Ο Lorenzo με τις φετινές του επιδόσεις έχει πείσει όλο το μοτοσυκλετιστικό κόσμο για την ικανότητά του σαν αναβάτης αλλά και για την αποφασιστικότητα που δείχνει στη μάχη του με το Valentino. Κυρίως όμως, φαίνεται να έχει πείσει τον εαυτό του.

Μετά τις επικές του μάχες σε Catalunya και Sachsenring, ο Ισπανός βρέθηκε να διερωτάται μπροστά σε δημοσιογράφους και κοινό αν ο Rossi, αξίζει όντως να αμοίβεται τόσο καλύτερα από τον ίδιο. Με αρκετή δόση υπεροψίας, ο Lorenzo έδειξε να ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση, και έδωσε την εντύπωση ότι ο καταποντισμός του Ιταλού superstar ήταν απλά θέμα χρόνου. Παρόλα αυτά, τίποτα από όσα είχε στο μυαλό του ο αναβάτης της Fiat Yamaha δε συνέβη.

Στον αγώνα του Donington, έπεσε όντας στην κορυφή του αγώνα. Επίσκεψη στο γρασίδι έκανε και ο Valentino, ο οποίος όμως σήκωσε αμέσως τη μοτοσυκλέτα, και κατάφερε μετά από μια φαντασμαγορική κούρσα, να τερματίσει πέμπτος, παίρνοντας υπερπολύτιμους βαθμούς.

Στο Τσέχικο Grand Prix του Brno, o Lorenzo πίεσε σα να μην υπήρχε αύριο. Έδειξε μεγάλη σταθερότητα σε ανεπίσημα δοκιμαστικά και κατατακτήριες, και όλοι περίμεναν ότι θα ανταμειφθεί με μια νίκη. Ειδικά τη στιγμή που ο Rossi θα ήταν φυσιολογικά επηρεασμένος από την αναπάντεχη πτώση του στις κατατακτήριες του Σαββάτου. Όμως, το τελικό αποτέλεσμα δε δικαίωσε τα προγνωστικά: Ο Lorenzo ηγήθηκε για λίγο του αγώνα, αλλά σημείωσε πτώση, προδομένος από το μπροστινό του. Ο Rossi εκμεταλλεύτηκε το συμβάν, και πήρε μια ακόμα νίκη, καθώς και σημαντικό προβάδισμα για τον τίτλο.

Μετά τον αγώνα, ο αλαζονικός νεαρός που αναρωτιόταν δημόσια αν η Yamaha τον μεταχειρίζεται όπως του αξίζει, μεταμορφώθηκε σε ένα συνεσταλμένο αναβάτη, που ζητούσε συγχώρεση από την ομάδα του, και έδινε εγγυήσεις για καλύτερο μέλλον.

Όποιος παρακολουθεί αγώνες την τελευταία δεκαετία, ξέρει ότι ο Rossi πράγματι αξίζει τα πολλά λεφτά που παίρνει. Μέχρι τελευταίας δεκάρας! Όχι γιατί είναι ο πιο γρήγορος, που είναι. Όχι επειδή μεταφέρει στους μηχανικούς του τις πιο ακριβείς πληροφορίες για τη συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας. Ούτε επειδή είναι ο πιο λαοφιλής και επικοινωνιακός στο grid. Ο Rossi αξίζει τα λεφτά που παίρνει επειδή έχει αυτό που οι Άγγλοι ονομάζουν “grace under pressure”. Χάρη υπό πίεση δηλαδή. Αντιμετωπίζει την πίεση του αντιπάλου του σα χάδι, και την εκμεταλλεύεται για να πάει όλο και γρηγορότερα. Σε βαθμό μάλιστα που διαλύει ολοκληρωτικά την ψυχολογία και το σθένος των ανταγωνιστών του.

Στις αρχές της νέας χιλιετίας, ο πιο ανταγωνιστικός αναβάτης, και κύριος διεκδικητής του Πρωταθλήματος στη Μεγάλη Κατηγορία άκουγε στο όνομα Max Biaggi. Είχε ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά του με τέσσερις τίτλους στα 250cc, καθώς και με εντυπωσιακές εμφανίσεις τα πρώτα του χρόνια στα 500cc.

Ο Ρωμαίος δεν ήταν ποτέ αυτό που θα λέγαμε ανυποψίαστος ή μαλθακός αναβάτης. Αντίθετα, ήταν ανταγωνιστικός με όλους εντός και εκτός πίστας, πραγματοποιώντας μάλιστα και αρκετές αμφιλεγόμενες ενέργειες. O Nial Mackenzie, παλαίμαχος αναβάτης, χαρακτηριστικά αναφέρει για τον Biaggi: “Στα δοκιμαστικά για τον πρώτο αγώνα της χρονιάς, με προσπέρασε κι αμέσως έπεσε στα φρένα επίτηδες. Υποθέτω ότι ήθελε να μου δείξει ποιος ήταν αφεντικό στα 250cc.” Παρόμοιους τσαμπουκάδες, ο Biaggi πήγε να εφαρμόσει και στο Rossi. Το αποτέλεσμα ήταν ο Valentino να πάρει έξι διαδοχικούς τίτλους, από το 2001, μέχρι το 2005. Όσο για τον Biaggi, το 2005 μάζεψε τις βαλίτσες του και αποσύρθηκε από τα MotoGP, ενώ τώρα αναζητεί την τύχη του στο Πρωτάθλημα Superbike.

Μετά από κάθε μεταξύ τους μάχη, ο Valentino έβγαινε συνήθως νικητής, αλλά κυρίως με τρομερή ψυχολογία. Όχι μόνο είχε επιβληθεί, αλλά είχε καταρρακώσει το ηθικό του αντιπάλου του, που έβλεπε πως οποιοδήποτε μέσο και να επιστράτευε, η πρώτη θέση του βάθρου ήταν εξασφαλισμένη από τον Rossi.

Το 2005, ο Biaggi είχε ήδη να εμφανίζει σημάδια παρακμής, και τη θέση του πήρε ο Ισπανός Sete Gibernau. Ο Gibernau ήταν φίλος του Rossi, και ταυτόχρονα γρήγορος και ανταγωνιστικός όσο λίγοι. Όταν έμαθε την απόφαση του Ιταλού να μεταβεί στη Υamaha, αρχικά τον ειρωνεύτηκε σε μεταξύ τους συζήτηση, και έπειτα έτριψε τα χέρια του με ευχαρίστηση, θεωρώντας ότι το Πρωτάθλημα του ανήκει. Όπως όλοι γνωρίζουμε όμως, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Ο Gibernau φρόντιζε συνεχώς, να αποδεικνύει την ταχύτητά του, και o Rossi φρόντιζε να τον περνάει συνέχεια με κάποιο μαγικό τρόπο. Το αποτέλεσμα ήταν να κλονιστεί η ψυχολογία του Ισπανού, και να θεωρείται δεδομένη η επίσκεψή του στην αμμοπαγίδα σχεδόν σε κάθε αγώνα. Τίποτα δε φαινόταν να πηγαίνει καλά για το Gibernau, και το ηθικό του είχε καταρρακωθεί σε τέτοιο βαθμό, που το 2006, μετά από μια αποτυχημένη χρονιά με τη Ducati, αποφάσισε να αποσυρθεί από τους αγώνες. Η σύντομη φετινή του επιστροφή δεν ήταν άξια μνείας.

Σε δύο λοιπόν περιπτώσεις όπου ο Rossi δέχτηκε φαινομενικά ασφυκτική πίεση, κατάφερε όχι απλά να βγει νικητής, αλλά και να εκμηδενίσει τον αντίπαλό του, κατ' αρχήν αγωνιστικά, κυρίως όμως ψυχολογικά. Γιατί όμως τα γράφουμε αυτά;

Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται: Τη θέση των Biaggi και Gibernau έχει πάρει φέτος ο Jorge Lorenzo. Ο Ισπανός έχει σίγουρα την απαιτούμενη ταχύτητα. Αυτό όμως αποδεδειγμένα, δε φτάνει για να νικήσει το Valentino. Σε στιγμές πίεσης, σημείωσε δύο πτώσεις στο κρισιμότερο σημείο του Πρωταθλήματος, θέτοντας ουσιαστικά εαυτόν εκτός διεκδίκησης τίτλου. Ευκαιρίες θα έχει πολλές στο μέλλον να αποδείξει πόσο ικανός αναβάτης είναι, άλλωστε είναι ακόμα πολύ νέος. Αυτό που πρέπει όμως να προσέξει ιδιαιτέρως είναι να μην πέσει στις ψυχολογικές παγίδες που μαεστρικά του στήνει ο team mate του.

Το μεγαλύτερό πρόβλημά του, δεν είναι ούτε η πρόσφυση των ελαστικών, ούτε η αίσθηση του μπροστινού του. Είναι ότι επέλεξε να παίξει ένα παιχνίδι που o Rossi κατέχει καλύτερα από τον καθένα, υποτιμώντας προς στιγμήν τον Ιταλό πολυπρωταθλητή. Ελπίζουμε ότι τα συμβάντα των δύο τελευταίων αγώνων θα τον διδάξουν, και ότι δε θα του κάμψουν το ηθικό. Κανένας άλλωστε δε θα ήθελε να τον δει μετά από λίγο να αποσύρεται όπως οι Biaggi και Gibernau. Μακάρι από αυτή τη μάχη να βγει ακμαίος, και γιατί όχι, και μελλοντικός πρωταθλητής.

                                                                       Φασουλόπουλος Κωνσταντίνος