Κάποιοι αναβάτες τα παρατάνε, άλλους τους διώχνουν, ορισμένοι αναβάτες τραυματίζονται. Τι συμβαίνει πραγματικά στο μυαλό ενός αναβάτη MotoGP όταν όλα του τα όνειρά γίνονται σκόνη;

Κείμενο: Mat Oxley

Απόδοση: Μπάμπης Κελάφης

Μερικές φορές ψάχνοντας ένα μηχανικό στα paddock, μετά από ένα session δοκιμών, περπατάς πίσω από το γκαράζ της ομάδας του, ελπίζοντας να τον βρεις εκεί για να τον ρωτήσεις κάτι.

Είναι στο πίσω μέρος του φορτηγού, φωνάζει ένας από τους μηχανικούς της ομάδας. Αφήνεις λοιπόν το γκαράζ, και ανεβαίνεις τη σκάλα στο πίσω μέρος της νταλίκας, χτυπάς την πόρτα και μπαίνεις αθόρυβα μέσα. Δυστυχώς, ο μηχανικός δεν είναι εκεί, αλλά είναι κάποιος άλλος.

Βαθιά μέσα στη νταλίκα, όπου ο αναβάτης έχει βρει το δικό του ήσυχο μέρος που αλλάζει, κάθεται σε μια καρέκλα, με τη φόρμα μισοβγαλμένη και το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του κλαίγοντας με λυγμούς.

Κλείνεις ήσυχα την πόρτα και φεύγεις ταραγμένος με αυτό που είδες. Οι λυγμοί και τα δάκρυα ήταν αναμφισβήτητα αληθινά και δείχνουν έναν αναβάτη που βρίσκεται σε αδιέξοδο και είναι αβέβαιος για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει, να συνεχίσει, χτυπώντας το κεφάλι του στον τοίχο με την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει η να παραδεχθεί την ήττα του και να εγκαταλείψει ξεχνώντας το όνειρο που ακολουθούσε από μικρό παιδί.

Οι αγώνες μοτοσυκλετών μπορεί να είναι ένα παιχνίδι για σκληρούς, αλλά το ότι είσαι σκληρός δε σημαίνει ότι δε σε νικάει η κατάθλιψη, στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

Κάποιος τον πληρώνει πολλά χρήματα για να αποδίδει αλλά δεν τα καταφέρνει. Τα εργοστάσια, οι χορηγοί και οι μηχανικοί προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά οι δυνατότητες τους είναι περιορισμένες, όσο περιορισμένη είναι και υπομονή τους. Η πίεση είναι αφόρητη: δεν είναι μόνο το κόστος του μισθού του που τον πιέζει είναι και το κόστος για τις μοτοσυκλέτες, τους μηχανικούς και το προσωπικό της ομάδας που έχει σαν μοναδικό σκοπό να τον βοηθάνε στο να είναι γρήγορος. Είναι χρεωμένος με πολλά.

Τι συμβαίνει; Η μοτοσυκλέτα του δεν λειτουργεί όπως θέλει, τα ελαστικά δεν αποδίδουν όπως περιμένει, η ομάδα δεν δουλεύει όπως πρέπει ή ίσως είναι απλά αυτός που δεν τα καταφέρνει όπως θα ήθελε.

Τελευταία έχει πολλές πτώσεις – κάτι που είναι πολύ δυσάρεστο - που δημιουργούν τραυματισμούς, προσπαθεί να φέρει τους χρόνους που χρειάζεται, αλλά δεν μπορεί. Πονάει παντού. Δεν μπορεί να κοιμηθεί από τους πόνους, το φόβο και το άγχος. Η αγωνιστική του σταδιοδρομία - ο απόλυτος στόχος της ζωής του από τότε που θυμάται – ενδεχομένως σύντομα θα τελειώσει.

Οι αναβάτες του MotoGP - σίγουρα ανάμεσα στους πιο σκληρούς ανθρώπους στη Γη – υποφέρουν από κατάθλιψη;

Προφανώς ναι!
 

Είναι αδύνατον για κάποιον εκτός του χώρου των αγώνων να καταλάβει πώς οι αναβάτες πιέζονται εγκεφαλικά, πόσο πιέζουν το σώμα τους και τη ψυχή τους για να καταφέρουν να φτάσουν εκεί που θέλουν. Όταν βρίσκονται τόσο βαθιά μέσα σε αυτό και τα πράγματα δεν πάνε καλά τότε αυτό κυριολεκτικά τους διαλύει.

Αφορμή για αυτό το άρθρο είναι τα νέα σχετικά με τον Zarco που στο ΜοτοGP της Αυστρίας, στην έδρα της KTM, νωρίτερα αυτό το μήνα είπε στους εργοδότες του ότι δε θέλει πλέον να οδηγεί τις μοτοσυκλέτες τους. Αλλά αυτές οι δυσάρεστες περιπτώσεις είναι συνηθισμένες στο χώρο των αγωνιστικών ομάδων, σε όλες τις κατηγορίες MotoGP, Moto2 και Moto3.

Εκεί που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα εκεί χάνονται

Συζήτησα την περίπτωση του Zarco με τους ανθρώπους της KTM στο Silverstone. Ήταν ακόμη ξαφνιασμένοι από αυτό που είχε συμβεί. Ο Pit Beirer, διευθυντής της KTM Motorsport, έδωσε την εξήγηση οτι ο αναβάτης τους πάσχει από ψυχολογική υπερκόπωση (mental burnout) επίσης είπε ότι ο Zarco είχε πρόβλημα αϋπνίας και ξέσπαγε στους συνεργάτες του.

Ό, τι και να συμβαίνει με τον Zarco, σίγουρα δεν είναι καλό για αυτόν. Κυριολεκτικά πήδηξε χωρίς αλεξίπτωτο (από την KTM) χωρίς να κοιτάξει πρώτα κάτω. Αυτό δείχνει πόσο απελπισμένα ήθελε να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση .

Σίγουρα ο Zarco δεν θέλει να μιλήσει γι 'αυτό, αλλά υπάρχει ένας άλλος κορυφαίος αναβάτης που έχει περάσει μια παρόμοια βασανιστική κατάσταση και είναι πρόθυμος να μιλήσει για αυτή τη συγκεκριμένη σκοτεινή πλευρά των αγώνων.

"Ένιωθα παρόμοια όταν ήμουν στη Ducati", δήλωσε ο Valentino Rossi στο Silverstone. "Υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες από εμένα στη Ducati, αλλά και από όλους ότι θα τα καταφέρω να κερδίσω, δυστυχώς δεν είχα πολύ καλή αίσθηση επάνω στην μοτοσυκλέτα, ειδικά με το μπροστινό. Ίσως αυτή η κατάσταση να είναι παρόμοια με την περίπτωση του Zarco. "

Τίποτα δεν τρομάζει έναν αναβάτη περισσότερο από το να χάσει το μπροστινό τροχό. Τα Highsides πονάνε περισσότερο, αλλά ο αναβάτης έχει περισσότερο έλεγχο στον πίσω τροχό γιατί όταν το πίσω ελαστικό αρχίζει να σπινάρει, έχεις περισσότερες πιθανότητες να το ελέγξεις. Όταν χάνεις το μπροστινό, αυτό έχει ήδη χάσει και το τελευταίο ψήγμα πρόσφυσης οπότε απλά εξαφανίζεται από κάτω σου χωρίς καμία προειδοποίηση, έτσι δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις γι 'αυτό. Συνήθως δε θα τραυματιστείς άσχημα, αλλά μερικές φορές συμβαίνει. Και κάθε φορά που πέφτεις, πρέπει να επιστρέψεις στο γκαράζ της ομάδας όπου, οι ήδη κουρασμένοι μηχανικοί, πρέπει να σου επισκευάσουν τη μοτοσυκλέτα. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, ένα μικρο κομμάτι της ψυχολογικής πανοπλίας σου σπάει.

Την προηγούμενη χρονιά, για το ίδιο διάστημα, ο Zarco είχε έξι πτώσεις με την Tech 3 Yamaha. Αυτή τη χρονιά έχει ήδη πέσει περίπου δώδεκα φορές με την RC16 της KTM, και ποιος ξέρει πόσες ακόμη πτώσεις θα είχε αν συνέχιζε να πιέζει στο όριο.

"Ξέρω ότι όταν βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσεις γιατί δεν έχεις κίνητρο", προσθέτει ο Rossi. "Επίσης, δεν έχεις την όρεξη που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις κάθε αγώνα με θετική σκέψη ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Έτσι, όταν ξεκινάς, έχεις ήδη αρνητική διάθεση. Είναι δύσκολο, γιατί αν δεν αισθάνεσαι καλά επάνω στη μοτοσυκλέτα σου τότε όλα γίνονται δυσάρεστα: το να φύγεις από το σπίτι σου, το ταξίδι, οι συζητήσεις με τους δημοσιογράφους, τα πάντα.

"Επίσης, είναι δύσκολο να κοιμηθείς. Κλείνεσαι στον εαυτό σου. Όταν ήμουν στη Ducati πολλές φορές σκέφτηκα να σταματήσω, αλλά τελικά ήταν καλύτερη η απόφαση να μην εγκαταλείψω. Επειδή αν σταματήσεις και δεν έχεις κανονίσει για άλλη μοτοσυκλέτα - ομάδα, τότε είναι πολύ εύκολο να βρεθείς εκτός αγώνων. Ειλικρινά, όταν άκουσα για τον Zarco (ότι αφήνει την KTM) νόμιζα ότι θα είχε ήδη κανονίσει για την επόμενη χρονιά, αλλά, από ότι φαίνεται, δεν το έχει κάνει. Είναι δύσκολο, αλλά κάθε ένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Είναι η επιλογή του. "

Ο Rossi ήταν τυχερός γιατί είναι το μεγαλύτερο αστέρι του MotoGP, οπότε είχε επιλογές όταν έφυγε,αφού ολοκλήρωσε το διετές συμβόλαιό του,  από τη Ducati. Άλλοι αναβάτες με λιγότερες νίκες και φήμη εύκολα μπορεί να μπουν στην λίστα με τους ανεπιθύμητους, ανεξάρτητα από το πόσο ταλαντούχοι μπορεί να είναι.

Ο Jack Miller είναι μια τέτοια περίπτωση. Πρόσφατα ο 24χρονος αναβάτης της Pramac Ducati παραλίγο να βρεθεί χωρίς μοτοσυκλέτα. Υπάρχουν (πραγματικά) λίγοι, πιο άνετοι και προσγειωμένοι, αναβάτες της MotoGP από τον Miller, αλλά ο νεαρός Αυστραλός σχεδόν δάκρυσε όταν συζητήθηκε το ενδεχόμενο να χάσει την θέση του στην ομάδα κατά τη διάρκεια του Αυστριακού GP.

Κοιτάζοντας πίσω, τώρα είναι λιγότερο σοκαρισμένος με αυτό που παρά λίγο να του συμβεί.

«Σε αυτόν τον κόσμο όλοι κοιτάνε τον εαυτό τους», είπε στο Silverstone. "Οι άνθρωποι ξεχνούν πολύ γρήγορα εδώ. Είναι ένας πολύ σκληρός χώρος και πρέπει να αρπάζεις κάθε ευκαιρία όταν μπορείς. "

Τα paddock του MotoGP μπορεί να είναι ένα από τα πιο λαμπερά και απαστράπτοντα μέρη στον πλανήτη, αλλά μη σας ξεγελάει. Είναι ένας σκληρός και απαιτητικός χώρος όπου μόνο οι δυνατότεροι επιβιώνουν