Απόψεις του Κώστα Φασουλόπουλου 

Βρισκόμαστε στην πίστα της Dijon την 1η Ιουλίου του 1979. Σε αγώνα για το Πρωτάθλημα της Formula 1. Με δύο γύρους μέχρι την καρό σημαία, ο Rene Arnoux με μια Renault Turbo περνάει μπροστά από τον Gilles Villeneuve με τη δωδεκακύλινδρη, ατμοσφαιρική Ferrari. Ο Γάλλος παραμένει μπροστά για ένα γύρο, στο επόμενο όμως πέρασμα, ο Villeneuve περνάει από εσωτερική στα φρένα μπλοκάροντας τους μπροστινούς τροχούς της Ferrari.

Με χιλιάδες συμπατριώτες του να τον αποθεώνουν, ο Arnoux προσπαθεί να περάσει στο ίδιο σημείο, όμως ο Καναδός κλείνει δυναμικά τη γραμμή του από εξωτερική. Ολόκληρος ο κόσμος των αγώνων παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα, καθώς ο Γάλλος προσπερνούσε στιγμιαία, μόνο και μόνο για να κάνει λάθος υποστρέφοντας και βγαίνοντας για λίγο εκτός πίστας.

Ο Villeneuve, αφού κοπάνησε αρκετές φορές πάνω στην Renault κατάφερε να ξαναπάρει τα ηνία του αγώνα. Ο Arnoux παρέμεινε κολλημένος στο κιβώτιο του Καναδού, κατάφερε να ξαναπεράσει προς στιγμήν, ακουμπώντας τα ψυγεία και τους τροχούς της Ferrari, όμως ο Villeneuve ήταν ψύχραιμος και τελικά πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού.

Λίγη σημασία είχε ότι ο νικητής του αγώνα, Jean – Pierre Jabouille, είχε πάρει την καρό σημαία, 15 δευτερόλεπτα πριν τους δύο μανιασμένους μονομάχους. Οι Arnoux και Villeneuve κονταροχτυπήθηκαν για τη δεύτερη θέση, δίνοντας μια μάχη που έχει μείνει ως η πιο εντυπωσιακή σε ολόκληρη την ιστορία της Formula 1.

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, οι δύο οδηγοί αλληλοπροσπεράστηκαν πέντε φορές, με τα μονοθέσιά τους να ακουμπάνε σαν συγκρουόμενα αυτοκινητάκια στο Luna Park.

Γιατί όμως ασχολούμαστε με το παρελθόν της Formula 1; Απλούστατα διότι η αγωνιστική παρουσία του Marc Marquez έχει θυμίσει σε όλους τι σημαίνει δράση και ανταγωνισμός. Τι σημαίνει επαφή με τον αντίπαλο και οριακό προσπέρασμα. Αυτό θέλουν οι οπαδοί, αυτό ακριβώς πληρώνουν να δούνε και όχι συνεδριάσεις της επιτροπής ασφάλειας σχετικά με το αν πρέπει να μπούνε κανόνες προσπεράσματος.

Ευτυχώς μέχρι τώρα, οι ιθύνοντες του MotoGP έχουν αρνηθεί την εισαγωγή τέτοιων κανόνων – φιλοσοφίας σύγχρονης Formula 1 – που θα μετέτρεπαν την Κορυφαία Κατηγορία σε ένα politically correct υπερθέαμα, αγωνιστικού ξενερώματος.

Σε οποιαδήποτε μορφή μηχανοκίνητων αγώνων, οι επαφές και τα χτυπήματα των μονομάχων είναι αυτά που γράφουν ιστορία, ειδικά αν οι μονομάχοι παραμείνουν στην πίστα και τερματίσουν σώοι.

Ας σκεφτούμε όλες τις μάχες που έχουν μπει στο πάνθεον του αθλήματος: Doohan – Criville στο Eastern Creek του 1996, Rossi – Stoner στην Laguna Seca το 2008, Rossi – Gibernau στην Jerez το 2005 και για τους φίλους του Motocross, το σύνολο των μαχών ανάμεσα σε James Stewart και Ricky Carmichael. Παντού υπάρχουν επαφές, ενώ κατά περιπτώσεις και οι δύο μονομάχοι βγαίνουν knock – out. Αυτά όμως θυμόμαστε, αυτά σχολιάζουμε και αυτά θα υμνούνται σε είκοσι και τριάντα χρόνια.

Μετά το τέλος του Grand Prix της Dijon, οι Villeneuve και Arnoux βγήκαν από τα μονοθέσιά τους χαμογελώντας σα μικρά παιδιά. Ήξεραν ότι είχαν δώσει τον αγώνα της ζωής τους και ότι όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω τους. Ουδείς σκέφτηκε να προσφύγει στην επιτροπή ασφαλείας για να αναζητήσει ευθύνες σχετικά με τις μεταξύ τους επαφές. Ας πάμε τώρα σε μια άλλη περίπτωση από τους αγώνες Formula 1.

Ο Ayrton Senna έχει περάσει σήμερα στη σφαίρα του μύθου, αφενός για τα ανεπανάληπτα αγωνιστικά του επιτεύγματα, αφετέρου λόγω του θανάτου του στην Imola το ’94. Αυτό που οι περισσότεροι σήμερα ξεχνούν είναι ότι ο Senna ήταν μάλλον ο σκληρότερος κι ο πλέον αδίστακτος μονομάχος που έχει εμφανιστεί στους αγώνες μονοθεσίων. Ο Βραζιλιάνος οδηγούσε συχνά με τρόπο που ανάγκαζε τους αντιπάλους του να κάνουν ολέθριά λάθη, καταστρέφοντάς τους την ψυχολογία. Μάλιστα, δε δίσταζε να θυσιάσει ακόμα και το δικό του τερματισμό, για να πετύχει τον αγωνιστικό και βαθμολογικό του στόχο. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα στην Suzuka το 1990, όπου εμβόλισε τον Prost στον πρώτο κιόλας γύρο.

Είναι πιθανόν ότι με τα σημερινά ήθη των αγώνων μονοθεσίων, ο Βραζιλιάνος θα θεωρούνταν κανίβαλος και άκρος ανεπιθύμητος στις πίστες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Παρόλα αυτά, η elite των οδηγών όπως οι Schumacher, Hakkinen, Hamilton και Alonso τον τοποθετούνε στην απόλυτη κορυφή του αθλήματος.

Σε συνέντευξη που έδωσε ο Senna στον τρεις φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή Jackie Stewart, συνόψισε – κατά την ταπεινή μου γνώμη – την ουσία του ανταγωνισμού μέσα στην πίστα: “Αγωνίζομαι για τη νίκη. Όταν θα δω ένα κενό για να προσπεράσω, θα το προσπαθήσω. Αν σταματήσω να το κάνω, δεν είμαι πλέον οδηγός αγώνων. Δεν παλεύω για να βγω πέμπτος, ή έκτος. Παλεύω για τη νίκη!”

Τι σκέφτεται λοιπόν ο Jorge Lorenzo για όλα αυτά, αλλά και για τον πονοκέφαλο που ονομάζεται Marc Marquez; Σίγουρα και ο Lorenzo θαυμάζει τον Senna και συμφωνεί ότι αγώνες σημαίνει εκμετάλλευση των κενών χώρων που αφήνει ο αντίπαλος σε οριακές συνθήκες. Η οργισμένη συμπεριφορά στην επιτροπή ασφαλείας και η επιμονή του για τιμωρία του Marquez δεν έχει να κάνει με αυτό, καθαυτό το προσπέρασμα στην στροφή που φέρει το όνομά του, στην Jerez. Απλώς νιώθει ότι ούτε το αρμονικό οδηγικό του στυλ, ούτε οι τεχνικές αυτοσυγκέντρωσης που εξασκεί δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να κρατήσουν σε απόσταση ασφαλείας το μανιασμένο πιτσιρικά.

Η επαφή στην Jerez και το προσπέρασμα του 20χρονου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Εδώ λοιπόν δεν έχουμε να κάνουμε με αντιαθλητικές συμπεριφορές, αλλά με ψυχολογικό πόλεμο. Με επιθετικές τεχνικές που σπάνε τα νεύρα ακόμα και σε zen – masters όπως ο Lorenzo.

Φυσικά, οι δύο μονομάχοι είναι πολύ ικανοί πάνω στη μοτοσυκλέτα και κυρίως πολύ, πολύ ευφυείς. Αυτό σημαίνει ότι σα θεατές έχουμε να περιμένουμε κι άλλες επαφές, κι άλλα αμφιλεγόμενα προσπεράσματα (εκατέρωθεν), που δεν είναι τίποτα άλλο από τη γλαφυρή απεικόνιση μιας ανελέητης επιδίωξης νευρικού κλονισμού και ψυχολογικής εξάντλησης. Μάλιστα, αυτό που ενόχλησε περισσότερο από όλα τον Lorenzo είναι ότι ο Marquez κατσαδιάστηκε ελαφρά από τους αγωνοδίκες και στη συνέχεια έκανε δηλώσεις στους δημοσιογράφους με χαμόγελο νικητή.

Αναμφίβολα η ασφάλεια των αναβατών είναι η μέγιστη προτεραιότητα. Αμέσως μετά όμως, έρχεται το θέαμα και οι μονομαχίες. Κατά συνέπεια, οι συζητήσεις περί εισαγωγής κανόνων προσπεράσματος είναι κάτι που επί της ουσίας κανένας δεν επιθυμεί και που κανένα δε θα ευνοήσουν.

Αυτό λοιπόν που οι οπαδοί περιμένουν είναι οι μονομάχοι είναι να ρυθμίσουν σωστά τις αναρτήσεις και τα ηλεκτρονικά τους, να θωρακιστούν από τις ψυχολογικές επιθέσεις των αντιπάλων τους και να συνεχίσουν το Πρωτάθλημα όσο δυνατά το ξεκίνησαν.