Κυριαρχεί η ελευθερία, η εξερεύνηση και οι ατέλειωτες στροφές στα Πυρηναία — ένα σκηνικό σαν από όνειρο για αναβάτες με δίψα για ομορφιά και γκάζι. Αυτές οι εικόνες θα μας ταξιδέψουν στην ατμόσφαιρα του ταξιδιού που έκανε μια παρέα μοτοσυκλετιστών και δημοσίευσαν στο MOTORCYCLE DIARIES: μια μέρα στην κορυφή, χαράματα, αγγίζοντας τα σύννεφα...

“Δειλά χαράματα στο Col d’Ares, καλοκαίρι στο ζενίθ του. Καμία ψυχή γύρω, μόνο εσύ, η μηχανή σου και τα βουνά. Μια εβδομάδα ήδη χτυπάμε τις κορυφογραμμές, ανεβοκατεβαίνοντας ανάμεσα σε Γαλλία και Ισπανία, μέσα από δρόμους απόλυτης τελειότητας και δρόμους που... ήθελαν λίγο παραπάνω αγάπη”, γράφουν οι αναβάτες μας.

Μέσα σε δάση, κοιλάδες και σύννεφα. Όταν κοιτάζεις τα Πυρηναία, αναρωτιέσαι: έχουν ξεχάσει οι μοτοσυκλετιστές το πόσο μαγικά μπορούν να είναι;

Σε σχέση με το κυκλοφοριακό κομφούζιο των Άλπεων που θα συναντούσες, εδώ, η μοναδική σου πρόκληση είναι κανένα πρόβατο στη μέση ή κανένας ποδηλάτης κουρδισμένος στο ρυθμό εκδρομής.

«Pyrenees Border Hopping», είναι κάτι που αν το κάνεις μια φορά, κάθε χρόνο, γίνεται σαν φλόγες που σε τραβούν πίσω. Στο τέλος της Ατλαντικής ακτής, στο Γαλλικό Biarritz ξεκινά η χώρα των Βάσκων που σε καλεί ξανά. Και παράξενο: βλέπεις ξανά και ξανά τους ίδιους ανθρώπους…

Για αυτή τη διαδρομή, η παρέα διάλεξε παλιές superbike μοτοσυκλέτες. Νύξη νοσταλγίας, μήνες παλιότερων εποχών, και ένα τσούρμο γωνίες που φιλιούνται με καταπράσινα, άδεια ορεινά περάσματα.

Το ξεκίνημα έγινε από τον τροπικό, σχεδόν τουριστικό δρόμο Jaizkibel — πολύ φημισμένο, αλλά η παρέα ήθελε κάτι σαν αργή τζούρα στα Πυρηναία: χαμόγελα, ομαλή ροή, 3η-4η ταχύτητα, κάποιες στάσεις ...και φόρα μονάχα στις φουρκέτες.

Η πρώτη θέα στα Κολ d’Izpégi εμφανίστηκε ανάμεσα στις πλαγιές. Το πράσινο είναι «μαγεία»! Ο δρόμος NA38 προς Quinto Rea, ένα ωραίο νούμερο απροσδοκήτως γοητευτικό.

Και τώρα ο πρώτος ψίθυρος γέλιου: “Αυτό είναι αγαπητοί, έτσι κάνεις στροφές.” Αμφιβάλλεις; Ακολούθησε μας διά μέσου του N135 από Roncesvalles ως Valcarlos — οι μοτοσυκλέτες μας (20–35 ετών), το λατρεύουν.

Ξανά στη Γαλλία, μετά πίσω στην Ισπανία. Η πρώτη έκπληξη ήρθε στην D18 / Col de Burdincurutcheta — ευγενικά λένε οι Γάλλοι «époustouflant». Αυτό είναι θαύμα θέα στο κατώφλι της Ισπανίας.

Μπροστά μας, το Col de Larrau. Η μία πλευρά αγκαλιά με σύννεφα, η άλλη σπινθηροβόλος μπλε ουρανός. Σύννεφα αγωνιστικά εισβάλλουν από τη γαλλική πλευρά και... εξαερώνονται στα ισπανικά λόγια. Προσοχή στον αέρα: εδώ και ο αέρας πιέζει.

Δεν μένουμε πολύ στην Ισπανία — ανεβάζουμε σε αγαπημένο δρόμο κοντά στα σύνορα: προς Col de Pierre St Martin, με περίεργες, γλυκές κυκλικές στροφές..

Από εκεί στην Pyrenees Béarnaise, σε D132 που ξαναστρώθηκε. Παράδεισος! Και μετά... ο D441, 30 χιλιόμετρα χώμα. Merci la France, καλώς ήλθαμε στο Μεσαίωνα... Ακόμα και στον Ισπανικό δρόμο η ίδια... αντιμετώπιση, μέχρι το Portalet.

Η παράνοια της δίπλα πλευράς γίνεται τέλεια, άψογη και απλά αναπνέεις. Και πάλι, κάθε φορά που την πατάς, τη λατρεύεις.

Στον D918, από Aubisque ως Soulor: περισσότερα άλογα στο δρόμο παρά άνθρωποι.

Παρακολουθείς τα σύννεφα, ψάχνεις τον ήλιο, αλλά ο καιρός επιμένει και οι θερμοκρασίες πέφτουν.

Σε ύστατη προσπάθεια για μπλε ουρανό, ρίχνουμε κατεύθυνση στο Cirque du Gavarnie — αλλά τα σύννεφα δεν το επιτρέπουν. Έτσι, απολαμβάνουμε την εκπληκτική D921 από Gèdre προς τα εκεί.

Δεν έχει κίνηση — για αυτό τον δρόμο... πάτε.

Από την Tourmalet στην Aspin, η αξιοπιστία κάνει πάρτι: η μια μοτοσυκλέτα της παρέας μένει χωρίς συμπλέκτη. Κάποιος πάει Ανδόρα για ανταλλακτικά, και οι υπόλοιποι διπλάσια διασκέδαση στην C28 μεταξύ Baqueira και La Bonaigua. Δρόμος όχι τέλειος, αλλά οι στροφές αξέχαστες και η θέα ονειρική.

Την επόμενη, γρήγοροι δρόμοι: ξανά Baqueira, κι ύστερα προς Sort. Ο N260 ως Adrall; Σούπερ, όλοι τον αγαπήσαμε αυτόν το δρόμο. Ανέβασμα στο Coll de Jou μέσω LLadurs — ονειρικός δρόμος για οδήγηση. Κατάβαση σε Sant Llorenç και αργότερα Berga.

Τελευταία μέρα: Panta De La Baells — γέφυρες, στροφές, χάρη. Ροές που κάνουν την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά.

Πέρασμα από τα Καταλανικά Πυρηναία, από Castellar de N’Hug ως La Molina — ένας από τους πιο απολαυστικούς δρόμους. Απόλυτη ησυχία.

Στον τερματισμό στο Font Rubi μπορεί να συνειδητοποιήσουμε ότι η Μεσόγειος το καλοκαίρι δεν είναι για μας.

“Κάναμε 1200+ χλμ σε σχεδόν απόλυτη μοναξιά — δεν είμαστε έτοιμοι για... ακτογραμμές.

Λατρεύουμε τα Πυρηναία — είτε από τη Γαλλική είτε από την Ισπανική μεριά — για τη μεγαλοπρέπεια, την ησυχία, και τον ρυθμό της ευτυχίας που χαράσσουν. Και τελικά λατρεύουμε ολόκληρα τα Πυρηναία”, λέει η παρέα που μας ταξίδεψε εκεί μέσα από τις ωραίες φωτογραφίες.

Γιατί να μην βάλουμε και αυτόν τον προορισμό στα σχέδιά μας;