωρίζει από το γκρεμό, είναι ένα μέρος που και οι δύο μοτοσυκλέτες αισθάνονται όμορφα. Στην Michelin του Χρήστου Μαυρόγιαννη, έλεγχος πιέσεων στα λάστιχα (Hi Power της CBR) και μια γρήγορη βουτιά στα δροσερά νερά της Ιτέας, που γίνονται παγωμένα όσο πλησιάζεις προς το μέρος όπου βγαίνουν οι βωξίτες του Παρνασσού, είναι τα απαραίτητα. Καλό ψάρι στην ταβέρνα “Καβουράκια” στην πλαζ Μαϊάμι και πριν προλάβουμε να το χωνέψουμε η ανηφόρα προς τους Δελφούς μας γυρίζει στην μοτοσυκλετιστική πλευρά του μικρού μας ταξιδιού. Μετά το Χρυσό οι κλειστές στροφές και οι φουρκέτες δίνουν ένα προβάδισμα στη μικροκαμωμένη CBR, με τις συγκεντρωμένες στο κέντρο μάζες της, έναντι της μεγαλοπρεπούς Busa που τα 1300 κυβικά της και το αρκετά μεγαλύτερο μεταξόνιο ψάχνουν για ανοικτές στροφές, υποσχόμενα σταθερότητα.

Περνάμε τους Δελφούς και μέχρι την Αράχωβα η Suzuki βρίσκει το ανοικτό πεδίο για να υπερισχύσει. Στην κεντρική πλατεία του δημοφιλούς χειμερινού προορισμού, ο καφές είναι κάτι που χρειάζεται ο οργανισμός μας, πριν το κατέβασμα προς τη Λειβαδιά, που κλείνει τον κύκλο, στο σημείο που συναντιέται με το Δίστομο. Ορχομενός και 17 χλμ αργότερα το Κάστρο, σηματοδοτεί το τέλος της διαδρομής μας, καθώς η Εθνική και οι υψηλές ταχύτητές της μας φαίνεται απλά το απαραίτητο βαρετό κομμάτι. Μπορεί να μην πιέσαμε τα μπροστινά μας λάστιχα σε υπερβολικές κλίσεις, μπορεί να μην καν πλησιάσαμε τα όρια – ειδικά της CBR – όμως οι ταμπέλες “Συνεχείς Στροφές” ήταν αυτό που μας άφησε μια γλυκιά γεύση, που μας έκανε να σκεφτούμε ότι αυτές οι μοτοσυκλέτες υπάρχουν για να μας δίνουν αυτή τη μοναδική αίσθηση στο πλάγιασμα, αυτή τη χαρά της οδήγησης, που είναι κάτι που το χρειαζόμαστε ως φυγή από την καθημερινότητα. Αξίζει τον κόπο να κάνεις τέτοιες αποδράσεις και να βιώνεις έστω και σε μικρογραφία, λίγο από το μαγικό κόσμο των σπορ δίτροχων κατασκευών.

Κείμενο – Φωτ.: Δημήτρης Διατσίδης