Του Δημήτρη Διατσίδη

Ο Aurelio Longoni ήταν ίσως η πιο ευχάριστη μορφή του paddock του MotoGP, πάντα χαμογελαστός και πάντα με το πρώτο πράγμα που τον ενδιέφερε να είναι το “τι κάνεις”, όχι όπως το λένε πολλοί από συνήθεια, αλλά από πραγματικό ενδιαφέρον για το πως πηγαίνουν τα πράγματα στη ζωή σου. 

Γεμάτος θετική ενέργεια, τη μετέδιδε σε όλους, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλες τις ομάδες και όχι μόνο σε αυτές που χρησιμοποιούσαν τις αλυσίδες Regina. O “Re della Regina”, o “Βασιλιάς της Αλυσίδας Regina”, όπως τον έλεγαν οι Ιταλοί, ήταν ο τεχνικός που τα τελευταία 50 χρόνια φρόντιζε τις αλυσίδες πολλών Πρωταθλητών. Ξεκίνησε από το ΤΤ στο Μαν, δούλεψε με τους Agostini, Hailwood, Sheene, το 1984 ήταν ο πρώτος που έφερε αλυσίδα τιτανίου. 

Στα 71 του έφυγε ο μηχανολόγος μηχανικός από το Dolzago (στην περιοχή του Lecco), που από τη στιγμή που τελείωσε τις σπουδές του η Regina του ζήτησε να αναλάβει από το 1974, το να γυρνάει όλες τις πίστες του κόσμου, ακολουθώντας τα Grand Prix. 

Γνώρισε από εκείνα τα χρόνια τον Έλληνα οδηγό και μετέπειτα αντιπρόσωπο της Regina, Βαγγέλη Ηλιόπουλο, με τον οποίο είχαν αναπτύξει μια εξαιρετική φιλιά. “Τι κάνει ο φίλος μου ο Βαγγέλης”, είναι το δεύτερο πράγμα που με ρωτούσε, κάθε, μα κάθε φορά, που βρισκόμασταν στην πίστα. Περίμενε εκτενή αναφορά μου στον “κυρ Βαγγέλη” και όλες τις φορές μου έστελνε τους χαιρετισμούς του, παρά το ότι μου έλεγε ότι σε λίγες ημέρες θα του μιλούσε στο τηλέφωνο.

“Ένας εκπληκτικός άνθρωπος, πρώτα απ' όλα και ένας εξαιρετικός φίλος, θα μας λείψει πολύ”, είπε ο κ. Ηλιόπουλος που έμαθε την κακή είδηση.

Πράγματι θα μας λείψεις Aurelio, καλό ταξίδι φίλε μου.