Ένα πρωινό μιας ζεστής ημέρας του Αυγούστου, με βρίσκει να οδηγώ για μια ακόμα φορά στην Εθνική Οδό με κατεύθυνση την Κόρινθο. Η ατελείωτη ευθεία του αυτοκινητόδρομου - και οι εκατοντάδες φορές που έχω οδηγήσει σε αυτό το κομμάτι του δρόμου, με κάνει να βαριέμαι αφάνταστα. Το ίδιο συμβαίνει και με το Caponord 1200 που οδηγώ, που μοιάζει να χασμουριέται, λες και η νέα Aprilia αντιλαμβάνεται τα συναισθήματά μου. Αν και η ύπαρξη της μικρής ζελατίνας με φόβιζε ότι η οδήγηση στο αυτοκινητόδρομο θα ήταν ένα μαρτύριο, από την έλλειψη προστασίας από τον αέρα, οι Ιταλοί σχεδιαστές φρόντισαν να με διαψεύσουν.

Παρά το μέγεθός της προσφέρει πολύ καλή προστασία ακόμα και σε ψηλόσωμους αναβάτες, στέλνοντας τον αέρα λίγο πάνω από τους ώμους του οδηγού. Και μπορεί ο δρόμος μέχρι την Κόρινθο να μου φαίνεται ατελείωτος, το cruise control όμως με το οποίο είναι εξοπλισμένο το νέο Caponord κάνει πραγματικά το ταξίδι πιο ξεκούραστο. Φτάνοντας στον Σολωμό, αφήνω τον αυτοκινητόδρομο, και αναβάτης και μοτοσυκλέτα ξυπνούν λίγο από το λήθαργο της οδήγησης με σταθερό γκάζι και αρχίζουν να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον.

Ο δρόμος φυσικά δεν μου κρύβει εκπλήξειςκαι οι ανοικτές καμπές είναι μια πρόγευση γιατο τι θα ακολουθήσει μετά το Άργος, καθώς ο δρόμος από εκεί και μετά ακολουθεί την ακτογραμμή και είναι γεμάτος στροφές.

Το 1200άρι έχει δείξει από την πρώτη στιγμή πόσο ευκίνητο είναι και μέχρι το Λεωνίδιο το διαπιστώνω από πρώτο χέρι. Το πλάγιασμα και η αλλαγή κατεύθυνσης δείχνουν να προέρχονται από ένα μεσαίο motard και όχι από μια touring μοτοσυκλέτα. Το παιγνίδι αυτό συνεχίζεται και μετά το γραφικό Λεωνίδιο καθώς ανηφορίζω ανάμεσα στις βραχώδεις πλαγιές που σχηματίζουν ένα επιβλητικό, όλο αγριότητα, φαράγγι που με οδηγεί στο ορεινό χωριό Κοσμάς. Και είναι αυτή η ποικιλομορφία που κάνει τόσο ξεχωριστή αυτή την πανέμορφη χώρα.

Τη μία στιγμή είσαι δίπλα στην καταγάλανη θάλασσα, και μετά από λίγο βρίσκεσαι στα έλατα. Η κατάβαση μέχρι το Γύθειο, μετά από μια τόσο ενδιαφέρουσα διαδρομή, δείχνει ανούσια με την απουσία στροφών, σε μια περιοχή χωρίς βουνά, έτσι η οδήγηση επιστρέφει σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Με το θερμόμετρο να ξεπερνά τους 35 βαθμούς η στάση στην παραθαλάσσια κωμόπολη είναι επιβεβλημένη για λίγο φαγητό αλλά και την αναπλήρωση υγρών, καθισμένος στην προβλήτα του λιμανιού και κοιτάζοντας τα γραφικά αρχοντικά να ανηφορίζουν το λόφο, προσφέροντας στους κατοίκους τους μια θέα στο απέραντο γαλάζιο.

Μετά τη σύντομη αυτή στάση είμαι ξανά στο δρόμο με κατεύθυνση την Μάνη που με συναρπάζει με την άγρια ομορφιά της. Οδηγώ νότια προς τον Γερολιμένα, και μετά αρχίζω την πορεία προς το βορρά και την Αερόπολη. Ο ρυθμός που κινούμαι δεν θα τον χαρακτήριζα ταξιδιωτικό καθώς δρόμος και το τοπίο γύρω μου μοιάζουν να είναι ένα αληθοφανές σκηνικό σε ένα παιγνίδι οδήγησης σε playstation. Το μικρό κομμάτι της ασφάλτου ξεδιπλώνεται ταχύτατα εμπρός μου, περνώντας ανάμεσα σε μικρούς ελαιώνες με πετρόχτιστους τοίχους και μικρά γραφικά χωριουδάκια, με τα σπίτια να αποτελούν ένα ενιαίο σύμπλεγμα, καμωμένα και αυτά από τη γκρίζα πέτρα που κυριαρχεί σε αυτό το ξεχωριστό κομμάτι της Ελλάδας.

Η Μάνη είναι πραγματικά μέσα στην καρδιά μου και αυτό το μέρος με συναρπάζει με την αγριότητά του, και χαίρομαι που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της, σαν άλλες παραθαλάσσιες περιοχές. Μετά από κάμποσα χιλιόμετρα, η ύπαρξη δέντρων με πληροφορεί ότι έχω περάσει στη Μεσσηνιακή Μάνη, που φυσικά έχει και αυτή τη δική της ομορφιά.

Είναι γύρω στις 1 το μεσημέρι όταν φθάνω στην Καλαμάτα, και σταματώ για φαγητό αλλά και για να επανασχεδιάσω το μονοήμερο ταξίδι μου, καθώς το Caponord μου δείχνει με τον τρόπο του ότι δεν συμπαθεί τους ανοικτούς δρόμους, ενώ αντιθέτως λατρεύει τις στροφές. Έτσι η απόφαση δεν είναι δύσκολη να παρθεί και αντί να κατευθυνθώ προς Πύργο και κατόπιν Πάτρα, εγώ ανηφορίζω προς τον Ταΰγετο. Αν και ένα μεγάλο μέρος των δέντρων έχει χαθεί στις μεγάλες πυρκαγιές, παρ’ όλα αυτά η διαδρομή Καλαμάτα- Σπάρτη είναι από τις ομορφότερες της Ελλάδας.

Ο γεμάτος στροφές δρόμος, που ανεβο-κατεβαίνει το βουνό, κάνει το Caponord 1200 να νομίζει πως βρίσκεται σπίτι του και μπορεί έτσι να παρακινεί τον μεσήλικα αναβάτη – του χρόνου συμπληρώνω μισό αιώνα - να κινηθεί γρήγορα, γεμίζοντας το κορμί αδρεναλίνη και απολαμβάνοντας τη μεθυστική γεύση της σπορ οδήγησης. Λίγο πριν την Σπάρτη, σταματώ στο μικρό τούνελ, που δεν είναι παρά μια μεγάλη τρύπα στο βράχο, και στην ηρεμία του βουνού, με θέα το μικρό φαράγγι εμπρός μου, προσπαθώ να σκεφτώ τι είναι αυτό που με κάνει αντί να απολαμβάνω μια χαλαρή βόλτα να βρίσκομαι τόση ώρα «στην πρίζα» έχοντας στο νου μου μόνο το δρόμο εμπρός.

Φυσικά ο λόγος είναι η απόδοση του V2 κινητήρα, που σε σταθερό γκάζι αρχίζει τα χασμουρητά, για να μεταμορφωθεί αμέσως μόλις αρχίζεις να παίζεις με το γκάζι και ανεβάζεις στροφές, αναδεικνύοντας το σπορ ταμπεραμέντο του. Και το στήσιμό του με τη θέση οδήγησης και το μεγάλο τιμόνι να συνηγορούν. Ένας βασικός λόγος όμως είναι πιστεύω και οι αναρτήσεις του, που πραγματικά προσφέρουν όλα όσα υπόσχονται. Οδηγώντας στον αυτοκινητόδρομο το πρωί παραήταν άνετες, σε σημείο να νομίζεις ότι κάτι στραβά πάει με τις αποσβέσεις, αλλά στην πρώτη στροφή η απόδοσή τους άλλαξε, μεταμορφώνοντας το Caponord από ένα touring σειράς σε ένα απολαυστικό motard.

Και φυσικά με την ασφάλεια που εξασφαλίζουν τόσο το ABS που σε βοηθά να εκμεταλλευτείς στο έπακρο την τεράστια δύναμη των φρένων, αλλά και το traction control που σε αφήνει να διασκεδάζεις δίχως έννοια. Φυσικό είναι ότι επιλέγω με τέτοιο τρόπο την διαδρομή της επιστροφής, για να βρεθώ όσο το δυνατόν σε μικρότερους δρόμους, με όσο περισσότερες στροφές γίνεται. Έτσι μετά τη Σπάρτη θα στρίψω δεξιά για Αγ. Πέτρο, για να κατηφορίσω έως Άστρος και από το Ναύπλιο πήγα Λιγουριό για να περάσω από Επίδαυρο. Βέβαια αυτή τη φορά δεν οδήγησα στον αυτοκινητόδρομο αλλά προτίμησα την παλιά Ε.Ο. από Κακιά Σκάλα.

Μετά από 700 χιλιόμετρα γεμάτα στροφές μπορώ να πω ότι το όνομα Caponord αδικεί το νέο Aprilia καθώς τα δύο μοντέλα δεν έχουν τον ίδιο προσανατολισμό. Το παλιό μοντέλο ήταν μια μοτοσυκλέτα που έκανε πολλά χαλαρά χιλιόμετρα και μπορούσες να ταξιδέψεις έως το Βόρειο Ακρωτήρι (Caponord). Το νέο μοντέλο μπορεί να σε φέρει και αυτό έως το πιο ψηλό σημείο στο χάρτη της Ευρώπης φτάνει όμως να επιλέξεις μικρούς επαρχιακούς δρόμους γεμάτους στροφές, και θα διαπιστώσεις ότι είναι ίσως η καλύτερη και πιο άνετη μοτοσυκλέτα για μια τέτοια χρήση. Ένας άνετος ταξιδιώτης με ιταλικό ταμπεραμέντο.

Κείμενο, Φωτογραφίες: Βασίλης Κωστάκος