του Δημήτρη Διατσίδη

Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια από τις 22 Μαΐου του 2017, όταν ο σοβαρός τραυματισμός του Αμερικανού Παγκόσμιου Πρωταθλητή – που είχε γίνει πέντε ημέρες νωρίτερα – τον οδήγησε στο μεγάλο δρόμο που δεν έχει γυρισμό. Τι ειρωνία της τύχης να είσαι μια ζωή μέσα στις πίστες, να τρέχεις με 350 χλμ/ώρα και να σε κτυπήσει ένα αυτοκίνητο την ώρα που κάνεις ποδήλατο στο δρόμο... 

Πρωτοήρθε στο paddock του MotoGP το 2003, στα 22 του, ως Πρωταθλητής Superbikes ΑΜΑ, του Αμερικανικού Πρωταθλήματος και στο πρόσωπό του οι ΗΠΑ έβλεπαν το συνεχιστή της βαριάς παράδοσης των έξι προηγούμενων Αμερικανών Παγκόσμιων Πρωταθλητών, των Kenny Roberts, Freddie Spencer, Eddie Lawson, Wayne Rainey, Kevin Schwantz και Kenny Roberts Jr., που έιχαν γράψει τη δική τους χρυσή ιστορία. Το "The Kentucky Kid" δεν απογοήτευσε τους οπαδούς του και το 2006 πήρε τον πολυπόθητο Τίτλο, σε ένα Πρωτάθλημα που κρίθηκε στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, στην Βαλένθια. 

Από το 2007 με την αλλαγή στις πιο αδύναμες μοτοσυκλέτες των 800 κ.εκ. δεν κατάφερε να προσαρμοστεί καλά στο οδηγικό του στυλ, έφυγε στο τέλος του 2008 από την Honda, για να κάνει μια καριέρα πέντε χρόνων στην Ducati και το 2014 να επιστρέψει στην Honda, αλλά με τις αδύναμες μοτοσυκλέτες της κατηγορίας CRT που είχε τότε το MotoGP. Το 2016 πήγε στην εργοστασιακή ομάδα της Honda στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα WSBK, όπου δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη δεύτερή του χρονιά.

Γνωριστήκαμε στο paddock του MotoGP το 2004, αλλά πέρα από τις επίσημες συνεντεύξεις τύπου δεν είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε σε “one-to-one” αποκλειστική συνέντευξη, μέχρι τις 24 Μαρτίου του 2007, όταν μετά τις Κατατακτήριες Δοκιμές του Ισπανικού GP στην Χερέθ, πρότεινε να κάνουμε τη συνέντευξή μας στο προσωπικό του αυτοκινούμενο σπίτι (motorhome), ώστε να υπάρχει περισσότερη ησυχία από ότι στην πολύβουη μονάδα φιλοξενίας της Repsol Honda. Θυμάμαι ήταν χαρούμενος που ήταν μόλις 0.4 του δευτερολέπτου πίσω από τον Dani Pedrosa που είχε πάρει την Pole Position, καθώς προσπαθούσε να αλλάξει τον τρόπο οδήγησής του και να προσαρμοστεί στις νέες 800αρες. Αυτό που με κέρδισε ήταν η αυθεντικότητά του και οι “έξω καρδιά” απαντήσεις του, καθώς και ο προσηνής χαρακτήρας του, ενώ το πραγματικά λαμπερό του χαμόγελο ήταν κάτι που γέμιζε χαρά και καλή διάθεση σε όποιον χώρο κι αν βρισκόταν. Άλλωστε αυτό χαμόγελο το εκμεταλλεύτηκαν (με την καλή έννοια) και οι εταιρίες χορηγοί του, όπως η Tissot, που γέμισε τα μαγαζιά της σε όλον τον κόσμο με τον Nicky να ποζάρει με το ρολόι του. 

Έκτοτε βρισκόμασταν κάθε χρόνο και οι συνεντεύξεις πέρασαν σιγά-σιγά σε επίπεδο φιλικών συζητήσεων, ενώ πέρα από τις επίσημες εκδηλώσεις τύπου, είχαμε την ευκαιρία να μιλάμε συχνά στο paddock. Όταν μάλιστα πήγε στην Ducati, είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα, καθώς κάθε Ιανουάριο μέχρι και το 2013, η Ιταλική εταιρία διοργάνωνε την παρουσίαση της ομάδας στο χιονοδρομικό κέντρο Madonna Di Campiglio, όπου περνούσαμε για έξι ημέρες πολλές ώρες με την παρέα, κάνοντας και σκι. Μάλιστα το 2013 είχε έρθει με την μετέπειτα αρραβωνιαστικιά του Τζάκι Μαρίν και έδειχνε ότι είχε βρει τον άνθρωπό του, που θα τον ηρεμούσε μετά από κάθε απαιτητική μέρα στις πίστες. 

Το 2016 που πήγε στα Superbikes δεν βρεθήκαμε καθόλου, αλλά στις 28 Ιανουαρίου του 2017 βρεθήκαμε στην πίστα του Πορτιμάο στην Πορτογαλία, για ένα τεστ της Honda CBR1000RR και η συνάντησή μας ήταν ιδιαίτερα φιλική. Σαν να μην είχε περάσει μια μέρα από το 2015 και την τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί στην Βαλένθια, αγκαλιαστήκαμε και ο Nicky κάθησε και μου εξήγησε τις δυσκολίες που είχε η Honda με τη μοτοσυκλέτα των WSBK. Για την ιστορία αυτό που μου μετέφερε ήταν ότι το νέο μοτέρ είχε πολύ δύναμη και το πλαίσιο δεν μπορούσε να ανταποκριθεί καλά, κάνοντας τη μοτοσυκλέτα νευρική στην οδήγησή της. Ήταν όμως αισιόδοξος ότι κάτι θα μπορούσαν να βρουν στις επόμενες δοκιμές. 

Του είπα ότι θα βρισκόμασταν στο Μιζάνο τον Ιούνιο, που είχα προγραμματίσει να δω τον Αγώνα, αλλά αυτή η συνάντηση έμελλε να είναι η τελευταία μας. 

Έφυγε εκεί δίπλα στην πίστα, όπου έχει στηθεί και ένα μικρό μνημείο και εκεί είναι που βρισκόμαστε πια, καθώς κάθε φορά που επισκέπτομαι αυτήν την πίστα, περνάω από εκεί και του “μιλάω”. 

Μας λείπει το "The Kentucky Kid", μας λείπει το χαμόγελό του και η αισιοδοξία του για τη ζωή και τους αγώνες. Δεν είναι τυχαίο το ότι είχε ήδη ανακηρυχθεί Θρύλος του MotoGP από το 2015, ενώ ακόμη ήταν εν ενεργεία οδηγός!