Τον Νοέμβριο του 2013, οι νικητές του διαγωνισμού της Ducati Hellas και της EKO Racing Team είχαν την ευκαιρία να ζήσουν μια αλησμόνητη εμπειρία στο Ducati Dream Tour κι εμείς - μέσα από την πένα και το φωτογραφικό φακό του Άκη Τεμπερίδη - ξαναζούμε αυτές τις αξέχαστες στιγμές!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος #48 του περιοδικού MOTOGP WORLD.

Δεν χρειάζεται να είσαι κάτοχος Ducati για να συμμετάσχεις στο Ducati Dream Tour. Το τριήμερο οδήγησης που διοργανώνει η εταιρία από την Μπολόνια απευθύνεται σε όλους τους αναβάτες που είναι ducatisti στην καρδιά. Αν θέλεις να γνωρίσεις την ιστορική μάρκα από μέσα και να ζήσεις ένα έντονο τριήμερο οδήγησης στην Ιταλία στη σέλα μίας Ducati τελευταίας γενιάς, το Dream Tour είναι για σένα! Το MOTOGP WORLD ήταν το μόνο περιοδικό που συμμετείχε στο πρώτο Ducati Dream Tour με Έλληνες αναβάτες. Η ομάδα που ταξίδεψε στην Μπολόνια αποτελούνταν από τους νικητές του διαγωνισμού της ΕΚΟ Racing Team και της Ducati Hellas. Να θυμίσουμε ότι η ΕΚΟ είναι βασικός χορηγός της αγωνιστικής ομάδας της Ducati Hellas, η οποία δημιουργήθηκε φέτος και χαρίζει λάμψη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας με αναβάτη το 18χρονο ταλαντούχο Γιώργο Παπασταύρου. Νάμαστε λοιπόν έξω από το εργοστάσιο του Borgo Panigale, παρέα με το Σωτήρη Αναστασιάδη και το Νίκο Σαρδέλλη, τους ανθρώπους της ΕΚΟ που εμπνεύστηκαν την ιδέα του διαγωνισμού, τους έξι τυχερούς νικητές και τους τέσσερις συνεργάτες της ΕΚΟ. Όλοι τους σχεδόν, σκληροπυρηνικοί αναβάτες. Περνάμε την πύλη του προπολεμικού εργοστασίου και αριστερά μας βλέπουμε μία ντουζίνα κατακόκκινες Multistrada και Hypermotard, μία Monster και μία «κακιά» Diavel Strada. Η μοιρασιά μοτο- συκλετών έγινε με δημοκρατικές διαδικασίες χωρίς αψιμαχίες. «Όλες Ducati είναι, όποια νάναι παίρνω» είπε ένας από τους συμμετέχοντες και όλοι συμφώνησαν. Στην αίθουσα συνεδριάσεων, όπου πρόσφατα είχε παρουσιαστεί η 899 Panigale, μας περιμένει ο Beppe Gualini με την ομάδα του. Ο Beppe είναι παλιά καραβάνα του ράλλυ Ντακάρ, με πάνω από 10 συμμετοχές στα πρώτα, ηρωϊκά χρόνια του πιο σκληρού ράλλυ του κόσμου. Σήμερα, πέρα από διοργανωτής του DDT, είναι αυτός που σχεδιάζει τις διαδρομές για τις δοκιμές και τις φωτογραφίσεις των Ducati ενώ είναι και δάσκαλος στη σχολή εντούρο της BMW GS. Με άλλα λόγια, ο πλοηγός μας ξέρει σαν τις τσέπες του τόσο τα μονοπάτια των Απενίνων όσο και τις offroad διαδρομές της Σαχάρας. Στο απαραίτητο briefing οι οδηγίες ασφάλειας είναι συγκεκριμένες: διαλέγουμε μηχανή και την κρατάμε μέχρι το τέλος. Δεν προσπερνάμε ποτέ τον πλοηγό. Κρατάμε ασφαλείς αποστάσεις. Δεν κάνουμε κόντρες και προπεράσματα μεταξύ μας. Και τηρούμε τη μία και μοναδική αρχή του κονβόϊ: σε κάθε διασταύρωση περιμένουμε αυτόν που μας ακολουθεί. Τα καλά νέα αφορούν τη διαδρομή: 100 χλμ. την πρώτη μέρα και από 250 θα κάνουμε τις δύο επόμενες. 600 χιλιόμετρα δηλαδή μας περιμένουν σε ορεινούς, στριφτερούς δρόμους πάνω στα Απένινα, ανάμεσα στην Ίμολα, στην Μπολόνια και στο Mugello. Γιούπι! Το εργοστάσιο και το μουσείο Τι τρώνε καθημερινά οι υπάλληλοι της Ducati; φρέσκιες σαλάτες και εξαιρετικά ζυμαρικά στο εστιατόριο του εργοστασίου το οποίο διαθέτει και Ducati Caffe. Ωραία αίσθηση να έχεις ως συνδαιτημόνες τους ανθρώπους που φτιάχνουν τις κόκκινες μοτοσυκλέτες. Μετά τον espresso, όπως προβλέπει το πρόγραμμα μας οδηγούν στο εργοστάσιο, αυστηρά χωρίς φωτογραφικές μηχανές και για την επόμενη ώρα μας ξεναγούν στα άδυτα της Ducati. Χορταίνει το μάτι μας από καλογυαλισμένους μπιέλες, στροφαλοφόρους και πλαίσια χωροδικτύωμα, ζεστά από το φούρνο. Τρεις στους δέκα υπαλλήλους είναι γυναίκες, ενώ οι μισθοί ξεκινούν από τα 1200 ευρώ. Οι γραμμές παραγωγής είναι μικρές αλλά αυτοματοποιημένες. Στο τμήμα κινητήρων δύο τεχνίτες μοντάρουν κάθε κινητήρα και είναι υπεύθυνοι για την ποιότητα της δουλειάς τους. Μετά τον έλεγχο καυσαερίων και τον εξονυχιστικό ποιοτικό έλεγχο κάθε μοτοσυκλέτα μπαίνει στο δυναμόμετρο όπου ένας δοκιμαστής τη βάζει μπροστά και δοκιμάζει τον κινητήρα, τη μετάδοση, τα φρένα και τα ηλεκτρικά. Τι ωραία δουλειά ο τύπος με τ’ ακουστικά… Το μουσείο, άλλη εμπειρία κι αυτό. Ξέρατε ότι το πρώτο προϊόν Ducati ήταν ένας πυκνωτής ραδιοφώνου και ότι οι ίδιοι οι Ντουκάτι ήταν φίλοι του Μαρκόνι; Επίσης, έχετε δει τον πρώτο κινητήρα Ducari, το Cucciolo των 50 κ.εκ. που σχεδιάστηκε το ’46 για να φοριέται σε ποδήλατα; Μέσα από το κυκλικό μουσείο, ταξιδεύουμε για λίγη ώρα από τα χρόνια του μεσοπολέμου στο 1956, χρονιά που ήρθε στην Μπολόνια ο ιδιοφυής μηχανικός Fabio Taglioni για να σχεδιάσει το δεσμοδρομικό σύστημα, από τις νίκες του Mike Hailwood το ’60 στην ιστορική νίκη του Marco Luchinelli στον πρώτο αγώνα SBK το ’88 με την 851 και από τα χρόνια απόλυτης κυριαρχίας στα Superbike με τους Fogarty και Bayliss στην περιπέτεια των MotoGP. Παρότι οι μοτοσυκλέτες μας περιμένουν να τις καβαλήσουμε, κανένας δεν βιάζεται να εγκαταλείψει το εργοστάσιο. Χώρος ιερός για κάθε μοτοσυκλετιστή το Borgo Panigale. Πιστεύαμε ότι η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο θα ήταν βαρετή αλλά καμία σχέση! Ο Gualini γνωρίζει τόσο καλά τα κατατόπια που μας βγάζει από το εργοστάσιο κατευθείαν σε επαρχιακό δίκτυο στην πίσω πλευρά της Μπολόνια και από εκεί χωνόμαστε με τη μία στα βουνά. Μπαίνουμε σε μονοπάτια εντελώς έρημα, ζεσταίνουμε τα λάστιχα και ξεσπαθώνουμε με το «buonasera». Μετά από μία στάση σε ένα ύψωμα για να χαρούμε το δειλινό πάνω στους λόφους με θέα την Αδριατική, κατηφορίζουμε στο ξενοδοχείο μας. Το Monte del Re είναι ένα αρχοντικό φτιαγμένο δίπλα σε μοναστήρι του 13ου αιώνα. Μοναστική ζωή λοιπόν προβλέπει το Ducati Dream Tour, γι’ αυτό ξεχάστε το ξενύχτι, εκεί λίγο έξω από την Imola. Η πρώτη νύχτα πέρασε με τα ανέκδοτα του γιατρού, σε Ελληνικά και Ιταλικά παρακαλώ! Την πρώτη μέρα, ο Νίκος Σαρδέλης, ξεθάρρεψε με την Diavel, έπεσε σε μία λακούβα και πάει η ζάντα. Όμως ο Beppe οργανωμένος. Εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για να μας επιστήσει την προσοχή και είχε έτοιμο ένα Hypermotard για το Νίκο τη δεύτερη μέρα. Βροχή, ομίχλη, traction control! Τη δεύτερη μέρα θα περνούσαμε από το Mugello, έξω δηλαδή από τη Φλωρεντία. Ο Γιώργος Σπηλιόπουλος - ο δικηγόρος με τη Multistrada και το μαύρο κράνος - ρώτησε αν μπορούσαμε να κάνουμε ένα γύρο στην Imola το πρωί ή στο Mugello το μεσημέρι. Ο Beppe ήταν θετικός αλλά και οι δύο πίστες ήταν ρεζερβέ. Ειδκά στο Mugello, να είμαστε απ’ έξω ενώ μέσα γυρνούσαν Γερμανοί αναβάτες, ήταν βασανιστικό. Next year… Στη διαδρομή προς το Mugello υπήρχαν δύο ορεινά περάσματα: το passo della Raticosa και το passo della Futa. Τα κακά νέα ήταν ότι η συννεφιά στα ορεινά έφερε βροχούλα κι έτσι κάναμε αρκετά χιλιόμετρα σε βρεγμένο και κάποια σε πυκνή ομίχλη. Τα καλά νέα; Πρώτον ότι το βρεγμένο της Ιταλίας κρατάει καλύτερα από την τυπική στεγνή άσφαλτο της Ελλάδας. Δεύτερον, οι μοτοσυκλέτες μας ήταν εφοδιασμένες (εκτός της Monster που επί τούτου επέλεξε ο γιατρός της παρέας επειδή είναι πιο «αντρική») με DTC (το Traction Control της Ducati). Τρίτον, όλοι οι αναβάτες της παρέας έδωσαν μαθήματα ωριμότητας, ταχύτητας και αυτοελέγχου στο βρεγμένο. Ούτε ένα γλιστρηματάκι δεν είδε ο φωτογράφος που πότε ήταν μπροστά, πότε έμενε πίσω στο κονβόι. Ανεβαίνοντας προς την εκπληκτική διαδρομή για το passo del Muraglione βγήκαμε σ’ ένα χωριουδάκι, την Corella, για να τσιμπήσουμε ιταλικά λουκάνικα και κρέατα σ’ ένα εντελώς κρυμμένο εστιατόριο. Ψαγμένος ο πλοηγός μας. Οι στροφές προς το πέρασμα ήταν ίσως οι πιο απολαυστικές της ημέρας. Όπως και στο πέρασμα Raticosa κάναμε μία στάση και ανταλλάξαμε βλέμματα με μερικούς Ιταλούς αναβάτες ιαπωνικών μοτοσυκλετών. Κανένας δεν μας προσέγγισε για να μάθει ποιοι είμαστε με τόσες Ducati όλοι. Προφανώς θα γνωρίζουν το DDT. To ίδιο απολαυστική ήταν και η κατάβαση δίπλα στο ποτάμι. Είχαμε ζεσταθεί όλοι, το ίδιο και τα λάστιχα και ο ρυθμός μέχρι την Cozza, το χωριουδάκι με το κάστρο δίπλα στο ξενοδοχείο, ήταν καταιγιστικός. Η ομάδα είχε δέσει πλέον εξαιρετικά σε οδηγικό επίπεδο, τόσο που ο Beppe εμπρός δεν έριχνε πλέον ματιά τους καθρέπτες του. Όλο και κάποιος ήταν στον κοκοβιό της αρχηγικής Hypermotard. Την τρίτη μέρα κινηθήκαμε πραγματικά γρήγορα. Ο Γιάννης πρώτο πιστόλι - Multistrada πίσω από τον Beppe, ο Αριστείδης να ζωγραφίζει και να ετοιμάζει ντοκιμαντέρ με τη Hyper, ο Νίκος από τη Φλώρινα να κοντράρονται με το Γιώργο, το δικηγόρο με το αγγελικό πρόσωπο και τον «πρόεδρο», ο άλλος Νίκος να βγάζει σπίθες με την πανάκριβη Diavel, ο Σωτήρης και ο Αλέξανδρος σοβαροί και cool αλλά πιο γρήγοροι από ποτέ, ο Νίκος ο γιατρός (αληθινός και μάλιστα χειρουργός) αγνώριστος πάνω στη Monster από την Παρασκευή, ενώ ο Βασίλης ήθελε «να ξύσει μπαγαζιέρες» με τη Multistrada. Και ο Θόδωρος τον ακολουθούσε με στιλ αρχοντικό. Πάντως, αν και μόνο ένας μπορούσε να συγκρίνει τις μοτοσυκλέτες μεταξύ τους (ο Σαρδέλλης που καβάλησε Diavel και Hyper), όλοι συμφωνήσαμε ότι η Hypermotard ήταν κορυφή στους συγκεκριμένους δρόμους, ειδικά στα πιο κλειστά κομμάτια. Όμως οι Multistrada επέδειξαν εξαιρετική ευελιξία παρά το μεγαλύτερο βάρος ενώ έκπληξη ήταν η Diavel που πήγαινε διαβολεμένα γρήγορα στις στροφές, παρότι δεν έχει φτιαχτεί γι’ αυτές. Την Κυριακή είχαμε στενά περιθώρια να επιστρέψουμε στην ώρα μας στο Borgo Panigale, οπότε δεν χασομερήσαμε πουθενά. Ένα δεκάλεπτο μόνο για να δούμε μερικούς γύρους από το MotoGP στη Sepang (πω πω τι γύρος ήταν εκείνος με τα «χαδάκια» ανάμεσα σε Lorenzo - Marquez!) και άλλα 20’ στο βενζινάδικο μετά το Rioveggio, το οποίο έκρυβε πίσω του ένα απίστευτο συνεργείο κλασικών Lancia, Ferrari και Maserati. Αυτή είναι η Ιταλία. Στο πουθενά μπορείς να βρεις τεχνίτες με παράδοση ενός αιώνα και τρομερή εξειδίκευση. Όταν κάναμε στάση για φαγητό στο La Palazza (www.agriturismodelcimone.it), ένα πέτρινο αγροτόσπιτο απέναντι από την κορυφή των Απεννίνων del Cimone, καταλάβαμε ότι τα ορεκτικά, τα σαλάμια και το βοδινό στην κατσαρόλα που έλιωνε στο στόμα ήταν ο επίλογος ενός αξέχαστου τριημέρου. «Σήμερα είμαστε στα ψηλά Απέννινα», μας είπε ο Gualini. Από εκεί μέχρι πίσω στο Borgo Panigale κινηθήκαμε πιο χαλαρά από ποτέ, με εξαίρεση ένα κομμάτι κοντά στη Modena, το οποίο χρησιμοποιούν συχνά οι δοκιμαστές της Ferrari. Όμως είχαμε πιστεύω χορτάσει από οδήγηση και μαζί είχαμε χορτάσει ήχο από desmo, από φουρκέτες και ανοιχτές καμπές και από ιταλική φιλοξενία. Δεν χορτάσαμε βέβαια ούτε από τις Ducati ούτε από την ίδια την Ιταλία. Πίσω στο εργοστάσιο, ο Gualini ήταν ήρεμος όπως όλο το τριήμερο. Τρεις ημέρες 600 χιλιόμετρα επί 12 μοτοσυκλέτες και η μόνη απώλεια ήταν μια ραγισμένη ζάντα ενώ απέναντί του είχε μια ντουζίνα πανευτυχείς Έλληνες αναβάτες. Οι οποίοι νιώσαμε και λίγη εθνική υπερηφάνεια όταν μας είπε - εννοώντας το - ότι σαν ομάδα ήμασταν η καλύτερη στα δύο χρόνια που διοργανώνεται το Ducati Dream Tour. Και η επόμενη καλύτερη, λέμε.

DUCATI DREAM TOUR

Πλοηγός: Beppe Gualini

Ουραγός: Daniele Fontani

Μοτοσυκλέτες: Ducati Multistrada 1200S Touring, Hypermotard, Hyperstrada, Monster 796/1100 Evo, Diavel Strada

Διαδρομή:

1η ημέρα - 101 χλμ.: Borgo Panigale, Sasso Marconi, Monzuno,

Sassoleone, Monte del Re (Cozza)

2η ημέρα - 266 χλμ.: Cozza, San Lazzaro di Savena, Loiano, Passo di Raticosa, Passo della Futa, Mugello, Passo del Muraglione, Rocca San Casciano, Faenza, Cozza

3η ημέρα - 250 χλμ.: Cozza, Sassoleone, Loiano, Rioveggio, Vergato, Silla, Monte Cimone, Ponte di Samone, Zocca, Tole’, Borgo Panigale.

Ημερομηνίες 2014: Από Μάιο μέχρι Σεπτέμβριο

Κόστος: € 750 για Hypermotard, Monster και € 850 για MTS, Diavel σε δίκλινο δωμάτιο. Επιβάρυνση € 100 για διαμονή σε μονόκλινο. Κόστος για συνεπιβάτη: € 450 Περιλαμβάνεται: Ενοικίαση μοτοσυκλετών, ξεναγοί, μεταφορά αποσκευών, τεχνική υποστήριξη, ξενάγηση στο μουσείο και στο εργοστάσιο της Ducati, δύο διανυκτερεύσεις στο Hotel Monte del Re, γεύματα Παρασκευής/Σαββάτου/Κυριακής και δείπνο Παρασκευή/Σάββατο

Δεν περιλαμβάνονται: καύσιμα, ποτά, έξτρα ξενοδοχείου και προσωπικά έξοδα.

Ομάδα ΕΚΟ Racing Team: Aριστείδης Περίδης, Αλέξανδρος Χουρδάκης, Γιώργος Σπηλιόπουλος, Kωνσταντίνος Γρηγορόπουλος, Νίκος Μάλλιος, Βασίλης Φωτόπουλος, Σωτήρης Αναστασιάδης, Νίκος Σαρδέλλης, Γιάννης Ρόζης, Θόδωρος Μπουρίκας, Νίκος Ρασπόπτσης, Άκης Τεμπερίδης