Η Κυριακή 02 Ιουνίου του 2019, θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη του Danilo Petrucci, ως η ημέρα που μετά από 124 Αγώνες στη μεγάλη κατηγορία, κατάφερε να είναι αυτός που πέρασε πρώτος τη γραμμή τερματισμού στον Αγώνα του Mugello! Κι όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν πολύ εύκολα να είχαν πάρει διαφορετικό δρόμο για τον Ιταλό…

Κείμενο: Mat Oxley

Απόδοση: Νίκος Μπλούνας

Φωτογραφίες: Αρχείο

Πριν από πέντε χρόνια, στο ξεκίνημα της σεζόν για το 2014, οι αναβάτες της μεγάλης κατηγορίας έκαναν αυτό που κάνουν πάντα πριν ξεκινήσει το Πρωτάθλημα: έβγαλαν όλοι μαζί μια αναμνηστική φωτογραφία στην πίστα του Qatar.

Όπως πάντα, οι κορυφαίοι οδηγοί κάθονταν μπροστά, ενώ οι υπόλοιποι πιο πίσω και όλοι φορούσαν αγωνιστικές φόρμες και καπέλα με τους χορηγούς τους: από κινητά τηλέφωνα, μέχρι γεννήτριες και φυσικά ενεργειακά ποτά. Όμως κάπου εκεί, στο μέσον της πίσω σειράς, υπήρχε και ένας οδηγός το καπέλο του οποίου δεν είχε κάποιον χορηγό, αλλά έγραφε και προωθούσε ένα συναίσθημα το οποίο είναι σπάνιο στο paddock: «Αγάπη».

Το όνομα του οδηγού αυτού ήταν, Danilo Petrucci και εκείνη την εποχή ήταν σε κατάσταση βαθειάς θλίψης. Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει την τρίτη του σεζόν στη μεγάλη κατηγορία, προερχόμενος σχεδόν από το… πουθενά και την Superstock κατηγορία από την οποία ήρθε στα GP στα τέλη του 2011.

Υπήρχε, όμως, μια διαφορά: δεν ήταν σε θέση να δώσει μάχες με τους άλλους, δεν αγωνιζόταν κανονικά, απλά συμμετείχε με μια λίγο πιο βελτιωμένη superbike και προσπαθούσε να τα βάλει με τα «θηρία» των  250 ίππων του Marc Marquez ή του Valentino Rossi.

Στην «παγίδα ταχύτητας» της Losail στο Qatar, η IodaRacing Aprilia του Petrucci έχανε μόνο 20χλμ/ώρα από τις πιο γρήγορες. Τουλάχιστον ήταν καλύτερα από τα σχεδόν 23χλμ/ώρα που έχανε το 2013, ή από τα – σχεδόν απίστευτο ακούγεται πια – 40χλμ/ώρα το 2012! Η διαφορά ψαλιδιζόταν σιγά-σιγά, αλλά ο Petrucci είχε αποφασίσει ότι δεν άντεχε άλλο να προσπαθεί να πάρει μέρος σ’ έναν «πόλεμο» και να είναι εξοπλισμένος με… πέτρες.

«Ήταν μια περίεργη περίοδος της ζωής μου εκείνη… σαν αυτό που βλέπει κανείς στην καριέρα ενός αρτίστα», σχολίαζε ο Danilo Petrucci, ο οποίος στο Mugello κατάφερε να κερδίσει και να βγει πρώτος σε μια από τις πιο σκληρές μάχες στην ιστορία του MotoGP! «Πέντε ημέρες πριν ξεκινήσουν οι χειμερινές δοκιμές για το 2014, ο Giampiero Sacchi (σ.σ. ο ιδιοκτήτης της IodaRacing) με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι δεν μπορούμε να πάμε για δοκιμές, επειδή δεν έχουμε λεφτά. Ένιωθα τελείως κατεστραμμένος και έτσι είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να σταματήσω τους Αγώνες. Φορούσα το καπελάκι με τη λέξη LOVE στους πρώτους Αγώνες γιατί δεν ήθελα να κρατήσω νεύρα σε κανέναν στο paddock. Tο καπελάκι έλεγε Ειρήνη και Αγάπη σε όλους».

«Ηρθα στο MotoGP το 2012 από το πουθενά, με μία από τις CRT μοτοσυκλέτες με έναν εντελώς στάνταρ Aprilia RSV4  κινητήρα, τον οποίο η ομάδα του Sacchi αγόρασε από ένα κατάστημα. Δεν ήξερα καθόλου τις πίστες, τα ελαστικά, ή τα carbon φρένα. Συν του ότι η μοτοσυκλέτα μας ήταν απίστευτα αργή. Εκείνη την περίοδο ήμουν πάρα πολύ νευριασμένος με όλους, γιατί συνήθως ήμουν τελευταίος στο σχηματισμό εκκίνησης και τελευταίος στον Αγώνα».

Ο Petrucci είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας στο paddock του MotoGP. Ο 28χρονος είναι αυτό που λέμε έξω καρδιά, την ώρα που οι περισσότεροι άνθρωποι πασχίζουν να κρατήσουν μυστικές τις προθέσεις τους. Επιπλέον διαφέρει σε σχέση με τους άλλους στο grid, επειδή δεν είναι ένα από κείνα τα παιδιά-θαύματα, το ταλέντο των οποίων εντόπισαν κάποιοι σκάουτερς για να τον κάνουν να υπογράψει και μετά να τον οδηγήσουν σε ένα μονοπάτι που θα τον έβαζε στην κορυφή του συγκεκριμένου σπορ.

Ο Petrucci πήρε έναν ασυνήθιστο και πολύ δύσκολο δρόμο, ο οποίος παραλίγο να τον καταστρέψει αρκετές φορές. ‘Οταν ήταν παιδί έκανε trial και ποτέ δεν είχε αγωνιστεί σε άσφαλτο, μέχρι που έγινε 16 χρονών: πρώτα στο Honda CBR600 Cup και μετά στην κατηγορία Superstock 600 και 1000.

«Σε όλη μου τη ζωή πίστευα ότι κάποια μέρα θα βρεθώ στο MotoGP, αλλά ξεκίνησα με trial, το οποίο απέχει πολύ από το MotoGP. Είναι σαν να θέλεις να παίξεις ποδόσφαιρο στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ είσαι μπασκετμπολίστας! Πέρασα πολύ δύσκολες μέρες μήνες και χρόνια, αλλά ποτέ δε σκεφτόμουν κάτι άλλο… ποτέ δεν έχασα το πάθος μου. Το νούμερο ένα όνειρό μου ήταν να γίνω επαγγελματίας οδηγός. Tο άλλο ήταν να μην έχω ποτέ μία κανονική δουλειά!»

Η κανονική καριέρα του Danilo Petrucci στο MotoGP, ξεκίνησε το 2015 όταν η ομάδα της Pramac του έδωσε μία θέση σε μία Desmosedici προηγούμενης χρονιάς. Kατάφερε να πάρει το πρώτο του βάθρο στο βρεγμένο Silverstone, το 2015, κυνηγώντας τον τελικό νικητή, τον Valentino Rossi.

Δύο χρόνια αργότερα έφτασε 63χιλ μακριά από το να κερδίσει τον Rossi και να πάρει την πρώτη του νίκη. Ήταν στο Assen και πάλι στη βροχή. Είναι αρκετά βαρύς οδηγός και το παραπάνω βάρος σημαίνει ότι έχει καλύτερη πρόσφυση στο βρεγμένο. Φέτος η εργοστασιακή ομάδα της Ducati του έδωσε επιτέλους την ευκαιρία και τον έφερε στην ομάδα της, με μία μοτοσυκλέτα τελευταίων προδιαγραφών, δίπλα στον Andrea Dovizioso.

Το συμβόλαιο όμως ήταν μόνο για ένα χρόνο, καθώς πειραματίζονται με μία καινούργια στρατηγική: να έχουν δύο αναβάτες που θα δουλεύουν μαζί για το εργοστάσιο, αντί να έχουν τον Dovi και τον Lorenzo να δουλεύει ο καθένας για τον εαυτό του, παίρνοντας βαθμούς σε ο ένας από τον άλλον και γενικότερα να προκαλούν σύγχυση στο κομμάτι της εξέλιξης.

Δεν είναι σύνηθες για ένα εργοστάσιο να υπογράφει κάποιον για μία σεζόν. Οι περισσότεροι αναβάτες και ομάδες κάνουν συμβόλαια διετή, με στόχο να αποτρέψουν τους οδηγούς από το να πανικοβληθούν και να κυνηγούν τα αποτελέσματα, με αποτέλεσμα αρκετές πτώσεις. Το μονοετές συμβόλαιο του Petrucci, σημαίνει ότι ενδεχομένως η Ducati να μην είχε πολύ εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του. Μετά τους πρώτους φετινούς Αγώνες, δεν έλειψαν και οι φωνές που έλεγαν ότι δεν θα έχει δουλειά στο τέλος της χρονιάς και ότι θα τον αντικαταστήσει ο Jack Miller.

Η Κυριακή στο Mugello τα άλλαξε όλα αυτά. Στο Le Mans, η Ducati ανακοίνωσε ότι θα αποφάσιζε για το ποιος οδηγός θα ήταν στο πλάι του Dovizioso το 2020, μετά τον αγώνα στην Βαρκελώνη. Ο Petrucci μπορεί να μην έχει υπογράψει το καινούργιο του συμβόλαιο, αλλά αν δεν το πάρει σίγουρα θα έχουμε διαδηλώσεις στους δρόμους της Μπολόνια.

Ο Petrucci ήταν αρκετά κρυωμένος σε όλη τη διάρκεια του τριημέρου στο Mugello κι ενώ αυτό θα επηρέαζε τους περισσότερους ανθρώπους, ο ίδιος απέδειξε ότι η αδρεναλίνη είναι το μεγαλύτερο γνωστό ναρκωτικό στην ανθρωπότητα. Και τα κατάφερε!

Πραγματικά υπάρχει μία αίσθηση δικαιοσύνης στη νίκη του. Σχεδόν όλοι στην γραμμή των pits τον χειροκρότησαν. Πολύ σπάνια έχω δει τέτοιο ενθουσιασμό σε όλο το paddock για μία νίκη κάποιου στη μεγάλη κατηγορία. Και μετά είχαμε και τους πανηγυρισμούς της νίκης. Κάθε Ιταλός που ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Mugello κι ενώ από κάτω βρίσκονται χιλιάδες οπαδοί και ακούγεται ο εθνικός ύμνος της Ιταλίας, θα θυμάται για πάντα αυτές τις στιγμές.

Στην, σχεδόν ατελείωτη, συνέντευξη τύπου μετά τον Αγώνα, ο Petrucci αφιέρωσε τη νίκη του στον Andrea Dovizioso, τον ομόσταυλό του, ο οποίος τον βοήθησε να προπονήσει όχι μόνο το σώμα του, αλλά και το μυαλό του. Ο Petrucci είχε εμμονή με το να πάρει αποτελέσματα φέτος έτσι ώστε να κρατήσει τη θέση του στην εργοστασιακή ομάδα κι αυτό δεν βοηθούσε στους Αγώνες.

«Στους πρώτους τρεις Αγώνες, η κατάσταση είχε γίνει πάρα πολύ δύσκολη, όπως και η πρόκληση. Έλεγα στον εαυτό μου ότι αν δεν καταφέρω να κερδίσω Αγώνα φέτος, τότε θα έπρεπε ν’ αλλάξω δουλειά. Ο Andrea με βοήθησε πολύ. Μου είπε να μην σκέφτομαι το μέλλον και να έχω το μυαλό μου στο τώρα».

Την Κυριακή στο Mugello, ο Petrucci ήταν μπροστά στο μεγαλύτερο μέρος του Αγώνα, ωστόσο όλες του οι προσπάθειες έδειχναν ότι θα ήταν μάταιες, όταν οι Marquez και Dovizioso τον πέρασαν στην αρχή του τελευταίου γύρου. Την ώρα, όμως, που οι δυο τους έδιναν μάχη για την πρώτη θέση στην San Donato (στροφή 1), ο Petrucci βρήκε το χώρο να περάσει στην εσωτερική και να αναγκάσει τον Dovizioso να σηκώσει στιγμιαία τη μοτοσυκλέτα του.

«Είδα ένα παράθυρο κι αμέσως πήδηξα απ΄αυτό! Καθώς έβγαινα από την τελευταία στροφή, σκεφτόμουν ότι: κλασικά τώρα, όπως πάντα, θα είμαι μπροστά στην τελευταία στροφή και θα περάσω τη γραμμή τερματισμού στην 3η θέση. Έβαλα στο κιβώτιο 4η, μετά 5η… 6η… και περίμενα τους άλλους να με περάσουν. Μετά πέρασα τη γραμμή τερματισμού και άρχισα να ουρλιάζω».

Στη συνέντευξη τύπου ζήτησε συγγνώμη στον Dovizioso. «Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό το πέρασμα». Αμέσως μετά παρηγόρησε τον Steve Day, τον σχολιαστή της Dorna που είναι ένθερμος υποστηρικτής της Tottenham, για το ότι η ομάδα του έχασε στον τελικό του Champions League από την Liverpool. «Λυπάμαι πολύ για την Tottenham χτες», του είπε.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν νορμάλ, κανονικό άνθρωπο, παρά το ότι – πλέον – έχει μπει στο πάνθεον εκείνων που έχουν καταφέρει να πάρουν νίκη στη μεγάλη κατηγορία. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι και τώρα ακόμα, ο Petrucci πανηγυρίζει την επιτυχία του. Άλλωστε, μόνο μια φορά παίρνεις την πρώτη σου νίκη! Την ίδια ώρα, παρηγορεί τον Rossi που έκανε ένα από τα χειρότερα Σ/Κ της καριέρας του… και μάλιστα στον εντός έδρας Αγώνα του.

Ο Petrucci είναι φίλος με τον Rossi εδώ και λίγο καιρό. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Mugello το 2011, όταν ο Petrucci ήταν δοκιμαστής της Ducati για τα SBK. Ο Rossi και το δεξί του χέρι, ο Uccio (Alessio Salucci), έμειναν έκπληκτοι από την ταχύτητα του Petrucci στις Casanova/Savelli κι έτσι άρχισαν να μιλάνε. Την Κυριακή απέδωσε τη νίκη τους στους χιλιάδες γύρους που έχει κάνει στο Mugello όλο αυτό το διάστημα.

«Ένα από τα πιο ωραία που έχει ο Valentino, είναι ότι ενώ λατρεύει τις μοτοσυκλέτες, ξέρει και πότε να σταματήσει», λέει ο 28χρονος Petrucci. «Αν είμαστε σε κάποιο δείπνο κι έχουμε πιει 1-2-3 μπουκάλια κρασί, τότε την επομένη πάμε σε κάποια παραλία και καθόμαστε. Δεν κάνουμε προπόνηση».

«Μετά την Βαρκελώνη το 2016 (σ.σ. όταν σκοτώθηκε στην πίστα ο Luis Salom που αγωνιζόταν στην Moto2), έμεινε στην πίστα κι έκανε για δυο ημέρες δοκιμές. Μετά ήρθε στην Ibiza για δείπνο τα μεσάνυχτα της Τρίτης. Φάγαμε και ξενυχτήσαμε όλο το βράδυ. Γι’ αυτόν κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό. Μου έλεγε: Danilo, έχουμε δυο εβδομάδες αντί για μία, μέχρι το επόμενο Grand Prix. Μιλήσαμε αρκετά για το τι έγινε στην Βαρκελώνη. Για το μεγαλύτερο διάστημα, όμως, μιλήσαμε για μοτοσυκλέτες… για το πάθος μας!»

Ο βασικός στόχος του Danilo Petrucci για φέτος, ήταν να πάρει τουλάχιστον μια νίκη στο Πρωτάθλημα. «Τώρα θα σκέφτομαι το στόχο της ομάδας, που δεν είναι άλλος από το να πάρει τον Τίτλο». Θα καταφέρει, ωστόσο, να αντισταθεί από το να κερδίσει τον Andrea Dovizioso για μια ακόμη φορά; Μόνο ο χρόνος θα μας απαντήσει αυτό το ερώτημα…