Κείμενο: Δημήτρης Διατσίδης 

Φωτογραφίες: Δημήτρης Σαρέλας, Γιώργος Φιωτάκης

Την απόκτησα το 1998 από την τότε αντιπροσωπεία της Aprilia στη χώρα μας. Μέχρι πέρυσι λίγες φορές έμπαινε σε πίστα, αφού ήθελα να κάνω βόλτες μαζί της στο δρόμο. Όμως καθώς συχνά έμενε από μπαταρία, αφού πολλές φορές για τις βόλτες είχαν προτεραιότητα οι βαριές τετράχρονες μοτοσυκλέτες των τεστ, αποφάσισα να την έχω περισσότερο για κάποια track day και πολύ λιγότερο για το δρόμο.

Έτσι παρά το ότι έχει πληρωμένα ασφάλεια και τέλη κυκλοφορίας, παρά το ότι διατηρεί τα φώτα της και τη θέση της πινακίδας πίσω, ελάφρωσε ακόμη περισσότερο από τα 135 κιλά της, αφού βγήκαν τα μπαρσπιέ του συνεπιβάτη και τα φλας. Επίσης τη θέση των εξατμίσεων “της μαμάς” πήραν άλλες Gianelli, καθώς ήταν φθηνότερες από τις δικές της! Τα ελατήρια μπροστά αλλάχτηκαν με WP (White Power), ενώ το αμορτισέρ της ίδιας εταιρίας αντικατέστησε το νορμάλ της, που μετά από τόσα χρόνια ήθελε αλλαγή. Μπήκαν και άλλα γρανάζια, ένα δόντι μικρότερο μπροστά και δύο δόντια μεγαλύτερο πίσω. Τα σλικ της Dunlop, δώρο - ελαφρώς μεταχειρισμένα από τον Πρωταθλητή Γιώργο Κίτσο - πήραν τη θέση τους στις ζάντες! 

Έτοιμη λοιπόν η RS250 για πίστα, μετά από ένα καλό σέρβις του κινητήρα στο φοβερό συνεργείο της Fan Motorcycles (Φάνης Στρωματιάς), έτοιμοι και μεις για Τρίπολη, να θυμηθούμε τα παλιά, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Φάνης, που οδήγησε το βανάκι της 2 Δέλτα, ενώ εγώ αναπλήρωνα ώρες ύπνου μετά το προηγούμενο ταξίδι τριών πτήσεων από το Portimao στην Αθήνα, μόλις την προηγούμενη μέρα.

Ο κινητήρας της Suzuki, με την οποία συνεργάστηκε η Aprilia για αυτό το μοντέλο, ζεστάθηκε καλά και ο δίχρονος ήχος – μαζί με τον απαραίτητο καπνό - μάζεψε αρκετούς παλιούς στην παρέα μας. Σε λίγο ήμουν στην πίστα, δεν χρειάστηκε πολύ για να την ξαναθυμηθώ, άλλωστε πάνω από 80 Αγώνες είχε κάνει εκεί μέσα από το 1989 – 2002(;),αν θυμάμαι καλά!

Ο Ρυθμός σιγά – σιγά άρχισε να κατεβαίνει και στην τρίτη φορά το χρονόμετρο σταμάτησε στο 1'05'' που δεν είναι άσχημα αν σκεφτεί κανείς ότι λίγο πάνω από 60 ίππους αποδίδει τώρα το δικύλινδρο μοτέρ της.

Η απόλαυση τεράστια, με την ελαφριά μοτοσυκλέτα να πετάει στις στροφές και τελικά το μόνο όριο – πέρα από τη δύναμη του κινητήρα – ήρθε από τη λίγη προφόρτιση, που είχε ως αποτέλεσμα να βρίσκει στις στροφές η εξάτμιση, πολύ στις δεξιές (και στην παρατεταμένη με 4η στο κιβώτιο), αλλά και το φέρινγκ και λίγο στην αριστερή Κ1, η εξάτμιση και πάλι. Έτσι λόγω έλλειψης του ειδικού εργαλείου της ρύθμισης της προφόρτισης τη θέση μου πήρε ο Φάνης Στρωματιάς, με πολύ μικρότερο βάρος – οπότε δεν έβρισκε τίποτε στην άσφαλτο (κάποιες κακές γλώσσες λένε ότι δεν πλάγιαζε πολύ) – ο οποίος επίσης το ευχαριστήθηκε πολύ.

Ωραία εμπειρία λοιπόν, διαφορετική από τα σχεδόν 200 άλογα των σύγχρονων Superbike, αλλά πραγματικά τόσο ευχάριστη όσο οι εμπειρίες που είχα τις προηγούμενες μέρες στην πίστα του Austin και σε αυτήν του Portimao!

Και δεν υπερβάλω!

Ίσως τελικά δεν χρειάζονται οι μοτοσυκλέτες των 30,000 € για να βρεις την οδηγική ευτυχία...