Aπόσπασμα από τo 1o κεφάλαιο (Capitolo Uno) της αυτοβιογραφίας του Valentino Rossi
«What if I had never tried it»
Μετάφραση: Βασίλης Αντζουλάτος
Intro Books

«Kαθώς αλλάζαμε κατεύθυνση προς τα αριστερά, γερμένοι ολόκληροι έξω από τη μοτοσυκλέτα, με γεμισμένη 3η και το κοντέρ να δείχνει 170km/h, το μόνο που μπορούσα να δω από τη Honda μου ήταν οι επάνω εξατμίσεις της Yamaha του. Προπορευόταν ακόμα, τη στιγμή που μπαίναμε στην είσοδο της στροφής στην κορυφή του λόφου, στο σημείο ακριβώς που τελειώνει ο ορίζοντας και που αρχίζεις να χάνεσαι πίσω του. Ήμουν κολλημένος στην ουρά του. Ήταν οι τελευταίες στιγμές μιας ανοιχτής μονομαχίας που είχε ξεκινήσει με 8 αναβάτες και τώρα είχε περιοριστεί σε δύο. Εμάς τους δύο. Εμένα και

Valentino Rossi - Honda NSR 500cc

τον Max Biaggi. Kρινόταν το Πρωτάθλημα του 2001. Τελευταίος γύρος. Τελευταίο δύσκολο κομμάτι. Τελευταίο σημείο επίθεσης. Τελευταία ευκαιρία... για μένα. Αυτή η στροφή βρίσκεται σε ένα κομμάτι ασφάλτου που απλώνεται σαν βούτυρο πάνω σε ένα χαμηλό πράσινο λοφάκι. Το αγκαλάζει σφιχτά, ακολουθώντας κάθε του καμπή. Μοιάζει με μεγάλο "S", πρώτα αριστερά, μετά δεξιά, με τη μεγαλύτερη καμπύλη της στροφής ακριβώς πάνω στην κορυφή του λόφου. Από κει και πέρα είναι όλο κατηφορικό. Όπως μπαίνεις στη στροφή, δεν μπορείς τι υπάρχει από την άλλη πλευρά. Είσαι αναγκασμένος να οδηγείς από μνήμης. Δεν έχεις ιδέα πότε πρέπει να φρενάρεις και αρχίζεις να το αντιλαμβάνεσαι μόνο όταν βρεθείς στην άλλη πλευρά. Είσαι αναγκασμένος να οδηγείς από μνήμης. Αν δεν έχεις επιλέξει μάλιστα το

Ένας πραγματικός... Γιατρός

σωστό σημείο, τότε είναι πολύ αργά, δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα. Είχα σχεδιάσει να διανύσω την εξωτερική τροχιά, έτσι ώστε να βρίσκομαι δεξιά του στη μικρή κατηφορική ευθεία και αργότερα στην εσωτερική της επόμενης στροφής. Υπάρχει ένας και μόνο τρόπος να διανύσεις αυτή τη στροφή: με 1η στο κιβώτιο, αφού προηγουμένως έχεις κατεβάσει από 4η. Αν βγεις πρώτος από αυτό το σημείο, όλα έχουν τελειώσει. Έχεις κερδίσει. Ένιωσα τον αγκώνα μου να ακουμπάει τη Yamaha του, πρώτα τις εξατμίσεις της, μετά το πίσω λάστιχο. Ρίσκαρα πολύ, φυσικά... αλλά έπρεπε να τολμήσω. Ήταν ο μόνος τρόπος για να τον προσπεράσω πριν αρχίσουμε να φρενάρουμε. Κι έτσι έγινε. Όταν εκείνος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε, εγώ βρισκόμουν ακριβώς εκεί, δίπλα του, στην εξωτερική. Ήταν πια πολύ αργά για να αντιδράσει. Κατηφορίσαμε ο ένας δίπλα στον άλλο και μπήκα στην κλειστή δεξιά στροφή πρώτος, διατηρώντας την πρωτοπορία και στην ανοιχτή αριστερή στροφή που ακολουθούσε, με αποτέλεσμα να περάσω πριν από αυτόν τη γραμμή του τερματισμού. Έτσι κέρδισα το Αυστραλιανό GP και έγινα ο νέος Παγκόσμιος Πρωταθλητής της κατηγορίας των 500cc για το 2001...».

Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχεις και πολλά να πεις. Τον Valentino Rossi τον θυμόμαστε και θα τον θυμόμαστε πάντα για τις ...χειρουργικές του επεμβάσεις. Για τις μεγαλειώδεις νίκες του, για τα κατορθώματά του, για τον αυθορμητισμό του, για τα σκετσάκια του.

Το Phillip Island δεν συγκαταλέγεται τυχαία στις αγαπημένες του πίστες. Εκεί έχει πανηγυρίσει 2 Παγκόσμια Πρωταθλήματα στη μεγάλη κατηγορία. Το τελευταίο της 2χρονης εποχής, το 2001, κόντρα στον ...άσπονδο φίλο του Max Biaggi και το πρώτο στη μετά-Honda εποχή, το 2004, στο μονόσελο της ριζικά αλλαγμένης YZR-M1 και με αντίπαλο τον Sete Gibernau.

«Οι τίτλοι του 2001 και του 2004 δεν ήταν μόνο οι πιο σκληρά κερδισμένοι, αλλά και οι πιο σημαντικοί που έχω κατακτήσει», θα πει ο ίδιος. Λίγα χρόνια αργότερα θα προσθέσει δίπλα σε αυτά τα δύο Πρωταθλήματα και αυτό του 2008.

Ο Rossi ταξίδεψε στην Αυστραλία αποφασισμένος να «καθαρίσει» την υπόθεση τίτλος, όπως και συνέβη. Με 72 βαθμούς διαφορά από τον Biaggi (275 είχε ο Rossi, 203 o «Μad Max») και με 2 αγώνες να απομένουν για την ολοκλήρωση της σεζόν ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το Πρωτάθλημα. Εκεί μετά από συγκλονιστικό αγώνα κατάφερε να σημειώσει την 9η νίκη του (από τις 11 συνολικά που πέτυχε εκείνη τη χρονιά) με μόλις 13 χιλιοστά του δευτερολέπτου διαφορά από τον «Ρωμαίο Αυτοκράτορα». Να σημειωθεί δε ότι η διαφορά του νικητή από τον 9ο Sete Gibernau ήταν μόλις 2,832 δευτερόλεπτα...

Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Οκτωβρίου 2001. Ήταν η μέρα που ο Rossi έβαζε το όνομά του στη χρυσή Βίβλο των Πρωταθλητών της μεγάλης κατηγορίας...

Δείτε τις καλύτερες στιγμές εκείνης της χρονιάς